Φοβίες

Στις εκλογές της 17ης Ιουνίου δεν ήταν η λογική που επικράτησε του συναισθήματος, αλλά ο φόβος που κατίσχυσε της οργής. Η πρωτοφανής παρέμβαση και οι απειλές των Financial Times Deutschland (μεταξύ άλλων) έπιασαν τόπο. Η ίδια εφημερίδα δικαιολογείται για την ενέργειά της αυτή, γράφοντας πως στις ελληνικές εκλογές διακυβευόταν όχι μόνο το μέλλον της Ελλάδας αλλά και το μέλλον της Γερμανίας, η κοινωνική και υλική ευημερία που επιτεύχθηκε μετά από προσπάθειες δεκαετιών! Αλλά σε ποια ευημερία αναφέρεται η εφημερίδα; Στην ευημερία μόνο της Γερμανίας. Αυτή η οποία στηρίζεται στη δυστυχία των Ελλήνων και των νοτιο-ευρωπαίων γενικά, καθώς τα ελλείμματα της Ελλάδας και του ευρωπαϊκού νότου είναι τα πλεονάσματα και η ευημερία της Γερμανίας. Με άλλα λόγια, η εφημερίδα δικαιώνει με το χθεσινό σχόλιό της, αυτόν που κατηγορούσε ως «δημαγωγό», τον Αλ. Τσίπρα, καθώς ομολογεί ότι η παρέμβασή της ενείχε σκοπιμότητα! Όμως αυτή είναι η μισή αλήθεια. Για την ακρίβεια ο μισός φόβος. Ο άλλος μισός είχε ενδοβληθεί στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, όπου πολλά στελέχη, μέλη και ψηφοφόροι του, μαθημένοι στην αντι-εξουσία και τη διαμαρτυρία φοβόταν την ανάληψη της εξουσίας. Άλλως πως, άκουγαν εξουσία και παρέλυαν μπροστά της, όπως εκείνοι που κοκάλωναν θωρώντας την Μέδουσα, καθώς εκεί καθρεφτίζονταν οι ανεπάρκειες και οι αδυναμίες τους. Γι’ αυτό πολλοί ανακουφίστηκαν στο κόμμα της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης από το εκλογικό αποτέλεσμα. Αντιθέτως, εκείνοι που δυσαρεστήθηκαν είχαν την «επαναστατική άποψη», ότι οι αδυναμίες αντιμετωπίζονται και η ωριμότητα επιτυγχάνεται μέσω της λαϊκής δυναμικής και της πυκνότητας του χρόνου σε ανάλογες καταστάσεις. Όμως, ήταν η εξουσία ικανή να δημιουργήσει τις συνθήκες περάσματος από την ανυπακοή στην υπακοή και να αρμολογήσει το πολιτικό μωσαϊκό των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ; Μάλλον όχι. Ο συνδετικός ιστός μέχρι τώρα είναι η επιτυχής έκφραση της αγανάκτησης και της διαμαρτυρίας των πενόμενων Ελλήνων, και κυρίως η πολιτική προσωπικότητα και ο λόγος του χαρισματικού Αλέξη Τσίπρα. Αυτό, όμως, δεν αρκεί. Το 2012 δεν είναι 1981. Εν άλλοις λόγοις, η λύση της ελληνικής κρίσης, όπως έχουμε ξαναγράψει, οφείλει να είναι ευρωπαϊκή, αλλιώς δεν θα υπάρξει. Και είναι πλέον πανθομολογούμενη αλήθεια ότι η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα σημάνει τη διάλυση της ευρωζώνης για οικονομικούς, αλλά προπάντων για πολιτικούς και ιδεολογικούς λόγους. Δεν είναι τυχαίο ότι η παγκόσμια οικονομία κρεμόταν από τις εκλογές στην Ελλάδα. Αλλά εδώ ισχύει και κάτι άλλο. Οι ελληνικές εκλογές λειτούργησαν με τον ίδιο τρόπο που ένας τυφώνας έριχνε παλαιότερα το χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης και εκτίνασσε στα ύψη την τιμή του πετρελαίου και των τροφίμων. Γιατί ο καπιταλισμός-καζίνο, ο καπιταλισμός που βγάζει χρήμα από το χρήμα, λειτουργεί με ανάλογα ψυχολογικά-εφέ. Γι’ αυτό στη νίκη της Αριστεράς δεν πόνταραν μόνο οι απόκληροι και οι απελπισμένοι, ούτε οι Γερμανοί που φοβήθηκαν μη χάσουν την ευημερία τους, αλλά και το αρρύθμιστο κεφάλαιο της Γουόλ Στρητ, του Σίτυ και της Φρανκφούρτης, ήτοι το 90% του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, που υπερίπταται πάνω από τον πλανήτη και επιπίπτει σαν το όρνεο όπου μυρίσει πτώμα. Τέλος, στο πολιτικό πεδίο είχαμε και τον φόβο των ευρωπαϊκών ελίτ, καθώς η επικράτηση της Αριστεράς στην Ελλάδα θα μπορούσε να δημιουργήσει αλυσιδωτές αντιδράσεις με τη μορφή επιδημίας.