Χάος

Για το Chaos(Χάος), το χωριό της Κάτω Ιταλίας και του Πιραντέλο, μιλούσε ο ποιητής. Το Chaos, την ταινία των αδελφών Ταβιάνι ανακάλεσα στη μνήμη μου, συνομιλώντας με τον συνάδελφο και ακούγοντας τη μουσική του Νικόλα Πιοβάνι στη δημόσια τηλεόραση, αυτή την οποία κάποιοι θέλουν να κάνουν εκ νέου κομματική. Χάος, λοιπόν, στις ζωές μας, χάος στις ψυχές και στα μυαλά μας. Ο νόμος της ζούγκλας, ο νόμος του ισχυρότερου, ακόμα και σ’ αυτόν το δύσκολο καιρό, έχει επιβληθεί παντού. Μιλώ για εκείνους που βρίσκουν την ευκαιρία να κερδίσουν παραπάνω από τη δυστυχία. Μιλώ για τη παλιά και τη νέα διαπλοκή, για τους συνεργάτες της τρόικας, γι’ αυτούς που δείχνουν τους άλλους, αυτούς που πρέπει να χαθούν, προκειμένου να μείνουν οι ίδιοι, όσο γίνεται πιο λίγοι στη μοιρασιά του κέρδους. Οι υπόλοιποι ας χαθούν στον Καιάδα της ανεργίας και των λουκέτων. Αλλά να, η μουσική του «Χάους» ανακαλεί τις οικείες φωνές, τους ήχους και τους παλαιούς των ημερών, αναδεικνύει τις ρίζες, την αγάπη, τη γιορτή γύρω από ένα ποτήρι κρασί και το φαγητό-ρεφενέ των φίλων στο κουτούκι του Φώντα στην οδό Αμερικής. Την ίδια ώρα του Σαββάτου κάποιοι, χαμηλά στην Πανεπιστημίου, προπηλάκιζαν τους κατ’ ευφημισμό «συν-αδέλφους» τους. Και διερωτάσαι, πως είναι δυνατόν να συμβεί η υπέρβαση της εκδίκησης και της μνησικακίας, όταν σ’ αυτές τις δύσκολες εποχές δεν μπορεί να επιτευχθεί η ψυχοκοινωνική μας ενότητα; Η δυστυχία που κυκλοφορεί ένα γύρω στην Ομόνοια δεν μπορεί να τρυφερέψει αυτούς τους ανθρώπους; Όχι. Οι δημοσιογράφοι είναι μέρος του παρακμασμένου πολιτικού συστήματος και από το ύψος της βολής τους δεν μπορούν να δουν τη δυστυχία των ανθρώπων. Μόνο αριθμούς και data(πληροφορίες) «βλέπουν». Εδώ η ενότητα των αντιθέτων επιλύεται μόνο με βάση το πιο χυδαίο συμφέρον. Γενικά, ό,τι διαμεσολαβεί για την επικοινωνία με τον κόσμο, όπως οι ανθρώπινες σχέσεις, έχει καταστεί κυριαρχικό, κτητικό. Ή σ’ έχω ή μ’ έχεις. Άλλη σχέση –ισότιμη και δημοκρατική- δεν υπάρχει. Γι’ αυτό αυτοί που κυριαρχούν χάνουν το στόχο, χτυπημένοι χαυνωτικά από την αυτοϊκανοποίηση της κυριαρχίας τους επί των ανθρώπων. Αυτοί οι νάρκισσοι της δύναμης και του χρήματος υποκαθιστούν τον Κόσμο με τον μικρόκοσμό τους και το Παν με τα μικροπάθη τους. Γι’ αυτό έχουμε, πλέον, έναν κόσμο χωρίς άνθρωπο και έναν άνθρωπο χωρίς κόσμο. Γι’ αυτό ζούμε τον πολιτισμό του στιγμιαίου, εκείνου που αναπτύσσεται και σαπίζει επιτόπου. Γι’ αυτό η κοινωνική και η εθνική μας ενότητα είναι αδύνατο να επιτευχθούν σ’ αυτό το πεδίο και μ’ αυτές τις διαμεσολαβήσεις. Γιατί η ενότητα θέλει την υπέρβαση πάνω από τη μικροφιλοδοξία, πάνω από την ιδιοτέλεια και τον φτηνό ατομικισμό, θέλει παράδειγμα ανιδιοτέλειας και προσφοράς. Οι επικοινωνιακές τεχνικές είναι παρωχημένες, οι καιροί απαιτούν θυσία, έτσι ώστε η ύπαρξη να συνταραχθεί συθέμελα και να συνεπαρθεί, δίνοντας ενότητα, οντότητα, πνεύμα και πνοή στη ζωή της. Έτσι θα ξεφύγει η ελληνική κοινωνία από την οικονομική, πολιτική και πολιτιστική κρίση της και θα βρει κοινή περπατησιά μέσα από ανταμώματα, όπως αυτά των φίλων στο μαγαζάκι του Φώντα από τη Μεγαλόχαρη της Άρτας. Αλλιώς, ο τεχνητός εντυπωσιασμός, θα γίνει το κινούν αίτιο μιας ολέθριας υποπλασίας, που θα μας οδηγήσει κατευθείαν στο Χάος.