Ύβρις

Διαβάζω σε μεγάλη εφημερίδα πως «είμαστε μεσογειακός λαός, ο οποίος ρέπει προς τον λαϊκισμό, τη ρήξη, την υπερβολή»! Τα ίδια λέει και η Μέρκελ. Όμως κάποτε ο Αλμπέρ Καμύ σημείωνε πως εδώ, στην Ελλάδα γεννήθηκε το μέτρο, ενώ «η Ευρώπη είναι κόρη της υπερβολής». Ο Έλληνας δημοσιογράφος προφανώς δεν γνωρίζει τον Καμύ, αλλά και μόνο το γεγονός ότι το 17% του εκλογικού σώματος(ένα μέρος του ελληνικού λαού) δεν ψηφίζει σύμφωνα με τα δικά του αξιολογικά και πολιτικά κριτήρια συνιστά ύβριν! Ο δημοσιογράφος μιλάει για το λαό, ενώ συγχρόνως αναφέρεται σε μία πολιτική ελίτ ως εάν αυτή να κινείται πέρα και έξω από το λαϊκό «σώμα». Συνήθως στην έννοια λαός συγκαταλέγονται οι «πάνω» και οι «κάτω», οι έχοντες και οι μη έχοντες, το 1,5 εκατομμύριο άνεργοι και οι δέκα οικογένειες που συγκεντρώνουν ολόκληρο τον πλούτο της χώρας, ο 60χρονος αυτόχειρας του Περιστερίου και ο κάτοικος των ευγενών προαστίων. Η έννοια λαός, λοιπόν, είναι μία γενίκευση που χρησιμοποιείται για να αποκρύψει τις διαφορετικές κοινωνικές κατηγορίες, τα λαμόγια και τους έντιμους, τους φτωχούς και τους πλούσιους, τους αλαζόνες και τους ταπεινούς, όλους όσους δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Κι όταν οι τελευταίοι τολμήσουν να σηκώσουν κεφάλι, τότε «αμαρτάνουν» καθώς καταπατούν τα ιερά και τα όσια καθώς και τον ορθό λόγο! Γι’ αυτό οι εκβιασμοί εκδιπλώνονται από το εσωτερικό ως το εξωτερικό, από τον Παπαδήμο ως τον Σόιμπλε. Έτσι, ο λαός και πιο συγκεκριμένα το πιο μεγάλο μέρος του, οι «κάτω» απαξιώνονται συλλήβδην και χαρακτηρίζονται εσωτερικός «εχθρός λαός», ήτοι εχθρός της δημοκρατίας σύμφωνα με την αντίληψη της αμυντικής δημοκρατίας. Στην αμυντική δημοκρατία, ως γνωστόν, οι δημοκρατικές ελευθερίες του πολίτη περιορίζονται από την πρακτική των εχθρών της δημοκρατίας. Αλλά σε μία πραγματική δημοκρατία κανείς δεν έχει το προνόμιο να χαράζει τα όρια της ανεκτικότητας μόνο από την οπτική γωνία των εκάστοτε δικών του αξιολογικών τοποθετήσεων. Σε κάθε περίπτωση, τα όρια αυτά καθορίζονται με βάση τους κοινούς αξιολογικούς προσανατολισμούς που βρίσκουν την έκφρασή τους στο Σύνταγμα. Τι σημαίνει, όμως, κοινοί προσανατολισμοί, αν όχι προσανατολισμοί της πλειοψηφίας; Γιατί, τάχα, η βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων που δοκιμάζονται σκληρά από τη λιτότητα ως μη όφειλαν, θεωρείται λαϊκισμός και υπερβολή; Τελικά, το γεγονός και μόνο ότι οι Έλληνες αρνούνται να είναι τα πειραματόζωα που συναινούν στη δυστυχία τους θεωρείται ανεπίτρεπτη «ρήξη»! Αντιθέτως, η επιδίωξη των κερδών με κάθε μέσο είναι νόμιμος και θεμιτός σκοπός ακόμα κι όταν «πίνει το νέκταρ από το κρανίο των δολοφονημένων». Έλεος, λοιπόν. Λαός και έθνος δεν μπορεί να υπάρχουν εν ομοψυχία όταν οι πολλοί υποφέρουν και οι λίγοι κερδίζουν από την κρίση. Η εθνική συναίνεση θέλει όλους να καταβάλλουν το μερίδιο του «πόνου» και του «κόπου» που τους αναλογεί. Συνεπώς, η εθνική μάχη δεν μπορεί να δοθεί για άλλη μια φορά από τα θύματα-κορόιδα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, που εξανίστανται απέναντι στον εμπαιγμό και στον εκβιασμό.