Η ψήφος του φόβου

Ένας ιδιότυπος πόλεμος αναπτύσσεται στην Ευρώπη. Ο Σόιμπλε χλευάζει την Ελλάδα, αλλά ο μεγάλος Γερμανός συγγραφέας Γκύντερ Γκρας γράφει υπέρ της Ελλάδας το ποίημα «Η ντροπή της Ευρώπης». Μία μεγάλη γερμανική εφημερίδα αποκαλύπτει ότι το ποίημα δεν τον έγραψε ο Γκρας αλλά ένα σατυρικό έντυπο. Οι μνημονιακές ελληνικές εφημερίδες υιοθετούν ασμένως το δημοσίευμα, αλλά όχι και τη διάψευση του συγγραφέα. Ποιος, λοιπόν, είναι με ποιον; Ομοίως, η Κριστίν Λαγκάρντ, η υπουργός του Σαρκοζί και νυν διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου καταφέρθηκε με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς εναντίον όλων των Ελλήνων, κατηγορώντας τους ως φοροφυγάδες. Ο Μελανσόν ρώτησε δια του Τύπου τη Λαγκάρντ, με ποιο δικαίωμα ταπεινώνει τους Έλληνες; Γιατί δεν καταφέρεται συγκεκριμένα εναντίον όσων φοροδιαφεύγουν και «τσουβαλιάζει» τους πάντες, ακόμα και τους μισθωτούς και συνταξιούχους; Κι όμως κάποιοι στην Ελλάδα δεν είναι με τον Μελανσόν, ούτε καν με τον Ολάντ, αλλά με την Λαγκάρντ! Η τελευταία βέβαια αναδιπλώθηκε μετά τις αντιδράσεις και το δημοσίευμα της Le Monde ότι λαμβάνει μισό εκατομμύριο ευρώ ετησίως αφορλόγητα! Αλλά γιατί κατέφυγε σ’ αυτή την άθλια γενίκευση; Γιατί πίσω από τη γενίκευση κρύβονται οι πραγματικοί φοροφυγάδες, οι άνθρωποι της Λαγκάρντ -η ίδια η Λαγκάρντ-, της Μέρκελ και του Σόιμπλε, οι εγχώριοι μεγαλοεργολάβοι, οι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι εξωχώριοι και οι ντόπιοι τραπεζίτες και όλοι όσοι ευνοούνται από το Μνημόνιο, καθώς καθιστούν μονοπωλιακές, ή ολιγοπωλιακές τις δικές τους επιχειρηματικές δραστηριότητες. Πρόκειται για τους Έλληνες επιχειρηματίες των οποίων τα συμφέροντα είναι συμβατά με εκείνα των ξένων, κυρίως των Γερμανών, τόσο στο επίπεδο της χρηματοπιστωτικής όσο και της πραγματικής οικονομίας. Είναι προφανές κατόπιν τούτου ότι τα εγχώρια συμφέροντα έχουν λόγο να ενισχύουν τις πολιτικές δυνάμεις που τάσσονται υπέρ του Μνημονίου και τη συνταγή της λιτότητας, ακόμη κι αν καταστρέφουν την ελληνική οικονομία. Όλοι αυτοί πιέζουν και εκβιάζουν με τον παραδοσιακό πλέον τρόπο της διακοπής των «δόσεων» για να χειραγωγήσουν τη βούληση του εκλογικού σώματος. Έτσι ενώ πριν είχαμε το πελατειακό σύστημα που αλλοίωνε τη λαϊκή βούληση, τώρα έχουμε έναν άνευ προηγουμένου εκφοβισμό. Σ’ αυτόν επιστρατεύονται ακόμα και σημειώματα, όπως αυτό για τη «ρευστότητα» του πρώην πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου. Όμως, η 6η Μαΐου απέδειξε ότι ο λαός αντιδρά πλέον σ’ αυτόν τον εμπαιγμό, την ώρα μάλιστα που υφίσταται τα πάνδεινα. Έτσι, ένα κόμμα διαμαρτυρίας όπως ο ΣΥΡΙΖΑ εκτοξεύτηκε στα ύψη, δημιουργώντας πανικό στο ευρωπαϊκό και το ελληνικό οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο. Οι «κάτω», διακρίνοντας τον πανικό αυτόν, συνεχίζουν να εκφράζουν την προτίμησή τους σ’ αυτόν τον ανέτοιμο, όπως φαίνεται, να εξουσιάσει πολιτικό σχηματισμό, καθώς τον θεωρούν ότι είναι ένα ανάχωμα στην χωρίς τέλος επίθεση που υφίστανται τα εργασιακά τους δικαιώματα, οι μισθοί, οι συντάξεις και εν γένει η ζωή τους. Γι’ αυτό ενδέχεται για μία ακόμη φορά να έχουμε ψήφο «άμυνας» και όχι «θέσης», μία ψήφο που θα ισορροπεί στο χάος των διαφόρων εκατέρωθεν φόβων.