Αντισταθείτε

Πιο πολύ δολοφόνοι απ’ τους δολοφόνους είναι αυτοί που δικαιώνουν το έγκλημα με το έγκλημα, αυτοί που κάνουν το θάνατο να φαίνεται πως έχει δίκιο. Μιλώ για τους λύκους που επαναξιώνουν την αποκλειστικότητά τους να κατηχούν το δάσος, κανοναρχώντας και τρομοκρατώντας. Αναφέρομαι σ’ αυτόν που καλεί τον Μπαρόζο να εκφοβίσει τους Έλληνες,ή τον γραικύλο που καλεί τη Μέρκελ "να μας βάλει σε τάξει, επιβεβαιώνοντας ότι στην Ελλάδα υπάρχουν συμφέροντα μικρά και μεγάλα που σιγοντάρουν τους τροϊκανούς νεο-αποιακιοκράτες. Μιλώ για τους αυτιστικούς της πολιτικής, που εξακολουθούν να υποτιμούν την κρίση του κόσμου, τους κυνικούς με τη βασάλτινη καρδιά, που είναι οι ηθικοί αυτουργοί του θανάτου ενός ανθρώπου στο πάρκο του Αγίου Φιλίππου της Νίκαιας και του ζωντανού θανάτου εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων. Κραυγάζω εναντίον των φασιστών που μαχαιρώνουν με μίσος έναν μετανάστη στον σταθμό του Ηλεκτρικού στον Άγιο Νικόλαο, γιατί έχω παιδί στην ξενητιά. Μιλώ κατά όσων καταστρέφουν μία ολόκληρη χώρα. Ναι, η Ελλάδα είναι το πεδίο εφαρμογής ενός πειράματος. Γιατί με πειράματα «δουλεύει» ο πραγματισμός του κυρίαρχου σε ολόκληρο τον κόσμο χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού. Αν πετύχει το πείραμα θα εφαρμοστεί σε ολόκληρη την Ευρώπη κι ύστερα σε ολόκληρο τον κόσμο. Γι’ αυτό μία χώρα σαν την Ελλάδα, που έχει απειροελάχιστη βαρύτητα για την παγκόσμια οικονομία, έχει τόση σημασία. Το γράφαμε προ καιρού, το είδαμε να το γράφει και ο Σλαβόι Ζίζεκ. Ακριβώς έτσι είναι, «Η Ελλάδα…Είναι ένα από τα κυριότερα πεδία δοκιμής ενός νέου κοινωνικοοικονομικού μοντέλου που έχει δυνητικά απεριόριστη εφαρμογή: μια απο-πολιτικοποιημένη τεχνοκρατία στην οποία τραπεζίτες και άλλοι ειδικοί αφήνονται να γκρεμίσουν την δημοκρατία». Και καταλήγει ο Ζίζεκ: «Σώζοντας την Ελλάδα από τους αποκαλούμενους σωτήρες της, σώζουμε την ίδια την Ευρώπη». Γιατί αν αποτύχει το πείραμα σωζόμαστε όλοι. Για την ακρίβεια σώζεται η Ευρώπη του κράτους Πρόνοιας, η Ευρώπη της κοινωνικής ισορροπίας, η Ευρώπη όπου εκτός από την εργασία ως άχθος υπάρχει και το αίτημα της εργασίας ως δημιουργία. Η Ευρώπη αυτή ήταν πριν λίγο καιρό το υπόδειγμα για ολόκληρο τον κόσμο. Τώρα πρέπει να αλωθεί και η κερκόπορτα θα είναι η Ελλάδα. Από εδώ θα ξεκινήσει η επιστροφή στον εργασιακό και πολιτικό μεσαίωνα, αν δεν υπάρξει αντίσταση. Από ποιους όμως και με βάση ποια προτάγματα; Το «νέο» έχει ανάγκη τη μορφική επινοητικότητα κι ένα νέο είδος ποίησης. Αλλά η ποίηση έχει τεθεί υπό απαγόρευση. Ομοίως οι θεσμοί της παλιάς συλλογικότητας έχουν χαθεί μαζί με την Πόλη. Η διέξοδος απαιτεί μία νέα γλώσσα, ένα νέο λόγο. Για να έχουμε μια νέα ποίηση και μια νέα γλώσσα απαιτείται να γίνεται σαφής η οπτική μας γωνία, η θέση απ’ όπου βλέπουμε τον κόσμο(από το μέρος των «κάτω» ή των «πάνω»). Γιατί ούτε ο κόσμος μπορεί να γίνει κατανοητός, ούτε να εμπνευσθεί, ούτε μία ανατροπή να διαρκέσει αν δεν έχει τη δική της Ποίηση. Αλλά ποιος θα «τραγουδήσει» σήμερα τη φτώχεια, ποιος ποιητής, ποιος Δάντης θα μιλήσει γι’ αυτό το «χάνι του πόνου», ποιος θα αντισταθεί; Ποιοι θα είναι οι ρινηλάτες του νέου κόσμου; Η απάντηση απαιτεί το χρόνο της.