Ολοκληρωτισμός

Στις εκλογές της προηγούμενης Κυριακής τόσο στη Γαλλία όσο και στην Ελλάδα ηττήθηκε η πολιτική της λιτότητας. Η εκλογική ήττα, όμως, δεν σημαίνει και αυτόματη ήττα του ευρωπαϊκού(Γερμανικού)οικονομικού μοντέλου. Κι αυτό εμφαίνεται στο βαθμό που τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Γαλλία έχει κατά ένα τρόπο «απαγορευτεί» η αλλαγή οικονομικής πολιτικής ώστε να δοθεί χώρος στην ανάπτυξη και στη δημιουργία θέσεων εργασίας. Η Γερμανία εμμένει στη σκληρή, σχεδόν ιδεοληπτική εφαρμογή της λιτότητας και των δομικών μεταρρυθμίσεων, δηλαδή των νέων μειώσεων των μισθών και των συντάξεων, τη δουλεία αντί της εργασίας καθώς και των χιλιάδων απολύσεων στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. «Οι συμφωνίες μεταξύ κρατών δεν ακυρώνονται από τις νέες εκλογές» δήλωσε ο Βεστερβέλε στη γερμανική βουλή. Αυτό δεν στρέφεται μόνο εναντίον της Ελλάδας αλλά, κυρίως, εναντίον της Γαλλίας και του νέου προέδρου της Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος εξελέγη μιλώντας για αλλαγή του Σταθεροποιητικού Συμφώνου και της ενσωμάτωσης σ’ αυτό ενός κεφαλαίου για την Ανάπτυξη. Το Βερολίνο καλεί, τώρα, τον Ολάντ να υλοποιήσει τις συμφωνίες Σαρκοζί παρά το γεγονός ότι αυτές απορρίφθηκαν από την πλειοψηφία των Γάλλων. Η επίθεση, μάλιστα, εναντίον του νέου Γάλλου προέδρου άρχισε τόσο από την Μέρκελ που εμμένει στην ανάπτυξη μέσω των «δομικών μεταρρυθμίσεων», δηλαδή των απολύσεων, της αύξησης των συνταξιοδοτικών ορίων, την ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας, της μείωσης των μισθών -και όχι μέσω της «δανεικής ανάπτυξης»!- όσο και μέσω της έκθεσης της Κομισιόν, η οποία προέβλεψε έλλειμμα 4,2% του ΑΕΠ για το 2013. Η πρόβλεψη αυτή σε συνδυασμό με την έρευνα για την ανταγωνιστικότητα που κάνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στη Γαλλία και σε 11 ακόμη χώρες και τα αποτελέσματα της οποίας θα δοθούν στη δημοσιότητα στις 30 Μαΐου, οδηγούν στην απόπειρα εγκλωβισμού του Φρ. Ολάντ στην ήδη εφαρμοζόμενη πολιτική λιτότητας. Λέγεται δε ότι η παραπάνω έρευνα θα γίνεται διαρκώς από ένα νέο μηχανισμό ελέγχου των «μακροοικονομικών ανισορροπιών» και στη συνέχεια θα δίνονται οδηγίες για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στις κυβερνήσεις. Παρατηρούμε, συνεπώς, ότι το μεγάλο παιγνίδι αυτή τη στιγμή παίζεται μεταξύ Γερμανίας και Γαλλίας. Θα ενσωματωθεί ο Ολάντ στη λογική της λιτότητας; Ήδη η Γερμανία επιχειρεί να δελεάσει τη Γαλλία και τις άλλες βιομηχανικές χώρες αυξάνοντας την κατανάλωση μέσω της αύξησης των μισθών των Γερμανών εργαζομένων. Αντίφαση με τις φοβερές μειώσεις των μισθών των άλλων χωρών; Όχι, λέει ο σχεδόν ιδεοληπτικός Σόιμπλε! Όσο για την Ελλάδα, αυτή θα χρησιμοποιηθεί, όπως ξαναγράψαμε, ως «όπλο» στις διαπραγματεύσεις Γερμανών και Γάλλων. Τούτων δοθέντων, το ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί οι Γερμανοί εμμένουν σ’ αυτή την πολιτική; Γιατί αυτή είναι η πολιτική που προωθεί το κυρίαρχο παγκοσμίως χρηματοπιστωτικό σύστημα κι αυτή εκφράζει πολιτικά η κ. Μέρκελ. Η Γουόλ Στρητ, το Σίτι του Λονδίνου και η Φραγκφούρτη επιβάλλουν την πολιτική τους, η οποία δεν έχει ανάγκη τους εργαζόμενους και γενικά τους ανθρώπους, καθώς το χρήμα πλέον παράγεται από το χρήμα, τουτέστιν από τα «στοιχήματα» και τον τζόγο, όπως συμβαίνει με τα περίφημα παράγωγα(τοξικά ομόλογα). Γι’ αυτό δεν έχουν ανάγκη την πραγματική οικονομία ούτε τη ζήτηση των καταναλωτών. Αλλά όταν οι άνθρωποι καθίστανται περιττοί, τότε αυτό λέγεται ολοκληρωτισμός. Κι αυτός είναι σήμερα ο μεγαλύτερος κίνδυνος.