Ανατροπές

Οι άθλιες καρικατούρες που παραπέμπουν στη ναζιστική θηριωδία και οι οποίες απόκτησαν πρόσκαιρη πνοή από μία εντελώς τυφλή οργή, δεν θα αργήσει ο καιρός που θα χαθούν. Εκείνο, όμως, το οποίο μένει είναι η λογική του θυμού, το αποτέλεσμα της λογικής της συναισθηματικής ψήφου των ανθρώπων, που έχασαν τη δουλειά τους, που απώλεσαν τα μαγαζιά τους, τις περιουσίες τους, μα πιο πολύ το πρόσωπο και την ορατότητά τους. Αυτοί που με χίλια βάσανα έγιναν «κάποιοι», δια μιας μεταβλήθηκαν σε «τίποτα», σε απλά «μηδενικά». Όλοι αυτοί αντί να αυτοπυροβοληθούν στην πλατεία Συντάγματος πυροβόλησαν, προχθές, τα δύο κόμματα εξουσίας, τα οποία θεώρησαν υπεύθυνα για την κατάντια τους. Παραδόξως, οι προχθεσινές εκλογές αποτύπωσαν ό,τι συνέβη το καλοκαίρι του 2011 στην πλατεία Συντάγματος. Έτσι, η Λεωφόρος Αμαλίας(η «πάνω πλατεία») ψήφισε «Χρυσή Αυγή» και η πολυπληθέστερη «κάτω πλατεία»(η πλατεία Συντάγματος) ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ. Ο Χρ. Παπουτσής και οι τόνοι των χημικών από τα ματ του μπορεί να διέλυσαν τους Αγανακτισμένους αλλά δεν τους εξαφάνισαν. Οι τελευταίοι βρήκαν την ευκαιρία στις εκλογές και έκαναν την έκπληξη. Αλλά το σοκ και η έκπληξη ήταν μόνο για όλους εκείνους που με περισσή αλαζονεία νόμισαν ότι ξεμπέρδεψαν μαζί τους. Για να αποδειχθεί αυτό που σημείωσε, χθες, στους New York Times ο νομπελίστας οικονομολόγος Πωλ Κρούγκμαν, ότι δηλαδή «οι Ευρωπαίοι ψηφοφόροι, τελικά, αποδεικνύονται πιο σώφρονες από τις ελίτ της γηραιάς ηπείρου». Οι εκλογές στη Γαλλία και στην Ελλάδα έδειξαν ότι οι πολίτες δεν ενέδωσαν στον εκβιασμό ότι «η δημιουργία μιας πιο δίκαιης κοινωνίας» συνιστά απειλή. Η εκλογή Ολάντ επισημαίνει ο Κρούγκμαν διαλύει τη συμμαχία Μέρκελ-Σαρκοζί και σπάει τον άξονα Βερολίνου-Παρισιού στον οποίο στηρίζονταν η στρατηγική της λιτότητας τα τελευταία χρόνια. Αυτή η στρατηγική «δεν λειτουργεί και δεν έχει τύχη να λειτουργήσει» καταλήγει ο Αμερικανός οικονομολόγος. Τώρα είναι καιρός «για το πέρασμα σε κάτι άλλο». Αλλά σε τι; Ποιοι εναλλακτικοί δρόμοι ανοίγονται για την έξοδο από την κρίση; Η έξοδος από το ευρώ είναι μία λύση που θα παρείχε άμεσα αποτελέσματα, αλλά δεν ενδείκνυται καθώς θα προκαλούσε αναταραχές και θα συνιστούσε ήττα για το ευρωπαϊκό σχέδιο της ενότητας των λαών στη βάση της αλληλεγγύης. Η άλλη λύση είναι το γερμανικό μοντέλο χωρίς όμως να βασίζεται αποκλειστικά στη λιτότητα, όπως αυτή εφαρμόζεται στις χώρες του νότου. Απαιτείται, συνεπώς, ένας συνδυασμός δημοσιονομικής πειθαρχίας και μέτρων ανάπτυξης. Όμως, ένα πρόγραμμα ανάπτυξης προσκρούει στη λογική των Μέρκελ και Σόιμπλε. Θα υποχωρήσουν οι Γερμανοί στο μήνυμα των εκλογών ή η ευρωζώνη θα διαλυθεί; Οι αισιόδοξοι, όπως ο Πωλ Κρούγκμαν, θεωρούν ότι θα υπάρξει νέο ευρωπαϊκό σύμφωνο σταθερότητας και πως μετά τις εκλογές η επιβίωση του ευρώ είναι ισχυρή όσο ποτέ άλλοτε!