Στα όρια

Η αποτυχία της πολιτικής της λιτότητας, που επέβαλλαν Μέρκελ και Σαρκοζί στην ευρωπαϊκή περιφέρεια και κυρίως στον νότο είναι πλέον γεγονός. Ο όρος «ανάπτυξη» με τη δημιουργία θέσεων εργασίας είναι η εναλλακτική πολιτική που αρχίζει να επικρατεί παντού πλην της Γερμανίας. Η τελευταία, αφού κατάφερε εκμεταλλευόμενη τη νομισματική ένωση να αποκτήσει πλεονάσματα βασισμένα στο έλλειμμα(δάνεια) του ευρωπαϊκού νότου, τώρα αυξάνει κατά 6% τους μισθούς των Γερμανών εργαζομένων, προκειμένου να διατηρήσει τη ζήτηση των γερμανικών βιομηχανικών προϊόντων, τα οποία δεν καταναλώνονται πλέον στις χώρες της λιτότητας και της ύφεσης, όπου η ανεργία και η φτώχεια έχει φθάσει στα ύψη. Πόσα, όμως, μπορούν να καταναλώσουν οι Γερμανοί καταναλωτές από τα γερμανικά προϊόντα; Πολύ λιγότερα απ’ ό,τι όλοι οι Ευρωπαίοι της περιφέρειας μαζί. Συνεπώς και η ανάπτυξη της Γερμανίας αργά ή γρήγορα θα πληγεί. Άρα, το μοντέλο της συνεχούς ανάπτυξης και της άπληστης συσσώρευσης σε όλο και λιγότερα χέρια(αλλά και χώρες) μοιάζει να πάσχει. Η γραμμική και συνεχώς ανοδική αναπτυξιακή πορεία του κόσμου είναι πλέον ανέφικτη. Η ύφεση έχει καταστεί δομικό στοιχείο του παγκόσμιου συστήματος. Η προσπάθεια του χρηματοπιστωτικού συστήματος να τζογάρει στα τοξικά ομόλογα παράγοντας χρήμα από το χρήμα, δημιούργησε τις φούσκες, που αλλού έχουν σκάσει και αλλού σκάνε τώρα, όπως η φούσκα ακινήτων στην Κίνα. Συνεπώς, τα ομόλογα, όπως και η πετρελαϊκή κρίση (χρηματιστηριακή άνοδος τιμών) πριν, δεν είναι τα αίτια, αλλά τα συμπτώματα της βαθύτερης αποδιοργάνωσης της διεθνούς οικονομικής ισορροπίας που θέτει υπό αμφισβήτηση την έννοια της προόδου, δημιουργώντας το αίτημα για μία πρόοδο μη συνδεδεμένη με τον απόλυτο αναπτυξιακό καταναγκασμό. Με άλλα λόγια η οικονομική ανάπτυξη έφτασε στα όριά της. Η ratio essenti του αναπτυξιακού κράτους κλονίζεται. Η κρίση της ανάπτυξης απογυμνώνει τον νεοφιλελευθερισμό από τις ωφελιμιστικές του προδιαγραφές και οδηγεί σε μία γενικευμένη κρίση νομιμοποίησης που διαπερνά όλες τις χώρες και όλα τα καθεστώτα. Έτσι, η σημερινή οικονομική και πολιτική κρίση σχετίζεται με την υπέρβαση του «φυσικού ορίου» του ρυθμού με τον οποίο το κεφάλαιο μπορεί να συσσωρεύεται, καθιστώντας την κρίση κοινωνική. Πιο συγκεκριμένα, Η Γερμανία φροντίζει τη δική της εθνική συσσώρευση(εμπορικό πλεόνασμα), το ίδιο και οι τράπεζες της Φραγκφούρτης. Το αυτό συμβαίνει κατ’ αναλογία και στην Ελλάδα, από τους Έλληνες τραπεζίτες και μη, που ευνοούνται από την κρίση. Ακριβώς αυτή η κατάσταση είναι που εξαλείφει τις μεσαίες τάξεις και δημιουργεί τη μεγάλη αντίθεση μεταξύ των «πάνω» και των «κάτω», καθιστώντας αδύνατη την εθνική συνέργεια προκειμένου να αντιμετωπίσουμε την κρίση. Άρα, απαιτείται η επιτακτικά αναγκαία και ορθολογική αποκατάσταση από το Βορρά της εκμετάλλευσης του Νότου, πράγμα που οδήγησε στη σημερινή συστημική κρίση καθώς και ένα εθνικό πνεύμα αντιμετώπισης της κρίσης από τους Έλληνες που, σήμερα, ωφελούνται απ’ αυτή.