Ακούει κανείς;

Πάλι στον ίδιο σκοπό. Ξανά τα λόγια τα μεγάλα, ξανά το ίδιο παραμύθι. Πάλι πώληση λεκτικών καταπραϋντικών, προφερόμενων με κακή άρθρωση. Πάλι πώληση της σωτηρίας, του τρόμου της χρεοκοπίας και, συγχρόνως, τα ξόρκια για ανάπτυξη. Τι να πεις όμως στο παιδί που σήμερα, μετά από τόσο κόπο, εξετάζεται για να μπει στο πανεπιστήμιο; Πώς να συγχαρείς όταν γνωρίζεις ότι η περιπέτεια, το μυστήριο, η μεγαλοσύνη, η αυτοπραγμάτωση, όλα χάνονται μέσα στο ομιχλώδες και ζοφερό μέλλον της ανεργίας; Το ακούει κάποιος πολιτικός αυτό; Ποιος από εκείνους που με περισσή ευκολία μιλούν για θυσίες, αρκεί να αφορούν τους άλλους, έχει υποστεί την παροξυσμική τρομοκρατία όλων εναντίον όλων, την αντίληψη ότι ο βίος είναι βία, ή έχει ακούσει τον άνεργο γονιό να λέει: «Τι ξέρετε εσείς από ανεργία; Μιλάτε για διάλυση του κοινωνικού ιστού, αλλά δεν ξέρετε τίποτα για τη γκρίνια που φέρνει η φτώχεια, για τη διάλυση της οικογένειας, για το φόβο των παιδιών, για το σμπαράλιασμα της ψυχής και του εαυτού»; Ποιος ξέρει για τους νέους που ενδοβάλουν τη βία, που δεν αντέχουν τον ακρωτηριασμό της ψυχής τους από όνειρα και ρίχνονται απελπισμένα στον Ισθμό της Κορίνθου; Ακούει την κραυγή κανείς; Κανείς. Κλεισμένα με κερί ακραίου ναρκισσισμού τα αφτιά των ιθυνόντων και των πολιτικών, οι οποίοι ύστερα διαπορούν για την αντίδραση των πολιτών, για τη θυμωμένη ψήφο τους. Είναι δε τόσο αθεράπευτος ο αυτισμός τους ώστε να νομίζουν πως με τα αρχαία φαντάσματα θα εκφοβίσουν τους απελπισμένους! Ότι θα τρομάξουν τον άνεργο που δεν έχει να πάει γάλα στο παιδί του. Ότι θα «εκλογικεύσουν» τον ακρωτηριασμένο από όνειρα νέο. Όμως οι απελπισμένοι δεν θέλουν φόβο πάνω στο φόβο. Δεν θα συνετιστούν από την απειλή του χειρότερου. Μόνο από την ελπίδα θα αρπαχτούν, από το θετικό λόγο, απ’ αυτόν που θα τους παράσχει ανάσα και προοπτική. Συνεπώς, η λύση δεν θα δοθεί από τα φερτά υλικά του παλιού τέλματος, αλλά από νέες δυνάμεις που θα μπορέσουν να δημιουργήσουν νέες συνθέσεις και ισορροπίες, σεβόμενες τη μεγάλη σημασία της εργασίας, η οποία είναι κάτι πολύ παραπάνω από μια απλή ανάγκη της βιωτής, είναι δηλαδή και έργο, είναι η ζωή μας και ο αναστοχασμός της, είναι η μνήμη και το πρόσωπό μας, είναι η γέφυρα μ’ αυτό που είμαστε και τη Φύση. Για να συμβεί, όμως, η αλλαγή δεν αρκούν μόνο οι νέοι πολιτικοί αλλά και η ανατροπή του χρηματοπιστωτικού νεοφιλελευθερισμού που λειτουργεί στην Ευρώπη και παγκοσμίως με όρους μαφίας. Γιατί στον καπιταλισμό-καζίνο, όπως και στο Χρηματιστήριο, κάποιοι κερδίζουν και «οι τελευταίοι πάνε στο διάβολο»(Τζ. Γκαλμπρέηθ). Το ίδιο συμβαίνει και με την οικονομική κρίση: Οι τελευταίοι, οι «κάτω» αλλά και οι περιφερειακές χώρες, όπως η Ελλάδα, πληρώνουν πάντα τα σπασμένα. Για την ακρίβεια, οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι των περιφερειακών χωρών, οι πιο τελευταίοι από τους τελευταίους, υφίστανται τα δεινά περισσότερο από τους συναδέλφους τους των μεγάλων κεφαλαιοκρατικών χωρών. Άρα, η λύση δεν μπορεί να είναι τοπική, αλλά λύση για ολόκληρη την Ευρώπη, για ολόκληρο τον κόσμο. Αλλά για να συμβεί αυτό πρέπει οι εργαζόμενοι των μεγάλων χωρών(της Γερμανίας και της Βόρειας Ευρώπης εν προκειμένω) να καταλάβουν ότι οι "πάνω" τους "βουλώνουν το στόμα" με μέρος από την άγρια εκμετάλλευση των χωρών του Νότου. Και πως γρήγορα θα έρθει και η σειρά τους. Έτσι, ενώ η εργαζόμενοι του Νότου θα ξεσηκωθούν από απελπισία, οι εργαζόμενοι του Βορρά θα ξεσηκωθούν από το ξέσκισμα της πολιτικο-ιδεολογικής χειραγώγησης και της αλλοοτρίωσης που τους επιβάλλουν τα αφεντικά, τα ίδια και στο Βορρά και στο Νότο.