Το παλιό πέθανε...

Πολλοί θεωρούν ότι η οικονομική κρίση απαιτεί για την αντιμετώπισή της την εθνική συστράτευση. Αντ’ αυτής έχουμε μία εμφυλιοπολεμική αντιπαράθεση, η οποία επιχειρεί να ανασύρει ακόμη και τα φαντάσματα του παρελθόντος ενόψει της εκλογικής μάχης της 17ης Ιουνίου. Η αιτιολογία ότι η διχοστασία οφείλεται σε κάποια αταβιστικά χαρακτηριστικά της φυλής είναι τουλάχιστον αφελής. Πίσω από την αντιπαράθεση υπάρχουν συμφέροντα τόσο των «πάνω», των επιχειρηματιών δηλαδή που ωφελούνται από την άσκηση της πολιτικής των Μνημονίων, και των «κάτω», ήτοι των εργαζομένων και των συνταξιούχων που πληρώνουν άδικα την κρίση. Οι «πάνω», λοιπόν, μαζί με αξιωματούχους της ΕΕ και του ΔΝΤ, όπως η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και η Λαγκάρντ, καθώς και τραπεζίτες ισχυρίζονται ότι για όλα ευθύνεται ο ελληνικός λαός, δηλαδή οι πολιτικοί αλλά και οι πολίτες σύμφωνα με τη λογική του «μαζί τα φάγαμε»! Οι «κάτω», αντιθέτως, θεωρούν ότι αυτό είναι μία άδικη γενίκευση και πως για την κρίση ευθύνεται το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα. Το μεγάλο επιχείρημά τους γι’ αυτό είναι το ερώτημα: Πως είναι δυνατόν μία οικονομία, όπως η ελληνική, που αντιπροσωπεύει το 2% του ΑΕΠ της ΕΕ, να απασχολεί τόσο πολύ τις παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές αγορές; Το Blooomberg για μία ακόμη φορά επισημαίνει ότι η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ είναι απειλή για την παγκόσμια οικονομία, πως είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό; Επίσης, αν στην Ελλάδα είχαμε και έχουμε πρόβλημα με τη φοροδιαφυγή και τη διαφθορά, που, άραγε, οφείλεται η αντίστοιχη κρίση στην Ιταλία και στην Ισπανία; Σε κάθε περίπτωση, τα μεγάλα οικονομικά, μιντιακά και πολιτικά συμφέροντα θεώνται από την οπτική γωνία των δικών τους κερδών την κρίση, εκτιμώντας ότι η εξυπηρέτησή τους ταυτίζεται με την εξυπηρέτηση της Ελλάδας. Γι’ αυτό κάθε άλλη άποψη θεωρείται εθνικά εχθρική. Έτσι, από τη μία πλευρά υπάρχει ο «εχθρός λαός», ή μία πολιτική «πέμπτη φάλαγγα», δηλαδή ένας εσωτερικός εχθρός, ενώ από την άλλη έχουμε τη «δοσίλογη» ή «αντεθνική» αστική τάξη. Τα επιχειρήματα των δύο πλευρών συντείνουν στη δημιουργία των αντίπαλων δυνάμεων μιας νέας καταστροφικής, εμφυλιοπολεμικής αντιπαράθεσης. Απέναντι στα παραπάνω και στη λογική της εθνικής συνεννόησης λόγω της ιδιαίτατα δυσμενούς για τη χώρα μας συγκυρίας οφείλουμε να αναπτύξουμε μία τρίτη εκδοχή, αυτή κατά την οποία οι αιτίες της ελληνικής κρίσης είναι η παγκόσμια κρίση σε συνδυασμό με την ελληνική ιδιαιτερότητα(διαφθορά, διαπλοκή). Οι άλλες δύο προσεγγίσεις καλλιεργούν την πόλωση και το μίσος, εξουδετερώνοντας την όποια ελληνική δυνατότητα να παλέψουμε την κατάσταση και να στείλουμε σε ολόκληρο τον κόσμο το μήνυμα ότι οι Έλληνες είμαστε ενωμένοι. Για να επικρατήσει η τρίτη άποψη, πρέπει να διαμορφωθεί μία «νέα πολιτική τάξη» έτσι όπως την περιγράφει στους Financial Times ο καθηγητής Δικαίου στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης Παύλος Ελευθεριάδης, ο οποίος υποστηρίζει πως αυτή μόνο μπορεί να σώσει την Ελλάδα: «Η ελληνική πολιτική έχει ιδιωτικοποιηθεί. Αδίστακτοι πολιτικοί, κυνικά εργατικά συνδικάτα και ολιγάρχες των ΜΜΕ έχουν καταλάβει τη δημόσια ζωή μας. Ελάχιστα νοιάστηκαν για το χρέος και ακόμη λιγότερο για μεταρρυθμίσεις. Δεν βλέπουν καμία επείγουσα ανάγκη στην πρόληψη μιας καταστροφικής εξόδου από το ευρώ, δεδομένων των τεράστιων κερδών τους… Το εκλογικό σώμα δεν αντέχει άλλη λιτότητα, αλλά είναι εξοργισμένο να καθοδηγείται από εκείνους που ανέντιμα δημιούργησαν το πρόβλημα. Έτσι, παρόλο που το 80% επιθυμεί να παραμείνει στο ευρώ, το 68% ψήφισε κόμματα που αντιτίθενται στη συμφωνία διάσωσης. Αυτό ήταν το τρόπος τους να ψηφίσουν υπέρ της αλλαγής», υποστηρίζει ο Έλληνας ακαδημαϊκός. Όμως, σύμφωνα με τον Π. Ελευθεριάδη, «το παλιό πέθανε, αλλά το καινούριο δεν γεννήθηκε ακόμη»!