Παρ-ερμηνείες

Όταν οι Έλληνες διαμαρτύρονταν στην πλατεία Συντάγματος και στις εθνικές επετείους, όταν αποδοκίμαζαν ποικιλοτρόπως βουλευτές και κυβερνητικά στελέχη, οι συστημικοί μιλούσαν για απαράδεκτες, βίαιες μειοψηφίες. Ώσπου προέκυψε η μεγάλη και μη αναμενόμενη ανατροπή μέσω των εκλογών. Αλλά και πάλι αυτοί, που όντας κλεισμένοι στον ευτυχισμένο μικρόκοσμό τους ποτέ δεν άκουσαν τις στοναχές των άνεργων και των πτωχοποιημένων εργαζόμενων και μικρομεσαίων επιχειρηματιών, τώρα ερμηνεύουν κατά το δοκούν την «εντολή του λαού». Το μήνυμα της αποδοκιμασίας του Μνημονίου και συγκεκριμένα της μονόπλευρης λιτότητας αποκρύπτεται πίσω από ερμηνείες που αναφέρονται σε «εντολή του λαού για κυβέρνησης συνεργασίας», σε ρήσεις για «αναλογική ευθύνη»(δηλαδή ευθύνη κατά 18% ή 13%), ή για αναλογική συμμετοχή στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας! Για να αποδειχθεί ότι το πολιτικό σύστημα για μία ακόμη φορά κινείται μεταξύ βοναπαρτισμού(αρχηγικά κόμματα) και δημοκρατικού ελιτισμού, όπου ο λαός δεν θεωρείται ικανός να λαμβάνει αποφάσεις από τις καθεστωτικές πολιτικές ελίτ. Στη δεύτερη περίπτωση έχουμε την καταπληκτική δήλωση της κ. Αλέκας Παπαρήγα που ζήτησε από το λαό «να διορθώσει την ψήφο του»! Επίσης, ο κ. Ευ. Βενιζέλος καταλόγισε στο λαό ότι «αδικεί» το ΠΑΣΟΚ, που έκανε τα πάντα για τη σωτηρία της χώρας! Ως εάν να μην ήταν ο υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου που μιλούσε για «Τιτανικό» στα διεθνή μέσα ενημέρωσης, ή ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου που έλεγε στα διεθνή φόρα ότι κυβερνά μία διεφθαρμένη χώρα. Σαν να μην ήταν αυτοί που μας διαβεβαίωναν κατ’ επανάληψη ότι δεν θα απαιτούνταν άλλα μέτρα. Ή μήπως δεν ήταν ο κ. Βενιζέλος που έδιωχνε την τρόικα και ύστερα παρακαλούσαν για να επιστρέψει. Αλλά το παιγνίδι της διαστρέβλωσης του εκλογικού μηνύματος συνεχίζεται ακόμη κι όταν οι πολιτικοί παρουσιάζονται ότι τάχα το κατανοούν. Έτσι, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αναφέρθηκε στα «βιώματα» των άνεργων, των μισθωτών και των συνταξιούχων, που επικράτησαν των… «αριθμών». Το ζήτημα δεν είναι ότι επικράτησαν τα βιώματα αλλά ότι η καταστροφή εκατομμυρίων ανθρώπων, η διάλυση της ελληνικής κοινωνίας παρουσιάζεται ως βίωμα, ενώ η πιθανή ζημία των «πάνω»(ιδιαίτερα των τραπεζών) ως μεγάλη καταστροφή. Επιτέλους, ας καταλάβουν μία και καλή ότι η ψήφος στις 6 Μαΐου ήταν αντισυστημική, ήταν εναντίον του εσωτερικού πολιτικού καθεστώτος που εξυπηρετεί τα μνημονιακά συμφέροντα της τρόικας(δανειστών) και των εγχώριων οικονομικών και μιντιακών δυνάμεων που ωφελούνται από την κρίση. Ακριβώς γι’ αυτό δεν μπορεί να υπάρξει εθνική ενότητα, επειδή υπάρχουν κάποιοι που ωφελούνται από την κρίση. Και όπως έλεγε ο Όργουελ για τους Άγγλους εργαζόμενους στις εποχές της μεγάλης ανέχειας, η πείνα δεν αντέχονταν όταν οι «πάνω» ζούσαν μέσα στη χλιδή. Αντίθετα, όταν υπέφεραν κι εκείνοι, αντέχονταν. Άρα, αν οι «πάνω» θέλουν εθνική συνεργασία ας κάνουν κι αυτοί θυσίες.