Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν όσους υποστήριζαν ότι δεν αργήσει ο καιρός της νέας παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης καθώς το Χρήμα ως αφαίρεση βρίσκεται πέρα και πάνω από την πραγματική παραγωγή του πλούτου. Το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο έχει αυτονομηθεί από την πραγματική οικονομία και παίζει, επιδιώκοντας τη μεγιστοποίηση του ποσοστού του κέρδους του, τζογάροντας στο «θάνατο» διαφόρων πραγματικών οικονομιών. Υπ’ αυτή την οπτική, δεν έχουμε πλέον τον φιλελεύθερο καπιταλισμό της προσφοράς και της ζήτησης αλλά έναν καπιταλισμό, ο οποίος στη νεοφιλελεύθερη εκδοχή του επιταχύνει συνεχώς, αναζητώντας όλο και μεγαλύτερα κέρδη, μια τεράστια συσσώρευση, που βασίζεται στον οικονομικό κανιβαλισμό. Δεν είναι τυχαίο πως το 90% των παγκόσμιων κεφαλαίων δεν επενδύονται πια στην παραγωγή αλλά στην τζογαδόρικη κερδοσκοπία.
Το κέρδος, συνεπώς, ταυτίζεται σήμερα με την αέναη και χωρίς όρια συσσώρευση. Κι όμως κάποτε ο καπιταλισμός είχε «ηθική», δηλαδή όρια. Ο επινοητής της «αόρατης χείρας» της αγοράς Άνταμ Σμιθ δεν ήταν παρά καθηγητής της Ηθικής Φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο της Γλασκόβης. Τι συνέβη, άραγε, και αποσυνδέθηκε πλήρως η οικονομία από την «ηθική» παράδοσή της; Σύμφωνα με τον Αμάρτυα Σεν και τον Σκοτ Μηκλ, η ηθική παράδοση της οικονομικής σκέψης ξεκινάει από τον Αριστοτέλη («Ηθικά Νικομάχεια») που συσχέτιζε το αντικείμενο των οικονομικών (τον πλούτο) με τους ανθρώπινους σκοπούς. Με την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού, όμως, η «ηθική» αυτή παράδοση απωθήθηκε υπέρ της «μηχανικής» παράδοσης που δεν αφορά τελικούς σκοπούς και ερωτήματα, όπως για το «πως πρέπει κάποιος να ζει» ή «πως μπορεί να αναπτυχθεί ο αγαθός άνθρωπος», αλλά ενδιαφέρεται μόνο για τα ζητήματα διαχείρισης (logistics). Το χρήμα από μέσο γίνεται σκοπός, ενώ ο πραγματικός σκοπός γίνεται το μέσο. Τώρα, οι εργαζόμενοι είναι οι αναλώσιμοι της ιστορίας, μιας ιστορίας που είναι το ατέλειωτο χρονικό των θριάμβων των «πάνω».
Πλέον οι τιμές των προϊόντων δεν διαμορφώνονται από την προσφορά και τη ζήτηση, αλλά από τα διάφορα εφέ των hedge funds. Το παιχνίδι αυτό εμπεριέχει στοιχεία μεταφυσικής και ψυχιατρικής και εδράζεται στη δημιουργία «κρίσεων» που λαμβάνουν χώρα σε δύο χρόνους: Πρώτα, δημιουργείται αναταραχή με την υποβάθμιση μιας οικονομίας (όπως της ελληνικής) από τους οίκους αξιολόγησης και τη δημιουργία περιβάλλοντος επαπειλούμενης χρεοκοπίας. Ακολουθεί η προπαγάνδα της κρίσης στο σύνολο του χρηματιστικού συστήματος, μέσω των λεγόμενων «μολυσματικών» και «μιμητικών εφέ», που αγγίζουν κι άλλες οικονομίες (ντόμινο), όπως η πορτογαλική, η ισπανική και ιταλική, καταλήγοντας στην ενδεχόμενη κατάρρευση του ευρώ(σ.σ. θυμίζουμε το δείπνο του Μανχάταν όπου κερδοσκόποι σχεδίαζαν και στοιχημάτιζαν την κατάρρευση του ευρώ, ξεκινώντας από τον αδύναμο κρίκο, την Ελλάδα).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου