«Οι φίλοι της Λιβύης», 60 χώρες από ολόκληρο τον κόσμο συγκεντρώθηκαν, χθες, στο Παρίσι με σκοπό την «ανοικοδόμηση μιας νέας Λιβύης» όπως γράφει ο γαλλικός Τύπος. Πίσω, όμως, από τα βαρύγδουπα λόγια, θυμίζουμε την αιτιολόγηση από τον Σαρκοζί της επίθεσης του ΝΑΤΟ κατά του Καντάφι «στο όνομα της οικουμενικής συνείδησης που δεν ανέχεται τέτοιου είδους εγκλήματα», βρίσκεται η νομιμοποίηση του νέου καθεστώτος και τα αμιγώς υλικά συμφέροντα, δηλαδή το πετρέλαιο. Η μεγάλη τελετουργία, συνεπώς, μέσα από μία σειρά συμβολικών κινήσεων, όπως η λευκή σκηνή στη θέση της μπλε βεδουίνικης, την οποία είχε στήσει ο Καντάφι, γίνεται για να ξεχαστεί το γεγονός αλλά και να αποκρυβεί ότι όλα αυτά γίνονται για να διαμοιραστούν τα ιμάτια της Λιβύης. Συγκεκριμένα, ο γαλλικός Τύπος μέμφεται τον Γάλλο πρόεδρο, ο οποίος θα μπορούσε να κερδίσει πολύ περισσότερα από τη διαχείριση του 35% του πετρελαίου της Λιβύης, όπως συμφώνησε με το Προσωρινό Εθνικό Συμβούλιο. Βέβαια, για τα μάτια του κόσμου θα ανακοινωθούν και «δημοκρατικές διαδικασίες», δηλαδή εκλογές, όπως συνέβη στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Υπενθυμίζουμε ότι σαι στο Ιράκ μετά την πτώση του Σαντάμ Χουσεΐν είχαν συνεδριάσει οι «φίλοι του». Όμως, η εγκαθίδρυση της δημοκρατίας και η οικονομική ανασυγκρότηση του Ιράκ και του Αφγανιστάν μένει ένας ευσεβής πόθος. Η παραγωγή πετρελαίου δεν κατάφερε να ανακτήσει το προπολεμικό επίπεδο. Πάντως, οι Αμερικάνοι κράτησαν όλα τα μεγάλα συμβόλαια για τους συμπατριώτες τους! Εδώ βρίσκεται όλη η αλήθεια. Το ζήτημα είναι τα συμβόλαια για το πετρέλαιο αλλά και των κατασκευαστικών εταιρειών. Όλα για το πάπλωμα. Ακόμα και η δημοκρατία αποτιμάται με όρους αγοραπωλησίας. Η ηλίθια αυτή αντίληψη σύμφωνα με την οποία όλα αγοράζονται και πωλούνται ακόμη και οι ιστορικές κατακτήσεις του ανθρώπινου πολιτικού πολιτισμού όπως η δημοκρατία, η πεποίθηση πως όλα υπάγονται στο χρήμα και τη δύναμη, αυτή η αντίληψη σε συνδυασμό με τη χρήση βίας και την ουσιαστική κατάργηση του Διεθνούς Δικαίου και των πολυεθνικών θεσμών του, όπως ο ΟΗΕ, είναι, τελικά, η βάση της σημερινής χαώδους παγκόσμιας κατάστασης.
Η πολιτική της βίας όπως ασκείται από την κοινότητα των αναπτυγμένων κρατών της Δύσης τόσο στο αφανές πεδίο του πολιτισμού και της οικονομίας (παγκοσμιοποίηση) όσο και στο εμφανές της εξωτερικής πολιτικής των στρατιωτικών επεμβάσεων είναι ένας τρόπος υπέρβασης της οικονομικής κρίσης, αλλά απελευθερώνει υποχρεωτικά μεγάλες ποσότητες αντιβίας εκ μέρους των περιφερειακών πολιτισμικών και κρατικών οντοτήτων ή τρομοκρατικών δικτυακών οργανώσεων. Πρόκειται εν τοις πράγμασι για μια επιστροφή σε καταστάσεις του Μεσαίωνα όπου η εξουσία δεν αντιλαμβανόταν, σ’ αυτόν τον ανταγωνισμό των φρικαλέων πράξεων βίας, την πρόκληση που εκτοξεύει αυτή η ίδια και που, κάποια μέρα, θα στραφεί εναντίον της: «συνηθισμένος να ‘’βλέπει το αίμα να κυλά’’, ο λαός γρήγορα καταλαβαίνει πως ‘’δεν μπορεί να εκδικηθεί παρά μονάχα με αίμα’’» (Μ. Φουκώ: Επιτήρηση και τιμωρία, Η γέννηση της φυλακής).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου