Οι συνήθεις κολασμένοι

Ένα από τα πρώτα μελήματα του Έλληνα ανθρώπου ήταν να βάλει κεραμίδι στο κεφάλι του. Το διαμέρισμα από τη δεκαετία του 1960 και εξής κατέστη στόχος της ατομικής οικονομίας και νόημα της ζωής των ξεριζωμένων της επαρχίας. Το σπίτι ακολούθως, όπως και το αυτοκίνητο, απέκτησαν συμβολική αξία, προσδίδοντας αναγνώριση και κύρος στον κάτοχό τους. Το σπίτι έπρεπε να είναι καλύτερο από του διπλανού. Το ίδιο και το αυτοκίνητο. Έτσι, η φεράρι, η μερσέντες και η «μπέμπα» αν και άχρηστες στους ελληνικούς δρόμους, εντούτοις σήμαιναν τον πλούτο και τη δύναμη του κατόχου τους. Τώρα ό,τι χαρακτήριζε την κουλτούρα και την οικονομική φούσκα του νεοφιλελεύθερου, καταναλωτικού καπιταλισμού ανατρέπεται βίαια. Η μεσαία τάξη, πλέον, εξαφανίζεται μέσα από την απώλεια της μικρής επιχείρησης, μέσα από την απώλεια της εργασίας πρώτα στον ιδιωτικό κι ύστερα στο δημόσιο τομέα. Η δανεική ζωή επιστρέφεται με τοκογλυφικό επιτόκιο, το ίδιο και το σπίτι. Οι συνήθεις… κολασμένοι θα πληρώσουν ξανά για ό,τι απέκτησαν με κόπο και αιματηρές θυσίες. Κι αυτό γιατί η κυβέρνηση δεν μπορεί να χτυπήσει το βαθύ πελατειακό ΠΑΣΟΚ που εγκαταβιοί στις ΔΕΚΟ, μειώνοντας κατ’ αυτό τον τρόπο τις δημόσιες δαπάνες. Γιατί δεν μπορεί να προβεί σε δίκαιη κατανομή των φορολογικών βαρών. Γιατί ο κ. Γ. Παπανδρέου δεν άκουσε εκείνους που προειδοποιούσαν ότι το Μνημόνιο δεν βγαίνει. Ότι η βάρβαρη λιτότητα θα θάψει και την αγορά και την οικονομία και τους ανθρώπους. Σ’ αυτό, βέβαια, έχει ευθύνη και η τρόικα. Τώρα μας δίνουν τη χαριστική βολή. Γιατί δεν ενδιαφέρει τους Γερμανούς, στους οποίους μετέθεσε για μία ακόμη φορά την ευθύνη της η κυβέρνηση, αν η λιτότητα οδηγεί στην άβυσσο, ότι απαιτείται ανάπτυξη και ρευστότητα. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι αν οι Έλληνες είναι συνεπείς σε όσα υπέγραψαν με το Μνημόνιο! Εν μέρει έχουν δίκιο. Αλλά για τη λάθος δοσολογία του φαρμάκου(λιτότητα) που έγινε φαρμάκι έχουν ευθύνη κι αυτοί. Παρόλα αυτά δεν μελετούν την ουσία, Έτσι, ο ελληνικός λαός μαστιγώνεται εκ νέου με τρομο-δόσεις χρεοκοπίας, με δηλώσεις ότι οι συντάξεις του Οκτωβρίου ενδέχεται να μην καταβληθούν, αλλά και με τις ληστρικές επιδρομές στα ισχνά πια βαλάντια εργαζομένων και συνταξιούχων, ενώ η οικονομία την ίδια στιγμή οδηγείται με… συνέπεια στο γκρεμό. Για άλλη μια φορά, δηλαδή, οι θυσίες είναι χαμένες. Για άλλη μια φορά τα λόγια ότι δεν θα ληφθούν νέα μέτρα διαψεύδονται. Γι’ αυτό προκαλούν αγανάκτηση ρήσεις είτε του πρωθυπουργού είτε του αντιπροέδρου της κυβέρνησης όπως ότι θα κάνουμε «πλήρως διαχειρήσιμο το χρέος», ότι «Αν δεν είμαστε συνεπείς θα αναγκαστούμε να πάρουμε και νέα μέτρα», ότι «δεν γίνονται μαζικές απολύσεις», ότι «κάθε οικογένεια θα έχει έναν μόνο εργαζόμενο», ότι «θα τα καταφέρουμε»! Πόσοι, όμως, θα αντέξουμε; Κανείς δεν γνωρίζει. Το μέλλον φαντάζει αβέβαιο, τρομοκρατικό. Η αξιοπιστία προς τους ηγήτορες συλλήβδην έχει μηδενιστεί. Αλλά η οργή αδυνατεί να πολιτικοποιηθεί και η κατάθλιψη αποκτά πλέον τα συλλογικά χαρακτηριστικά μιας κοινωνίας που κινδυνεύει να χαυνωθεί πλήρως.