Ψέματα και ξόρκια

Πάλι στον ίδιο σκοπό. Ξανά τα λόγια τα μεγάλα, ξανά το ίδιο παραμύθι. Πάλι πώληση λέξεων, προφερόμενων με κακή άρθρωση. Πάλι πώληση της ανάγκης και της σωτηρίας, του τρόμου της χρεοκοπίας και, συγχρόνως, τα ξόρκια του, ήτοι τα συνέδρια, τα δημοψηφίσματα και τα λεκτικά καταπραϋντικά. Στην τελετουργία είχαν ρόλο και οι νέοι, οι Οιδίποδες της κυβερνητικής νεολαίας, το ορεινό μέλλον που διαμαρτύρεται για το απολεσθέν άσυλο και τη σοσιαλιστική ταυτότητα, για το Μεγάλο Αυτό που χάθηκε τελεσίδικα. «Είμαστε δύναμη πατριωτική γιατί πάνω από όλα θέτουμε το συμφέρον του κόσμου» λέει ο πρωθυπουργός, και σμίγουν σ’ έναν πολυσυλλεκτικό τρανό χορό απάτριδες πατριώτες, κοσμοπολίτες οφσόρ εταιρειών και παραδοσιακοί λαϊκιστές. Και οι διεθνιστές, όμως, δεν μένουν παραπονεμένοι καθώς όπως είπε ο κ. Παπανδρέου «Η Ευρώπη μόνο της λιτότητας δεν έχει μέλλον». Παρόλα αυτά, η κυβέρνηση θα μας βυθίσει πιο πολύ στη λιτότητα -πριν ή μετά τις εκλογές, αν τις κερδίσει(πράγμα δύσκολο) εκβιάζοντας με τη χρεοκοπία αλλά και ενεργοποιώντας το πελατειακό κράτος. Το κράτος αυτό, το βαθύ πελατειακό κράτος του ΠΑΣΟΚ ήταν προχθές αναπτυγμένο στη σάλα του Τάε Κβο Ντο και χειροκροτούσε για μία ακόμη φορά τον αρχηγό, ενώ αποδοκίμαζε τη νεολαία.
Ήταν όλοι εκεί, οι κυνικοί, οι κύριοι του νεοπλουτίστικου πασοκικού κιτς και του «μαζί τα φάγαμε», οι κρατικοδίαιτοι παραγοντίσκοι και συνδικαλιστές με τις εμφανείς δουλειές, τις αφανείς αναθέσεις έργων, όσοι εξαργύρωσαν την πολιτική τους ανιδιοτέλεια στο πλιάτσικο του Χρηματιστηρίου, όλοι αυτοί οι... αυτοδημιούργητοι καθώς και πολλοί άλλοι χαμαιλέοντες και σαπρόφυτα της πασοκικής νομενκλατούρας και του πράσινου πελατειακού κράτους ήταν εκεί.
Και το φαινομενικά παράδοξο ήταν πως όταν ο αρχηγός μιλούσε εναντίον του «πελατειακού κράτους», όλοι αυτοί τον καταχειροκροτούσαν, αποδοκιμάζοντας με συγκατάβαση τα παιδιά, τα οποία φαίνεται δεν γνωρίζουν ότι όλα αυτά είναι λόγια για το πόπολο και πως πίσω από τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό κρύβεται ο πραγματισμός του νεοφιλελευθερισμού και της δημόσιας τάξης. Το ίδιο βράδυ, μάλιστα, ο λαός(ο κατά Παπανδρέου «κόσμος») υπέστη στο Σύνταγμα τη δημοκρατική συμμετοχική διαδικασία της βίας εκ μέρους των ματ.
Αλλά πιο επικίνδυνη κι από την έκδηλη βία είναι η αφανής, η ανεπαίσθητη ακόμα και στα θύματά της συμβολική βία που βασίζεται στη συνήθεια. Η μορφή αυτής της βίας οδηγεί στην ψήφιση στις εκλογές και πάλι εκείνων που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση, καθώς όλα μοιάζουν αυτονόητα και φυσικά επιβάλλοντας την αυτόματη προσαρμογή.
Έτσι, όμως, κινδυνεύουμε να καταλήξουμε σ’ έναν «λαό υπνοβατών», όπως έλεγε ο Χίτλερ για τους Γερμανούς, αφού δημιουργείται το κατάλληλο περιβάλλον για την καλλιέργεια του φασιστικού φαινομένου. Ήδη κανένας πολιτικός λόγος δεν βγάζει ανθρώπινο ήχο. Οι ίδιες πάντα λέξεις, με τα ίδια πάντα κυνικά ψέματα κι ο λαός να παρακολουθεί μαρμαρωμένος σαν τη νάγια την ορχούμενη.