Οι Έλληνες, κυρίως οι κατ’ εξακολούθηση αδικημένοι, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι στέκουν μαρμαρωμένοι μπροστά στη νέα λαίλαπα των βάρβαρων μέτρων, στην οικονομική γενοκτονία τους, όπως την αποκάλεσαν κάποιοι. Μόνο που η κρίση δεν περιορίζεται στα όρια της Ελλάδας αλλά είναι παγκόσμια. Χτυπάει, μάλιστα, στην καρδιά του συστήματος, που είναι οι ΗΠΑ. Εξ αυτού συνάγεται ότι το πρόβλημα δεν είναι η χώρα μας αλλά το γεγονός ότι η ύφεση έχει καταστεί δομικό στοιχείο του συστήματος. Ποιος ευθύνεται, όμως, γι’ αυτό; Που οφείλεται η συνεχιζόμενη παγκόσμια ύφεση;
Στο ότι η γραμμική και συνεχώς ανοδική αναπτυξιακή πορεία του κόσμου είναι πλέον ανέφικτη. Η ανάπτυξη έχει εξαντλήσει τα όριά της. Αυτό εμφαίνεται τόσο στην εξάντληση των ενεργειακών αποθεμάτων όσο και στην περιβαλλοντική καταστροφή. Η παρούσα κρίση χρέους ή της ρευστότητας των τραπεζών είναι ένα σύμπτωμα όχι μόνο της νεοφιλελεύθερης ψευδαίσθησης περί της αυτόματης ρυθμιστικής δυνατότητας των αγορών αλλά και της βαθύτερης αποδιοργάνωσης της διεθνούς οικονομικής ισορροπίας που θέτει υπό αμφισβήτηση την έννοια της προόδου. Με άλλα λόγια η συσσώρευση έχει φθάσει στα όριά της και το αίτημα για μία πρόοδο συνδεδεμένη με τον απόλυτο αναπτυξιακό καταναγκασμό δεν μπορεί πια να ικανοποιηθεί. Αυτή η κρίση της «ανάπτυξης» απογυμνώνει τον φιλελευθερισμό από τις ωφελιμιστικές του προδιαγραφές(αέναο κυνήγι του υψηλότερου ποσοστού κέρδους) και οδηγεί σε μία γενικευμένη κρίση νομιμοποίησης που διαπερνά όλες τις χώρες και όλα τα καθεστώτα. Το χάος της κοσμο-οικονομίας καταδεικνύει ήδη την υπέρβαση των ορίων. Η απάντηση σ’ αυτή τη γενικευμένη εντροπία είναι μία αντι-εντροπία, δηλαδή μία σειρά από αντισυστημικές δράσεις για την ανατροπή των ευρωκεντρικών νεοφιλελεύθερων συλλογιστικών και την παύση της εκμετάλλευσης του Νότου από τον Βορρά, γεγονός που οδήγησε στη σημερινή συστημική κρίση.
Τελικά, αν ζούμε σήμερα μία χρεοκοπία, αυτή είναι η χρεοκοπία του νεοφιλελευθερισμού, της εκμετάλλευσης των περιφερειακών χωρών από τις κεντρικές και της ιδεολογίας του καταναλωτισμού. Το plan A ως απάντηση σ’ αυτό το φαλιμέντο είναι η προετοιμασία της «κουλτούρας του νέου καπιταλισμού»(Ρ. Σένετ), που κομίζει στον εργασιακό βίο το τέλος της ισόβιας απασχόλησης και την εισαγωγή της «στρατιωτικής ρύθμισης»(Μπίσμαρκ) στην κοινωνική ζωή. Σύμφωνα με αυτή, οι εργαζόμενοι θα πηγαίνουν από δουλειά σε δουλειά, αλλάζοντας συνεχώς επαγγέλματα, ενώ δεν θα έχουν θεσμικές οργανώσεις(αλλά μόνο ατομικές συμβάσεις). Έτσι από τις πληθυσμιακές ομαδώσεις θα ελλείπει η αλληλεγγύη και η εμπιστοσύνη, δεν θα υπάρχει καμία ενιαία αίσθηση ταυτότητας, καμία δυνατότητα βιοαφήγησης, κανένα μακροπρόθεσμο Εγώ, κανένας εαυτός, καμία συλλογικότητα. Αυτό το οργουελικό πολιτισμικό και ανθρωπολογικό μοντέλο θέλουν να επιβάλλουν στην Ελλάδα(πειραματόζωο), σε μία χώρα με εντελώς αντίρροπα πολιτιστικά χαρακτηριστικά και υψηλό δείκτη απειθαρχίας και θερμού ταπεραμέντου. Θα επιτύχουν; Αν επιτύχουν, τότε το πρότυπο θα χρησιμοποιηθεί και σε άλλες κοινωνίες. Χρέος μας να αχρηστέψουμε το εγχείρημα αυτό. Η λυσιτελής λύση, όμως, μπορεί να υπάρξει μόνο σε διεθνές επίπεδο. Αλλά δυστυχώς το έθνος-κράτος παραμένει το μόνο πεδίο όπου είναι δυνατή η πολιτική δράση, ενώ η οικονομική δράση κινείται σε παγκόσμιο επίπεδο. Ως εκ τούτου θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι μία εξανάσταση ή θα είναι διεθνής ή θα είναι εκ προοιμίου αναποτελεσματική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου