Έκρηξη

Εκτός από το δημοσιονομικό έλλειμμα φαίνεται ότι έχουμε και έλλειμμα λογικής εκ μέρους των ηγητόρων της Δύσης. Οι φήμες περί «επανακεφαλαιοποίησης» των τραπεζών από τα κράτη καταδεικνύει για μία εισέτι φορά πως στο κανιβαλικό οικονομικό περιβάλλον στο οποίο ζούμε ο άνθρωπος-εργαζόμενος δεν λαμβάνεται καθόλου υπόψη, είναι δηλαδή άχρηστος, όπως συνέβαινε σε όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Κι αυτό τη στιγμή που ο «ορθολογικός» μύθος του ωφελιμισμού καταπίπτει μαζί με το μύθο της αέναης οικονομικής ανάπτυξης. Πότε, άραγε, η περιβαλλοντική κρίση, η κρίση χρέους, ή η πιστωτική κρίση θα καταστούν και ανθρωπιστική κρίση; Ήδη αυτό επισυμβαίνει, καθώς μυριάδες άνθρωποι πετιούνται κυριολεκτικά στον Καιάδα της ανεργίας και της αχρηστίας, στο έρεβος όπου κανείς δεν φαίνεται από κανέναν, στην εξαθλίωση και σε μια ζωή που δεν έχει νόημα να τη ζει κανείς. Όλα αυτά δημιουργούν τις συνθήκες της κοινωνικής έκρηξης, για την οποία αρκεί ένας πυροκροτητής για να γίνουν όλα χάος. Κι όμως κανείς σημαίνον πολιτικός της Δύσης δεν βλέπει αυτή τη διάσταση των μέτρων για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Μόνο κάποιοι κάνουν σποραδικά λόγο για «ύβρη» όσων δεν αποδέχονται τα μέτρα, δηλαδή την ανεργία και την εξαθλίωσή τους! Υπ’ αυτή την οπτική, οι άνεργοι που δεν δέχονται τη κατάστασή τους λογίζονται… «ιερόσυλοι». Για την ακρίβεια χαρακτηρίζονται «παράλογοι» - ήτοι ανορθολογικοί-και ενίοτε «παρανοϊκοί».
Αυτός ο τρόπος αποκλεισμού απορρέει από την αντιπαράθεση αντιφατικών κοινωνικών παραστάσεων, τις οποίες εκφράζουν αντίστοιχα ο αιρετικός και ο εκπρόσωπος της τάξης. Οι λειτουργικοί θεσμοί, όπως τους βιώσαμε τις τελευταίες δεκαετίες, μας δίνουν για τον εαυτό μας μια εικόνα πιονιών, τροχών ενός κοινωνικού συστήματος που λειτουργεί σαν μηχανή. Ο άνθρωπος που αντιστέκεται, τελεί υπό πλήρη αμετροέπεια, μια αμετροέπεια που δεν ερμηνεύεται πια στην εποχή μας ως «ιεροσυλία», αλλά σαν κρούσμα της «παράνοιάς» του. Όσοι σήμερα δεν επιθυμούν τα μέτρα λιτότητας, δηλαδή της εξαθλίωσής τους είναι εχθροί του ορθού λόγου και του Διαφωτισμού! Γενικά, με την πράξη του ο αμφισβητίας προκαλεί αντιδράσεις εκ μέρους της ιεραρχίας του, των συναδέλφων του(εδώ βασίζεται ο κοινωνικός αυτοματισμός και ο εμφύλιος των «κάτω»), κινητοποιώντας εις βάρος του μια δέσμη δυνάμεων. Από εδώ αρχίζουν να εμφανίζονται ένα-ένα τα διαγνωστικά στοιχεία της «παράνοιας» που θα επιτύχουν τον εξοστρακισμό και τον αποκλεισμό ή τον εγκλεισμό του ετερόδοξου. Υπ’ αυτή την οπτική, η ψυχιατρική διαγνωστική γίνεται ένα σύστημα υπεράσπισης των κανόνων της καθεστηκυίας τάξης που αποσκοπεί έκδηλα να αποδυναμώσει τον λόγο και την πράξη του αμφισβητία. Αυτό το εγχείρημα είναι εμφανές στην περίπτωση των επικεφαλής των ταξιτζήδων αλλά και άλλων ομάδων εργαζομένων, όπως εμφανίζονται από τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης.