Στην Κίνα ο θάνατος ήρθε με τη μορφή μιας φυσικής καταστροφής. Στην Αμερική έρχεται με τη μορφή της απελπισίας. Στη Νέα Ορλεάνη ένα ζευγάρι ηλικιωμένων αφρο-αμερικανών (έτσι λένε τώρα οι «πολιτικά ορθοί» τους μαύρους για να μην είναι πια το χρώμα τους συνώνυμο με τη μαύρη τους ζωή) αυτοκτόνησε μαζί. Ο λόγος δεν ήταν τόσο η βαθιά αγάπη του ενός για τον άλλον, αλλά η κοινή απόγνωση για την ανήμπορη και εξαθλιωμένη ζωή τους. Εδώ ο αυτοχειριασμός είναι η άρνηση της απώλειας της αυτοεκτίμησης, είναι μια ύστατη αμυντική αντίδραση μπροστά στον κίνδυνο της ολοκληρωτικής απώλειας του εαυτού, μπροστά στον μακροχρόνιο μαρτυρικό θάνατο. Το 2003 σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Εθνικού Ινστιτούτου Υγείας αυτοκτονούσε στις ΗΠΑ ένας αφρο-αμερικανός κάθε 4,5 ώρες! Το 2006 τα στοιχεία βελτιώθηκαν λόγω της επιχείρησης στροφής των μαύρων προς τη θρησκεία (πολλοί μαύροι δηλώνουν φόβο για την «αιώνια καταδίκη» που είναι η ποινή του αυτόχειρων από το Θεό!). Αλλά στις Πολιτείες του αμερικανικού Νότου η κατάσταση εξακολουθεί να καθίσταται ολοένα και περισσότερο αφόρητη. Οι μαύροι συνεχίζουν να είναι τα θύματα του θεσμισμένου ρατσισμού και των διακρίσεων που προέρχονται από τις διαρκώς διευρυνόμενες οικονομικές ανισότητες.
Αλλά στις ΗΠΑ η φτώχεια εκτός από την αδυναμία ικανοποίησης των στοιχειωδών αναγκών σημαίνει και την ανυπαρξία. Ο φτωχός δεν φαίνεται, δεν έχει εικόνα, γι’ αυτό δεν υπάρχει! Ο «μεσαίος», ο ενδιάμεσος, είναι αυτός που βρίσκεται στα όρια, μεταξύ φωτός και σκότους, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, που υπάρχει κι ύστερα δεν υπάρχει. Αυτοί, όμως, που «πεθαίνουν» από έλλειψη φωτός και αποστέρηση εικόνας είναι οι πρώτοι, οι οποίοι στη συντριπτική πλειοψηφία τους είναι μαύροι. Η κοινωνία του ρίσκου (της ζούγκλας), των κανιβάλων και των θυμάτων τους εκκινεί από εδώ, από τις ΗΠΑ. Ύστερα, διαχέεται σε ολόκληρο τον κόσμο ως οικονομικό και κοινωνικό πρότυπο, ως μία κρεατομηχανή που αλέθει τους κάθε φορά τελευταίους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου