Οι Yawns

Την Ναργκίς οι παλαιότεροι τη γνώρισαν ως Ινδή ηθοποιό και τραγουδίστρια, οι νεότεροι τη μαθαίνουν ως τυφώνα που αφήνει στο πέρασμά του δεκάδες χιλιάδες νεκρούς(Μιανμάρ). Έκλαιγε μονίμως η Ναργκίς κατά το ανάλογο της δικής μας Μάρθας Βούρτση. Τα ίδια δάκρυα (που κάποτε γελοιοποιούσαν τον πόνο) συνεχίζουν να κυλούν σαν ποτάμια, που συναντιόνται στη θάλασσα μιας κοινής, παγκόσμιας οδύνης. Θάνατος και θρήνος στη Μιανμάρ από τα φυσικά φαινόμενα που εμείς εξαγριώσαμε (αλλά και τη χούντα). Λιμοκτονία και θάνατος στη Σομαλία επειδή οι Μίδες της Δύσης δεν μπορούν να κορέσουν την άρρωστη βουλημία τους για όλο και περισσότερο χρυσάφι. Να, όμως, που τα πράγματα αλλάζουν, όταν ξεπερνούν κάθε όριο και ο φόβος αρχίζει να πλήττει και τους «πάνω». Οι κλιματικές αλλαγές δεν κάνουν διάκριση σε πλούσιους και φτωχούς. Η καταστροφή του πλανήτη δεν κάνει διαχωρισμούς, αλλά αφορά όλους. Γι’ αυτό κάποιοι πλούσιοι νέοι στις ΗΠΑ αλλά και στη Βρετανία, οι αποκαλούμενοι Yawns(Young and Wealthy but Normal: νέοι και πλούσιοι αλλά φυσιολογικοί) θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο και να σώσουν τον πλανήτη. Δεν πρόκειται περί κινήματος από κάποιους αρνητές της τάξης τους, ή μιας άποψης που επιχειρεί να κινητοποιήσει τους ανθρώπους, αλλά για μία προσωπική (ατομική) στάση και συμπεριφορά, που αρνείται τον καταναλωτισμό, την ενίσχυση τη εικόνας και τα παιγνίδια οικονομικής διακινδύνευσης, που θέλει να ζει απλά και οικολογικά, επιχειρώντας να μειώσει τη φτώχεια με φιλανθρωπίες. Κάποιοι μιλούν για ένα νέο κύκλο που παραπέμπει στους χίπις της δεκαετίας του 1960. Τότε ο φόβος προέρχονταν από το «τικ τακ της ατομικής βόμβας», από τον ψυχρό πόλεμο και τις νέες τεχνολογίες που οδηγούσαν κατευθείαν στον θερμό πόλεμο και την ολοκληρωτική καταστροφή. Σήμερα, ο φόβος προέρχεται από την οικολογική καταστροφή και το φόβο της τρομοκρατίας. Είτε συμφωνεί κανείς είτε διαφωνεί με τους φόβους και τις στάσεις αυτές, ένα είναι βέβαιο, ο κανιβαλικός καπιταλισμός δεν αντέχεται πια ούτε από τους ίδιους τους κανίβαλους!