Η εξόντωση της απελπισίας

Τριάντα χιλιάδες νέοι συμμετείχαν το Σάββατο στο teknival του Crucey-Villages (παλιά βάση του ΝΑΤΟ), διεκδικώντας την ελευθερία στο «κάψιμο του μυαλού» τους. Εκατοντάδες ήταν οι νέοι που συγκεντρώθηκαν στη Γεωπονική σχολή της Αθήνας, ζητώντας την ελεύθερη χρήση του χασίς. Την ίδια ώρα, ένας 33χρονος τοξικομανής στη Θεσσαλονίκη πάνω στον παροξυσμό της στέρησης σκοτώνει έναν αθώο με πιστόλι αστυνομικού! Παντού, η αστυνομία «παρέχει» με ενέργειες και παραλείψεις τα όπλα του φόνου ή του αυτοχειριασμού! Ακριβώς, όπως συμβαίνει στα σύγχρονα γκέτο, όπου αφήνουν την απελπισία να αυτοεξοντωθεί, να αυτοπυρποληθεί εν πλήρει χημική ελευθερία. Όπως συμβαίνει στην Ομόνοια, εκεί όπου η ηρωίνη μοιράζεται και καταναλώνεται ελεύθερα. Εδώ ως γνωστόν εγκαταβιούν οι ανέστιοι, οι απόκληροι, οι αποκλεισμένοι, οι έσχατοι. Εδώ βρίσκεται το τελευταίο σκαλοπάτι στην κοινωνική κλιμάκωση του μίσους, το μίσος της θεσμισμένης κοινωνίας έναντι των έσχατων αλλά και το μίσος erga omnes των τελευταίων, το μίσος έναντι όλων των «από πάνω». Αυτή είναι η απάντηση σ’ ένα κανονιστικό «καλό» που θέλει όλο και περισσότερους νέους χωρίς προοπτική, χωρίς ελπίδα. Δεν υπάρχει άλλος «πιο κάτω» ώστε να ασκήσουν κι αυτοί τη βία της φιλανθρωπίας, το φόνο μέσω άλλου ή το συμβολικό θάνατο του άλλου (περιφρόνηση). Δεν υπάρχει εδώ ηθική, αφού η κυρίαρχη ηθική νομιμοποιεί την κόλαση. Υπάρχει μόνο απελπισία. Γι’ αυτό οι πιο δυνατοί εκθέτουν ότι διαθέτουν ως ίδιο κεφάλαιο, τον ίδιο τους τον εαυτό, το σώμα τους. Κάποιοι το «καίνε». Άλλοι κι άλλες το εκπορνεύουν. Άλλοι παίζουν με τη φαλλική του προέκταση, μ’ ένα μαχαίρι ή ένα πιστόλι. Η κλοπή τότε γίνεται η ζωή που τους έκλεψαν και το κακό η ηδονή του ζην επικινδύνως. Πορεύονται, έτσι, από βία σε βία, από το μίσος στη μνησικακία και σε συμπεριφορές που θάλλουν στο «χώρο» της δομικής ανισότητας προσδοκιών και ευκαιριών. Όταν αυτοί οι άνθρωποι πολιτικοποιούνται, συχνά έλκονται από το φετιχισμό της δύναμης που ενδημεί στους φασισμούς. Κάποτε, ωστόσο, κάνουν τις πληγές τους να ανθίζουν, ποτίζοντας με μελάνι το πονόχωμά τους. Τότε το μελάνι γίνεται υποκατάστατο του αίματος.