Περιπέτειες ιδεών

Σχολιάσαμε τις προάλλες τον στερεότυπο και μονοσήμαντο τρόπο αντιμετώπισης των οικονομικών κρίσεων (αφορμή οι δηλώσεις Γκαργκάνα) και αναφερθήκαμε στον Κέινς και τον Γκαλμπρέηθ που πρότειναν αντί της λιτότητας ως μεθόδου αντιμετώπισης της οικονομικής ύφεσης την υπεράσπιση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων με αύξηση των μισθών και τις μειώσεις φόρων. Το σχόλιο αναδημοσιεύθηκε από τον Γιάννη Τριάντη στην «Ελευθεροτυπία». Στη συνέχεια, η πρόταση υιοθετήθηκε από τον Γιώργο Παπανδρέου. Για να αμφισβητηθεί, τελικά, με σφοδρότητα από την Αλέκα Παπαρήγα κατά την ομιλία της στη Λάρισα. Συγκεκριμένα, η γραμματέας του ΚΚΕ είπε πως «Με σημαία τον Κέινς και τον Γκαλμπρέηθ κοροϊδεύουν ότι θα λύσουν τα κοινωνικά προβλήματα…», συμπληρώνοντας πως η πρόταση δεν μπορεί να αποτελέσει «ούτε την ελάχιστη γραμμή άμυνας». Σε ό,τι με αφορά δεν είπα ποτέ ότι ο Κέινς και ο Γκαλμπρέηθ μπορούν να λύσουν τα κοινωνικά προβλήματα. Αυτό ούτε ο Μαρξ δεν θεωρούσε ότι μπορούσε να το καταφέρει μόνος του! Όμως, η πρόταση για υπεράσπιση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων είναι μία «κόκκινη γραμμή», είναι μια ελάχιστη γραμμή άμυνας, που μπορεί να συσπειρώσει όλους τους εργαζόμενους, όλους τους πολίτες και μάλιστα σε όλες τις χώρες, προκαλώντας καίριο ρήγμα στο δόγμα της μονόπλευρης λιτότητας και της νεοφιλελεύθερης φυσικής επιλογής. Εξάλλου, εξετάζοντας τις συγκεκριμένες συνθήκες στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, όπου εκατομμύρια εργαζόμενοι σε ολόκληρο τον πλανήτη αλλά και ολόκληροι λαοί κινδυνεύουν να αφανισθούν από την πείνα, τότε απαιτείται η δημιουργία ενός ευρέως αγωνιστικού μετώπου σε κάθε χώρα αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Δυστυχώς, το ΚΚΕ ακολουθεί την παρωχημένη (στον ντετερμινισμό της) σκληρή λογική σύμφωνα με την οποία όσο μεγαλύτερη είναι η εξαθλίωση τόσο περισσότερο ωριμάζουν οι επαναστατικές συνθήκες! Αυτό, όμως, δεν συνέβη στη Γερμανία της ανεργίας και της φτώχειας του μεσοπολέμου, όπου τότε δρούσε το μεγαλύτερο σοσιαλδημοκρατικό κίνημα. Αντίθετα, οι Γερμανοί προτίμησαν το ναζισμό και τον Χίτλερ που δεν πανηγύριζε για την προλεταροποίηση των συμπατριωτών του αλλά υπόσχονταν να τους επαναφέρει στην προτεραία τους κατάσταση. Συνεπώς, ένας ορισμένος τρόπος αντιμετώπισης της εξαθλίωσης μπορεί να ωθεί τους εργαζόμενους στο φασισμό.