Τελείωσε κι αυτό το μουντιάλ. Η ζωή μας σε τετραετίες. Από μουντιάλ σε μουντιάλ. Θα συναντηθούμε ξανά στο επόμενο. Όσο για τους νικητές, για μερικές ημέρες οι καταλανοί, οι βάσκοι και οι λοιπές εθνότητες της Ισπανίας θα συνέχονται από το μεθύσι της ποδοσφαιρικής νίκης, δικαιώνοντας τον Ρεζίς Ντεμπρέ που έλεγε πως η θρησκεία έχει αντικατασταθεί από τις μικρές θρησκείες όπως το ποδόσφαιρο. Ο ρόλος της μεγάλης θρησκείας όμως δεν μπορεί να υποκατασταθεί για πολύ και τα εκατομμύρια των καταλανών θα ξεχυθούν πάλι στους δρόμους, ζητώντας την αυτονομία της δικής τους συλλογικότητας που λέγεται «Μπάρτσα». Εμείς θα θυμόμαστε τη νίκη της Ελλάδας επί της Νιγηρίας, το γκολ του Σαλπιγγίδη, το τέλος της εποχής Ρεχάγκελ. Κι ανάμεσα σ’ όλα τ’ άλλα, τις βουβουζέλες, αυτόν το φοβερό αφρικάνικο ήχο, το κλάμα και το φιλί του αρχηγού, του Κασίγιας, αλλά και τη θλίψη στο βλέμμα της μικρής Ολλανδέζας στο Άμστερνταμ και ακόμη περισσότερο το θρήνο στην Καμπάλα της Ουγκάντα από την τυφλή βία των φανατικών. Ενθυμήματα χαρούμενα και θλιμμένα. Και η ζωή επανακάμπτει στα συνήθη: Στη Γερμανία η Μέρκελ επιχειρεί να ανατάξει την τσακισμένη αλαζονεία της στα γήπεδα της Νοτίου Αφρικής, αναζητώντας νέο αίμα και «ελεγχόμενες χρεοκοπίες κρατών». Στις ΗΠΑ ο Ομπάμα δηλώνει ικανοποιημένος για την εξωτερική του πολιτική, ενώ την ίδια στιγμή η έκθεση του CWI αναφέρει πως οι αφρο-αμερικανοί νέοι έως 19 ετών(της φυλής του Αμερικανού προέδρου) υποφέρουν πολύ περισσότερο την οικονομική κρίση λόγω φτώχειας έναντι των λευκών συνομηλίκων τους. Στον ελληνικό Πόρο εν τω μεταξύ η απόλυτη σχιζοφρένεια!
Ενώ οι μισθοί μειώθηκαν, οι φόροι εξανέμισαν τα χαμηλά εισοδήματα, οι απολύσεις απελευθερώθηκαν και οι συντάξεις έγιναν «ψίχουλα», που όσοι επιζήσουν μόνο θα λάβουν, ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου από το resort του Πόρου δηλώνει με πλήρη σοσιαλιστική «αφέλεια», που είναι χειρότερη από τον κυνισμό, ότι η κρίση οφείλεται στην τεράστια συγκέντρωση εξουσίας και πλούτου στα χέρια λίγων και πως είναι «αναγκαία η αναδιανομή του πλούτου» για την έξοδο από αυτή! Την ώρα, συνεπώς, που έκανε την πλέον ακραία νεοφιλελεύθερη διανομή πλούτου, κάνοντας τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους, ψηφίζοντας στη Βουλή το περίφημο Μνημόνιο, ο κ. Παπανδρέου καταγγέλλει τον ίδιο του τον εαυτό, δικαιώνοντας όλους όσους θεωρούν ότι τα βάρβαρα μέτρα λιτότητας δεν συνιστούν διέξοδο από την κρίση. Φαίνεται ότι στον Πόρο ο πρωθυπουργός θα κάνει την διακήρυξη ίδρυσης της θεωρίας του «σοσιαλ-νεοφιλελευθερισμού», σύμφωνα με την οποία θα μιλάς σοσιαλιστικά και θα κυβερνάς νεοφιλελεύθερα(πρόκειται για μία μορφή του αμερικάνικου «πραγματισμού» της σχολής του Σικάγου).
Τέτοια σύγχυση μπορούν να προκαλέσουν μόνο οι παρέες με τους Αμερικανούς πραγματιστές Στίγκλιτς, Γκαλμπραίηθ και Ρίφκιν και των Ευρωπαίων νεοφιλελεύθερων τύπου Άστον. Τουστέστιν, άστα να πάνε, από μία κυβέρνηση που δεν μπορεί ούτε το θέμα της απογραφής των δημοσίων υπαλλήλων και των ημιυπαίθριων να επιλύσει και ταυτόχρονα διατείνεται ότι μπορεί να λύσει ολόκληρη οικονομική κρίση!
Όσο για την πραγματικότητα, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ακολουθεί την νεοφιλελεύθερη πεπατημένη, που επιβάλει η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ, απαξιώνοντας την εργασία και τους εργαζόμενους. Οι «ευέλικτες» μορφές εργασίας είναι η παραδοχή της απαξίωσης αυτής. Αντίθετα, οι επιχειρήσεις αντιμετωπίζονται ως μακροοικονομικοί παράγοντες σταθερότητας της κοινωνίας, ενώ ο περίφημος «ανταγωνισμός» τους -η ανταγωνιστικότητα- έχει καταστεί ένας «αγώνας εκπτώσεων» στους όρους εργασίας, στη φορολογία και στην ποιότητα των υπηρεσιών. Όλες οι κυβερνήσεις και όλα τα κόμματα εξουσίας κινούνται σ’ αυτή τη βάση. Γι’ αυτό η αντιπαράθεσή τους είναι μία συνεχής πλειοδοσία σε γενναίες «παροχές-μεταρρυθμίσεις» στις επιχειρήσεις και σε ήσσονος σημασίας παροχές στους εργαζόμενους. Μία εξισορροπιστική απάντηση σ’ αυτή την εξέλιξη είναι το κράτος πρόνοιας, το οποίο όμως βάλλεται πανταχόθεν. Αλλά και η δημοκρατία βάλλεται ομοίως, καθώς η κλασική επιδίωξη στο πλαίσιό της για τη μείωση των ανισοτήτων και η διαμόρφωση κανόνων και ορίων υποχωρεί υπέρ μιας άνευ ορίων οικονομικής δράσης, η οποία αποκαλείται νεοφιλελευθερισμός. Με άλλα λόγια, η «φιλελεύθερη δημοκρατία» είναι μία σχοινοβασία που έχει μπατάρει από τη μία πλευρά εξαιτίας του συσχετισμού δυνάμεων.
Τελικά, η σημερινή δημοκρατία δεν είναι δημοκρατία ούτε μη δημοκρατία, είναι «μεταδημοκρατία», δηλαδή μια παραβολική κίνηση(Κράουτς) και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε στη σύγχρονη ολιγαρχική ηγεμονία είναι να υποχρεώσουμε σε ρυθμίσεις και κανόνες που θα επιτρέπουν την ανεξαρτησία της πολιτικής από το κεφάλαιο, που θα επιτρέπουν τον έλεγχο των εταιρικών χρηματοδοτών από τη μια και των δημόσιων λειτουργών από την άλλη. Αυτός ο εξαναγκασμός μπορεί να συμβεί μόνο μέσω του «δρόμου», ήτοι μέσα από την αντίδραση των εργαζόμενων που θίγονται όχι μόνο ως προς τα οικονομικά αλλά και ως προς τα κοινωνικά και πολιτικά τους δικαιώματα. Προς το παρόν μια τέτοια αντίδραση δεν είναι ορατή. Συνεπώς και η εξισορρόπηση των κοινωνικών δυνάμεων που θα μπορούσε να εκφραστεί εντέλει μέσω της αναδιανομής του πλούτου μοιάζει μακρινή. Για την ώρα η αναδιανομή γίνεται σε βάρος των φτωχών και των μεσαίων εισοδημάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου