Ξύπνημα μνήμης

Η συγκέντρωση διαμαρτυρίας για το Ασφαλιστικό ισχνή. Οι μετέχοντες λίγο πολύ γνωστοί, πολιτικοί και συνδικαλιστές, μόνοι, σαν ένα μοναχικό πλήθος ηγητόρων, σαν στρατηγοί χωρίς στρατό. Κι ο παιδικός φίλος να επιμένει: «Γράψε να ανοιχτούν και οι λογαριασμοί των συνδικαλιστών των ΔΕΚΟ επί Μαντέλη». Πλούτισαν οι συνδικαλιστές, εξωνίστηκαν, έγιναν επιχειρηματίες και εργολάβοι μισθωτής εργασίας, δουλέμποροι, σαν αυτούς που επιχείρησαν να κάψουν την Κούνεβα, απέκτησαν συμβολικό και χρηματικό κεφάλαιο, έγιναν πολιτικοί, εκπρόσωποι των συμφερόντων των εργοδοτών, γι’ αυτό τώρα κυκλοφορούν με σωματοφύλακες. Οι συνδικαλιστές δεν φοβούνται πια τους εργοδότες αλλά τους εργαζόμενους, αυτούς που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν. Και μαζί με τους συνδικαλιστές και οι πολιτικοί, όπως εκείνος των Οικονομικών που επιχειρούσε χθες δια της τηλοψίας να στρέψει τους πολίτες εναντίον των εργαζομένων της ΕΘΕΛ, εναντίον των υψηλόμισθων, των «ρετιρέ», θέτοντας σε λειτουργία τον περίφημο «κοινωνικό αυτοματισμό» και μιλώντας στο όνομα του Μνημονίου και της ξένης επιτήρησης για κανόνες δικαίου υπέρ των ισχυρών! Κανονικά, όμως, το δίκαιο θεσπίζεται για να περιορίζει τον δυνατό από τις υπερβολές και την κατάχρηση δύναμης, προστατεύοντας έτσι τον αδύνατο. Αλλά σήμερα ο αδύνατος μένει απροστάτευτος στο όνομα της σωτηρίας της πατρίδας, ενώ συγχρόνως ενοχοποιείται μέσω ενός τεράστιου μηχανισμού υποβολής της ενοχής. Αυτή η ενστάλαξη της ενοχής στη συνείδηση του θύματος ότι δήθεν ευθύνεται κι αυτό για την οικονομική κρίση, στην καθ’ ημάς Ανατολή εσωτερικεύεται και γίνεται παθητική, ακόμα και αυτοχειριαστική, ενώ στη Δύση εξωτερικεύεται και γίνεται φονική. Έτσι, εδώ έχουμε το θύμα που συναινεί στα μαρτύρια που του επιβάλλουν οι μαρκήσιοι Ντε Σαντ. Αλλά όχι για πάντα. Αυτοί που επιμένουν στις δήθεν απεριόριστες δυνατότητες χειραγώγησης των συνειδήσεων από τα μίντια και δη την τηλοψία έρχεται η στιγμή που διαψεύδονται. Γιατί όλα έχουν ένα όριο, το ίδιο και η απελπισία. Η τελευταία δεν έχει ακόμη δηλώσει παρούσα στην Ελλάδα. Και πολύ φοβόμαστε πως όταν αυτό συμβεί, όταν οι απελπισμένοι βγουν στο δρόμο θα είναι ανεξέλεγκτοι, στρεφόμενοι κατά πάντων, χειρότερα και από τον Δεκέμβρη του 2008. Ας μην υπερτιμούν συνεπώς τις δυνάμεις τους οι επικυρίαρχοι. Πολύ περισσότερο που ένας ξεσηκωμός σε μια χώρα μπορεί να λειτουργήσει με τη μορφή του ντόμινο και στις άλλες καθώς θα έχουν ξυπνήσει οι εν υπνώσει μνήμες της αξιοπρέπειας και του ανθρωπίνως ζην.