ΔΝΤ και ολοκληρωτισμός

Όταν η νέα κυβέρνηση της Ουγγαρίας τολμά, εκτός από τα μέτρα λιτότητας και τη φορολόγηση των εργαζομένων, να φορολογήσει και τις τράπεζες, τότε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο(ΔΝΤ) της κόβει την επόμενη δόση. Απ’ αυτό τεκμαίρεται ότι το ΔΝΤ, στο οποίο επικεφαλής ως γνωστόν είναι ένας σοσιαλιστής, υποστηρίζει ανεπιφύλακτα τις τράπεζες, αυτές που δημιούργησαν τη σημερινή οικονομική κρίση. Η πολιτική της κυβέρνησης της Ουγγαρίας, συνεπώς, αυτή που υποσχέθηκε προεκλογικά, δεν μπορεί να εφαρμοσθεί. Γιατί δεν κυβερνά η ουγγρική κυβέρνηση, όπως δεν κυβερνά και η ελληνική. Αντιθέτως, κυβερνά ένας υπερεθνικός θεσμός, το ΔΝΤ, το οποίο ελέγχεται από τις μεγάλες οικονομίες της παγκοσμιοποίησης και πάνω απ’ όλες από τις ΗΠΑ. Κατά συνέπεια τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ουγγαρία έχουμε ελευθερία και δημοκρατία κατά 99% και κατά 1% έχουμε σκλαβιά και μη δημοκρατία, αλλά αυτό το 1% είναι το καθοριστικό καθώς αφορά στη λήψη αποφάσεων για τη ζωή και το μέλλον μας. Τελικά, ο Όργουελ επιβεβαιώνεται αφού «η ελευθερία είναι σκλαβιά» και «η αμάθεια δύναμη». Επιβεβαιώνεται και η Χάνα Άρεντ που μιλούσε για τους νέους ολοκληρωτισμούς όπου οι άνθρωποι δεν θα είναι «άχρηστοι», όπως στους παλιούς ολοκληρωτισμούς, αλλά εντελώς «περιττοί». Είναι περιττοί οι εργαζόμενοι, είναι περιττοί οι νέοι, είναι περιττοί οι γέροντες. Τα νέα κρεματόρια είναι οι καιάδες της ανεργίας και της ημι-ανεργίας(κατ’ ευφημισμό «ημι-απασχόλησης), συνώνυμα και τα δύο της εξαθλίωσης, της απώλειας του προσώπου, του νοήματος της ζωής. Γιατί η εργασία δεν είναι μόνο μόχθος και ανάγκη για τη βιοτή είναι και δημιουργία, είναι μια ολόκληρη προσωπική ιστορία, μια βιο-ιστορία. Το σημερινό μοντέλο ολοκληρωτισμού παραπέμπει στην εποχή του «Μεγάλου Γκάτσμπι» του Φιτζέραλντ, τη δεκαετία του 1920. Τότε που υπήρχαν οι πολύ πλούσιοι και οι πολλοί φτωχοί. Ενδιάμεση κατάσταση δεν υπήρχε. Οι μεσαίες τάξεις που σήμαιναν τη μείωση της απόστασης μεταξύ των πλούσιων και των φτωχών θα εμφανιστούν στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 1960, αλλά θα αρχίσουν να αφανίζονται επί Ρήγκαν και Θάτσερ το 1980. Τότε που το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο επικράτησε πλήρως επί της πραγματικής οικονομίας. Κι ενώ η χρηματοπιστωτική φούσκα έσκασε πρόσφατα, η εξάρτηση της πολιτικής από την χρηματοπιστωτική οικονομία οδήγησε στη μετακύλιση του κόστους της κρίσης στην πραγματική οικονομία και την εργασία. Ακόμη χειρότερα, η μετακύλιση έγινε προς τις πιο αδύνατες και περιφερειακές οικονομίες με τη μορφή του ντόμινο. Για την ακρίβεια η αμερικανική οικονομική κρίση μετακυλίθηκε στην Ευρώπη και δη στην πιο ισχυρή της οικονομία, τη γερμανική. Η Γερμανία από την πλευρά της μετακύλισε ένα μεγάλο μέρος της κρίσης προς τις πιο αδύνατες οικονομίες του μεσογειακού νότου. Έτσι, το εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας έναντι χωρών, όπως η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία, αυξήθηκε σημαντικότατα. Το πρόβλημα θα χειροτερέψει, αφού το οικονομικό μοντέλο της ανάπτυξης, ήτοι της καπιταλιστικής συσσώρευσης, παραμένει κυρίαρχο. Και τούτο γιατί δεν είναι δυνατή η άπειρη οικονομική ανάπτυξη-συσσώρευση σ’ έναν πεπερασμένο κόσμο. Ήδη οι παγκόσμιες οργανώσεις ενέργειας θεωρούν πως τα διαθέσιμα αποθέματα πετρελαίου, που θα αντληθούν στο μέλλον, φθάνουν μέχρι το 2030. Μετά τι; Η «πράσινη ενέργεια» θα μπορέσει να αντικαταστήσει το πετρέλαιο; Ποιες θα είναι οι νέες συγκρούσεις; Πολλοί μιλούν για τους πολέμους του νερού. Να και οι άλλοι δύο άξονες από τον ολοκληρωτικό κόσμο του Όργουελ: Ο πόλεμος θα είναι ταυτόσημος με την ειρήνη και η ελευθερία με τη σκλαβιά!