Η αγωνία των νέων

«Δώστε βήμα στους νέους» είπε ο πρωθυπουργός. «Δώστε δουλειά στους νέους» λέμε εμείς. Γιατί για να μπορέσουν οι νέοι να μιλήσουν χρειάζεται πρώτα να έχουν εξασφαλίσει την επιβίωσή τους. Μετά έχει σειρά ο «λόγος», η αναζήτηση του τάλαντου του καθενός και η ανάπτυξή του, δηλαδή η δημιουργία. Γιατί η εργασία εκτός από άχθος, εκτός από κοπιώδης ανάγκη είναι και δημιουργία. Και μέσα στα όνειρα των παιδιών η αυριανή ενασχόληση με κάτι δεν μπορεί να συνδυάζεται μόνο με τη δουλειά ως καταναγκασμό. Μια τέτοια προοπτική δεν αντέχεται από τη νεανική ψυχή. Επίσης, δεν είναι νοητός ο διαχωρισμός της γνώσης από τη σκέψη. Μια τέτοια διχοστασία θα κάνει τους ανθρώπους δούλους των κατασκευών τους. Αλλά πως αντιμετωπίζουμε σήμερα τα παιδιά μας; Ο πρωθυπουργός και οι εκπρόσωποι του πολιτικού συστήματος ζητούν από τα πολιτικά κόμματα να δώσουν «βήμα» στους νέους γιατί θέλουν να προλάβουν την έκρηξη των απελπισμένων κατά το ανάλογο του Δεκέμβρη του 2008. Θέλουν με άλλα λόγια τα κόμματα να απορροφήσουν τους κραδασμούς από την τεράστια ανεργία και απελπισία των νέων.
Εμείς, συνεπώς, που χαπακώνουμε συνειδητά τα παιδιά μας για να έχουν υψηλές αθλητικές ή μαθησιακές επιδόσεις, εμείς τους σκοτώνουμε την αναζήτηση, την περιπέτεια, το μυστήριο, τη μεγαλοσύνη, όπως συμπυκνώνεται σ’ αυτό που ο Κίρκεγκωρ αποκαλούσε «Αγωνία των παιδιών»(Κίρκεγκωρ). Αντ’ αυτού, εμείς εξαναγκάζουμε τα παιδιά να δεχθούν ότι το κριτικό πνεύμα δεν είναι παρά η οργανωμένη νοημοσύνη, η δεξιοτεχνία, η άσκηση, η ευτελής χρησιμοθηρική εξυπνάδα και η καπατσοσύνη, ότι ακόμη και η ανηθικότητα είναι δεξιότητα! Γι’ αυτό τα παιδιά μας θα αντιδράσουν, γιατί εκτός από ένα άνεργο μέλλον θέλουν να αποτινάξουν και την παροξυσμική τρομοκρατία όλων εναντίον όλων, την αντίληψη ότι ο βίος είναι βία. Γι’ αυτό το μόνο που μπορούμε να κάνουμε αν θέλουμε να διευκολύνουμε το μέλλον, είναι να παραμερίσουμε. Αν δεν το κάνουμε, η «πατροκτονία» θα είναι ο αναγκαίος τρόπος για να ξεμπλοκαριστεί η ελληνική κοινωνία.
Όσο για τα πρότυπα, για τα οποία πολλά ακούστηκαν χθες στη Βουλή, αυτά δεν υπάρχουν. Η ελληνική κοινωνία είναι σε προχωρημένη σήψη. Αντινομικοί διανοητές δεν υπάρχουν. Αναλυτές που να εξηγήσουν γιατί φθάσαμε ως εδώ δεν έχουν ακόμη εμφανισθεί, γιατί όσοι υπάρχουν προσπαθούν να εξηγήσουν επί τη βάση δογματικών, ή παρωχημένων κριτηρίων, εκλαμβανόμενων ως καθολικών αληθειών υπό το πρίσμα των δυτικών ορθολογιστικών και επιστημονικών παραδόσεων χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η ελληνική ιδιοτυπία. Σήμερα, εντέλει, κανείς δεν αντιδρά, αλλά υπάρχει πάντα η υπόρρητη αντίδραση. Και καταλήγουμε με την άποψη του Μπερλίν, ότι δηλαδή «καλά θα κάνουμε να παραδεχόμαστε μιαν μόνο ελάχιστη περιγραφή του τι είναι ο άνθρωπος -σ.σ. άρα και «ανοιχτά» κριτήρια- ώστε να μην αποκλείουμε εκ των προτέρων τη δυνατή (κι ακόμη πιθανή) ανάδυση καινοφανών και απρόβλεπτων μορφών βίου και αυτοπραγμάτωσης....».