Ναρκισσισμός των μικρών διαφορών

Ο ναρκισσισμός των μικρών διαφορών πλήττει κυρίως τα μεγάλα Εγώ, τους Her Omnes(τους κυρίους όλος ο κόσμος), που θα έλεγε κι ο Κάφκα, αυτούς που χάνουν το δάσος για το δέντρο, που δεν βλέπουν τη μεγάλη πυρκαγιά που απειλεί την κοινωνία αλλά τη διαδικασία και τον τρόπο που εκφράστηκε μία διαμαρτυρία. Υπερτροφικά Εγώ με μία χοντροκέφαλη ειρωνεία στο βλέμμα, όταν πρόκειται για πνευματικούς ανθρώπους, μικρόνους βλακεία, που φυλάσσεται από χοντροκέφαλους σωματοφύλακες, όταν πρόκειται για συνδικαλιστές. Είναι δυνατόν, αλήθεια, εκπρόσωποι των εργαζομένων να φυλάσσονται από σωματοφύλακες; Είναι. Και το παράδοξο συνίσταται στο ότι δεν φυλάσσονται από πιθανές εχθρικές ενέργειες των εργοδοτών αλλά από πράξεις των εργαζομένων! Αυτούς που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν και εκφράζουν φοβούνται. Ναι, ο περιδεής αρχισυνδικαλιστής είναι περιτριγυρισμένος από μπράβους δίκην ανθρώπου της νύχτας! Είναι αυτός που δεν εργάστηκε ποτέ, που δεν γνωρίζει τι σημαίνει εργασία και πολύ περισσότερο ανεργία και γι’ αυτό υπονομεύει με τον πλέον κυνικό τρόπο το απελπισμένο κίνημα των εργαζομένων από τους οποίους, σήμερα, αφαιρούνται δικαιώματα που έχουν ποτιστεί με πολύ αίμα. Γι’ αυτό η σημερινή απεργία θα είναι μία τουφεκιά στον αέρα, μία παρέλαση των επαγγελματικών στελεχών των συνδικάτων και των κομμάτων, αυτών που δεν μιλιούνται καν μεταξύ τους, κοκαλωμένοι σαν τη νάγια την ορχούμενη από το ναρκισσισμό των μικρών διαφορών τους. Γι’ αυτό σήμερα διαδηλώνουν μόνο οι νάρκισσοι. Οι απελπισμένοι θα παρελάσουν άλλη φορά, άλλη μέρα, ίσως το φθινόπωρο. Τότε που οι δρόμοι θα γίνουν οι «ανθρώπων δρόμοι», που λένε και οι ποιητές. Τότε ίσως να «φραστεί» η απελπισία, τότε η απεργία από μαρτυρία ίσως να γίνει διαμαρτυρία, να γίνει στάση, ένσταση, εξανάσταση και επανάσταση των ελπίδων. Για την ώρα κανείς δεν ζει, κανείς δεν ίσταται, ούτε καν παρ-ίσταται, απλώς αφ-ίσταται. Η από-σταση κατάντησε να ισοδυναμεί με αξιοπρέπεια και να ταυτίζεται με την υπό-σταση, το νόημα της ζωής, το Πρόσωπο. Από μακριά κι αγαπημένοι λοιπόν, από μακριά για να μην έχουμε μπλεξίματα, απλοί θεατές της ζωής, της ζωής μας που δεν είναι πια δική μας, που δεν την ορίζουμε, που δεν είναι καν βίος άξιος να τον αφηγηθεί κανείς. Δεν θα αργήσει φαίνεται ο καιρός που θα μας κοστολογήσουν και τη ζωή σαν μία επί πληρωμή εμπειρία, όπως έλεγε ο περίφημος Τζέρεμυ Ρίφκιν, ο φίλος τους πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου.