Τα ζόμπι

Η ζωή δεν αντέχεται χωρίς τα ψυχοτρόπα της, τη «Γιουροβίζιον», την έκσταση για τον Σάκη και τα «έκσταζι, τις αδελφές Μαγγίρα, τη βότκα και τις «μπόμπες»… Το λένε και οι ποιητές(Λεοπάρντι): Η αποχαύνωση σώζει από τα «ζόμπι», από την «απέθαντη» ζωή εκείνων που πεθαίνουν και παρόλα αυτά εξακολουθούν να διαφεντεύουν τη ζωή μας. Βέβαια, ο Γιόζεφ Στίγκλιτζ, που αναφέρεται στην «Άνοιξη των ζόμπι», δεν είναι ποιητής αλλά οικονομολόγος. Και μιλάει για την οικονομική κρίση που έπιασε μεν πάτο, αλλά τίποτα δεν έχει κριθεί, η ανάκαμψη δεν είναι ορατή, καθώς το μοντέλο πάσχει και δεν μπορεί να αντικατασταθεί. Οι καταναλωτές, ο κινητήρας του συστήματος, είναι βουτηγμένοι στα χρέη, ενώ οι τράπεζες-ζόμπι, αυτοί οι νεκρο-ζώντανοι οργανισμοί, απλώς «στοιχηματίζουν στην ανάκαμψή τους», στηριζόμενοι στα δημόσια αποθέματα ή τη φορολόγηση των καταναλωτών, που βυθίζονται πιο πολύ στην απελπισία. Αυτά τα «ζόμπι», λοιπόν, σύμφωνα με τον Στίγκλιτζ αναλαμβάνουν νέα ρίσκα με ξένα χρήματα και χωρίς καμία εγγύηση. Γι’ αυτό ένας νέος «χειμώνας» είναι πιθανός. Για να μη συμβεί απαιτείται η μεταρρύθμιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Αλλά κι αυτό δεν αρκεί. Πρέπει να εφαρμοστεί η ανταλλαγή του χρέους με τη συμμετοχή(κρατικοποίηση τραπεζών). Ο Πατρίκ Αρτά και η Μαρί Πωλ Βιβάρ είναι ακόμη πιο απαισιόδοξοι από τον Στίγκλιτζ. Θεωρούν ότι ακόμη κι αν όλος ο κόσμος συνεχίσει να χρηματοδοτεί τα χαμένα κεφάλαια των αμερικάνικων τραπεζών «είναι πολύ αργά για να σωθεί η Αμερική» και συνεπώς το ισχύον χρηματοπιστωτικό σύστημα. Θα είναι θαύμα(δηλαδή μεταφυσικό) να πετύχει ο Ομπάμα. Η Αμερική έχασε τον παγκόσμιο οικονομικό πόλεμο. Κανείς πλέον δεν επενδύει σ’ αυτή. Οι δύο οικονομικοί αναλυτές δεν αναφέρονται στον πραγματικό πόλεμο ως ενδεχόμενη επιχείρηση εξόδου των ΗΠΑ από την κρίση. Αρκούνται στη διαπίστωση της χρεοκοπίας που εκτός από οικονομική είναι και κοινωνική αλλά και πολιτιστική-τέλος του αμερικάνικου ονείρου.