Οι... αλληλέγγυοι

Η ιταλική μαφία απειλεί με εκτέλεση έναν ηθοποιό, τον Τζούλιο Καβάλι, επειδή τους διακωμωδεί, αναδεικνύοντας την υπόγεια διαπλοκή των παράνομων μαφιόζικων και των νόμιμων οικονομικών συμφερόντων. Στην Ελλάδα μία ομάδα είκοσι ατόμων με την επονομασία «αλληλέγγυοι» καταστρέφουν το «Από μηχανής θέατρο», την πρώτη μέρα της παράστασης «κίτρινο σκυλί», που αναφέρεται στον βιτριολισμό της Κ. Κούνεβα. Τι φοβήθηκαν οι «αλληλέγγυοι»; Μήπως ο Φάις οικειοποιηθεί την Κούνεβα, όπως ο Σαρτρ τον Ζενέ; Μήπως η «μετανάστρια-αγωνίστρια» γίνει η «μάστιγα μασκότ» μιας υπεροπτική λόγιας αριστεράς, όπως ο Ζενέ έγινε ο μύθος-άγαλμα του αριστερού αρχιεράρχη Σαρτρ ως δείγμα του καταπιεσμένου που μέσω της δύναμης της συνείδησης ξαναχτίζει τη ζωή του; Αυτές όμως οι φοβίες όταν συναντώνται με τον αποκλεισμό της άλλης άποψης και τη βία συναντούν το φασισμό. Έτσι, η φασίζουσα άκρα δεξιά και η φασίζουσα άκρα αριστερά γίνονται συγκοινωνούντα δοχεία. Δεν είναι τυχαίο ότι ο φασισμός που τίθεται ενάντια στον εκφυλισμένο ανθρωπισμό και χριστιανισμό (σ.σ. οι… «αλληλλέγγυοι» μιλούν για απαξίωση της αγωνίστριας «σε λιθοβολημένο που συγχωρεί»), έχει ως όπλο του τη μεγάλη ευρωπαϊκή παράδοση… που ξεκινά από τον πόλεμο του Ηράκλειτου και καταλήγει στο ζην επικινδύνως του Μουσολίνι. Τα κοινά στοιχεία των δύο φασισμών είναι ο αριστοκρατισμός, η αγάπη για τη βία, η κοινή απέχθεια για το κατεστημένο, ο φετιχισμός της δύναμης και η αίσθηση του εκλεκτού, κατόχου της μοναδικής αλήθειας. Ο Καμύ, επειδή ίσως ήταν λαϊκής καταγωγής, αντιτάχθηκε στην τρομοκρατία αυτής της αριστοκρατικής(με ή χωρίς κουκούλες) αριστεράς και στην «αντι-βία» της, ή αλλιώς στην καζουιστική του αίματος. Γιατί δεν μπορείς να παλεύεις εναντίον του αποκλεισμού των απόκληρων, αποκλείοντας τη διαφορετική άποψη, τη δική τους άποψη. Σε τι άραγε διαφέρουν ένας φασίστας, που επίσης μιλά για δημοκρατία και ελευθερία, ενώ βασανίζει και σκοτώνει, και αυτοί που αποκλείουν (έχουν δηλαδή την εξουσία αποκλεισμού) έναν καλλιτέχνη επειδή διαφωνούν μαζί του; Εξάλλου και ο Χίτλερ, όπως λέει ο Τοντόροφ, «με το δικό του τρόπο, θεωρούσε τον εαυτό του μια ενσάρκωση του καλού»! Ευτυχώς, η Κούνεβα μπορεί να προστατευθεί από τους «αλληλέγγυους» λέγοντας –συγνώμη γράφοντας, πως «Η κοινωνία χρειάζεται σήμερα σκέψη και διάλογο. Η τέχνη πρέπει να εκφράζεται ελεύθερα». Ελπίζουμε τώρα να μην επιτεθούν και στην Κούνεβα.