Ψεύτικη Αντιπαράθεση

Καλούμαστε σε ένα μήνα να ψηφίσουμε για τους εκπροσώπους μας στο Ευρωκοινοβούλιο. Ποιους πρέπει να επιλέξουμε και με ποια κριτήρια; Σε τι διαφέρει η ΝΔ από το ΠΑΣΟΚ, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα στο οποίο ανήκει η πρώτη και το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό κόμμα στο οποίο ανήκει το δεύτερο. Σχεδόν σε τίποτα! «Σκοτώνονται», αλληλοκατηγορούνται για τα σκάνδαλα, ξεδιπλώνουν τις σημαίες της ηθικής, σηκώνουν τους τόνους, κραυγάζουν, οιμώζουν και όμως είναι οι ίδιοι, κι ας επιχειρούν κάποιοι να μας πείσουν πως είναι διαφορετικοί. Θέλετε στοιχεία που να αποδεικνύουν τους ισχυρισμούς μας; Ορίστε, λοιπόν: σύμφωνα με έρευνα του «Παρατηρητηρίου της Ευρώπης» τόσο το Λαϊκό Κόμμα όσο και το Σοσιαλιστικό ψήφισαν με τον ίδιο τρόπο σε ποσοστό 97%! Συγκεκριμένα, το 2008 μεταξύ των δύο μεγάλων ευρωπαϊκών σχηματισμών υπήρξαν μόνο δέκα διαφοροποιήσεις σε σύνολο 535 ψηφοφοριών στο Ευρωκοινοβούλιο. Δεξιά και Σοσιαλιστές ψήφισαν το ίδιο σε 525 περιπτώσεις! Για ποια άλλη πορεία, λοιπόν, καλείται να σας ψηφίσουμε κ. Παπανδρέου(τον ακούω αυτή τη στιγμή); Ποιες οι διαφορές σας με την ευρωπαϊκή δεξιά; Δεδομένου δε ότι το 80% των νόμων κάθε ευρωπαϊκής χώρας-μέλους της ΕΕ προέρχονται από το νομοθετικό σώμα της Ευρωβουλής, για ποια αλλαγή πορείας, για ποια διαφοροποίηση μπορεί να μιλάει κανείς ακόμη και σε εθνικό επίπεδο; Κατόπιν τούτου αντιλαμβάνεται ο οποιοσδήποτε την υποκρισία και την κωμωδία της δήθεν αντιπαλότητας. Είναι πρόδηλο ότι τα σκάνδαλα και η σκανδαλολογία -πέραν του πραγματικού σκέλους τους που αφορά τη δικαιοσύνη- αξιοποιούνται για να πληρώσουν το πολιτικό κενό της μη πραγματικής αντιπαλότητας. Σ’ αυτή τη λογική, το πολιτικό σύστημα που υπηρετούν και τα δύο κόμματα με την αγαστή συμπαράσταση των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων και των ΜΜΕ, δεν ορρωδεί ακόμα και μπροστά στη συμβολική και με συνοπτικές διαδικασίες εκτέλεση πολιτικών, μπροστά σε μία ιδιότυπη ανθρωποφαγία. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, η συγκρουσιακή διάκριση μεταξύ αριστεράς-δεξιάς είναι εντελώς ήπια σε σχέση με τις συγκρούσεις μεταξύ όμορων αριστερών ή δεξιών κομμάτων, οι οποίες σε τελική ανάλυση τροφοδοτούν τη διπολική διάκριση και το δικομματισμό. Δεν είναι καθόλου τυχαία η αντιπαράθεση της ΝΔ με το ΛΑΟΣ, του ΠαΣοΚ με τα κόμματα της αριστεράς, αλλά και του ΚΚΕ με τον Συνασπισμό. Στο ζήτημα της οικονομίας κανείς πλέον -πλην του ΚΚΕ- δεν αμφισβητεί την ΕΕ και -λίγο πριν την κρίση- την οικονομία της αγοράς και τον καπιταλισμό. Το ΠαΣοΚ του κ. Παπανδρέου επανήλθε στην παραδοσιακή σοσιαλιστική ρητορική, που συνιστά στροφή σε σχέση με την πρακτική Σημίτη, αλλά επί της ουσίας ο σοσιαλισμός παρά την κρίση παραμένει μια νεφελώδης συνθήκη ακόμη και στον πολιτικό λόγο του ΠΑΣΟΚ. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν διαφοροποιείται από τη ΝΔ σε βασικούς τομείς και εκείνο που προβάλλει δεν είναι οι πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές αλλά η «αποτελεσματικότητα» και η ικανότητα εξαγωγής ευρύτερων συναινέσεων λόγω του ελέγχου απ’ αυτό των συνδικάτων και άλλων φορέων. Δεν είναι τυχαίο ότι η ουσιαστική αντιπαράθεση των δύο πολυσυλλεκτικών κομμάτων εξουσίας γίνεται για την κατάκτηση της περιοχής του κέντρου, όπως στο ποδόσφαιρο. Οι γραμμές αντιπαράθεσης με κοινωνικά κριτήρια υφίστανται μόνο στα μικρότερα κόμματα και χαράσσονται στα θέματα της κοινωνίας (άνεργοι και γενικά δυσανεκτούντες, οικογένεια, σεξουαλικότητα κ.ά.), της μετανάστευσης, της Ευρώπης, της παγκοσμιοποίησης, της εκπαίδευσης, της ηθικής. Επί τη βάση αυτών των ζητημάτων επιβιώνει πραγματικά η παλαιά διάκριση μεταξύ “αριστεράς” και δεξιάς, αλλά αυτό συμβαίνει μόνο περιφερειακά.