Πήγα στη Γενική Συνέλευση των δημοσιογράφων. Παρακμή, όπως η μυρουδιά της σάπιας θάλασσας του Φαλήρου. Πέρασα από το Πολυτεχνείο. Κόσμος πολύς, νέος κόσμος, όμορφος. Εκλογές. Τους κοίταζα κι αναρωτιόμουν πως άραγε να ψηφίζουν οι νέοι; Δεν μ’ ενδιέφερε τι ψηφίζουν, αλλά πως, με τι κριτήρια. Κάποτε τα κριτήρια παρά τον εμφανή ακραίο κομματισμό ήταν οι ιδέες, οι προτάσεις για το πανεπιστήμιο, για τη νεολαία, για την κοινωνική δικαιοσύνη, για μια Ελλάδα νέα… Τότε το κριτήριο ήταν το κοινό καλό, το δημόσιο συμφέρον, η προκοπή της χώρας και της κοινωνίας συνολικά, τώρα, όμως, ποιο είναι; Πολύ φοβάμαι, πλέον, ότι η συντριπτική πλειοψηφία σκέφτεται, ψηφίζει, ζει, ερωτεύεται με όρους ατομικού οφέλους. Το μεγάλο «προλεταριάτο των δημοσιογράφων» σκέφτεται με τους όρους των «μεγαλοδημοσιογράφων», γιατί αυτοί είναι το όνειρό τους, σαν κι αυτούς θέλουν να γίνουν. Η πλειοψηφία των φοιτητών σκέφτεται, επίσης, με όρους ατομικής κοινωνικής και επαγγελματικής ανέλιξης, την οποία εξασφαλίζουν πρωτίστως τα δύο κόμματα εξουσίας. Γι’ αυτό τώρα δεν κυριαρχούν οι ιδέες για ένα καλύτερο πανεπιστήμιο, για μία καλύτερη Ελλάδα, αλλά οι προτάσεις για ταξίδια γνωριμίας στη Μύκονο και στο εξωτερικό. Μην υποτιμάται την ιδεολογία του ατομικού οφέλους και των παρελκόμενων φαντασιώσεων που δημιουργούν τα ταξίδια στο νησί των vip’s.
Η αποστασιοποίηση ή η περιφρόνηση του κόσμου της «γκλαμουριάς» είναι απλώς ένας από τους πολλούς τρόπους να εθελοτυφλούμε απέναντι στη δύναμη δόμησης που διαθέτει η ιδεολογική φαντασίωση. Η ολοκληρωτική ιδεολογία του ατομικισμού δεν έχει την απαίτηση να την πάρουμε στα σοβαρά, έχει απλώς το καθεστώς ενός καθαρά εξωτερικού και εργαλειακού μέσου χειραγώγησης των ονείρων, ενώ η κυριαρχία της δεν οφείλεται στην αξία της αλήθειας της, αλλά στη βία και την υπόσχεση οφέλους. Συνεπώς, η σημερινή απαξίωση της πολιτικής δεν υφίσταται εξαιτίας μόνο των σκανδάλων, αλλά και λόγω μιας ιδεολογίας που εξαφανίζει τη βάση της πολιτικής, που είναι το κοινό συμφέρον, ή αλλιώς οι προγραμματικές συνθέσεις διαφορετικών συμφερόντων.
Πέμπτη 14 Μαΐου 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Γυναικοκτονία: Η ιστορία του όρου
[ ARTI news / Κόσμος / 15.12.24 ] Στα άρθρα που αφιερώθηκαν για τη δολοφονία της ηθοποιού Marie Trintignant την 1η Αυγούστου 2003 ...
-
Τώρα το τίποτα. Πριν ν’ ανθίσει η ομορφιά. Προτού η αθωότητα προλάβει να αμαρτήσει, πριν να μεταλάβει τα άχραντα μυστήρια του έρωτα χάθηκε σ...
-
Δεν θα μιλήσουμε σήμερα, τελευταία ημέρα του 2012, ούτε για τη λίστα Λαγκάρντ, ούτε για το «σωματίδιο του θεού»(ή αλλιώς το μποζόνιο του Χιγ...
-
Η Γερμανίδα καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ δήλωσε, χθες, ότι δεν αποκλείει ένα μελλοντικό «κούρεμα» του ελληνικού δημόσιου χρέους. Γιατί τότε δεν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου