Πολιτικός χρόνος

«Ο πρωθυπουργός θέλει να κερδίσει πολιτικό χρόνο». Τάδε έφη Ευάγγελος Βενιζέλος. Αλλά τι είναι ο πολιτικός χρόνος, ποιος τον δημιουργεί και ποιος τον διαχειρίζεται; Στη δυτική πολιτική υπάρχει ο ψυχρός χρόνος της υπομονής(ή ανοχής) και της οργάνωσης και ο θερμός χρόνος της σύγκρουσης και της ανατροπής(Sloterdijk). Ο θερμός χρόνος έχει ως καύσιμο ύλη του την οργή, συνεπώς η διαχείριση της οργής είναι υπόθεση του χρόνου. Πολλοί ηγέτες χρησιμοποίησαν το χρόνο(«χθες ήταν νωρίς, αύριο θάναι αργά» Λένιν) για να ερεθίσουν ακόμα περισσότερο το θυμό των δυσανεκτούντων και να προκαλέσουν μία ανατροπή. Άρα, ο κ. Βενιζέλος κατηγορεί τον πρωθυπουργό ότι επιδιώκει έναν άλλο πολιτικό χρόνο μέσω της «ψύχρανσής» του. Αλλά και αλλιώς να είχαν τα πράγματα, ο θυμός ή η δυσαρέσκεια για να μπορέσουν να είναι μακροπροθέσμως διαχειρίσιμα απαιτούν ένα πολιτικο-ιδεολογικό πλαίσιο το οποίο, όμως, λείπει από το ΠΑΣΟΚ. Σήμερα, κανένας πολιτικός σχηματισμός δεν παράγει ούτε πολιτική ούτε πολιτικό χρόνο. Αυτό έχει εναποτεθεί στα ΜΜΕ που ελέγχουν και τον πολιτικό χρόνο(ατζέντα) και την πολιτική διαδικασία(συμφέροντα). Τα δύο κόμματα εξουσίας απλώς συγχρονίζονται με τον πολιτικό χρόνο που δημιουργούν τα μίντια. Τα τελευταία εγκλωβίζουν την πολιτική στην «τυραννία του παρόντος»(D. Innerarity). Γι’ αυτό όχι μόνο οι κυβερνήσεις αλλά ολόκληρο το πολιτικό σύστημα κινείται με βάση το «βλέποντας και κάνοντας» και πάντως σε μία βραχυπρόθεσμη προοπτική. Για το ΠΑΣΟΚ το ζήτημα είναι να κερδίσει τις εκλογές. Τι θα κάνει από κει και πέρα δεν απασχολεί. Αυτό δεν είναι θέμα μόνο ματαιοδοξίας αλλά κυρίως μίας συγκεκριμένης αντίληψης του πολιτικού χρόνου που σκέφτεται «μιντιακά» και χωρίς μακροπρόθεσμη προοπτική. Άρα, θα πρέπει να υπάρξει μία άλλη αντίληψη του χρόνου, μία «χρονοπολιτική», η οποία θα λαμβάνει υπόψη την άνιση χρονικότητα των κοινωνικών ρυθμών στις διάφορες κοινωνικές κατηγορίες. Ο χρόνος του ιντερνετ είναι διαφορετικός από το χρόνο αναμονής στα νοσοκομεία. Αλλά και ο χρόνος αναμονής του πλούσιου είναι άλλος απ’ αυτόν του φτωχού. Οι ετεροχρονίες αυτές τσακίζουν την κοινωνική συνοχή και είναι ο λόγος της μη συναίσθησης του κοινού συμφέροντος αλλά και η αιτία της διάσπασης και της ανυπαρξίας της «μεγάλης οργής». Η σύγχρονη πρόκληση συνεπώς είναι ο συντονισμός των διαφορετικών χρόνων με στόχο το Γενικό Συμφέρον.