Ρήξη

Για απαξιωμένο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα μίλησε ο πρόεδρος του ΣΕΒ καθώς και για την ανάγκη μιας «ηθικής αναγέννησης». Ωραία λόγια, που βρίσκουν απήχηση. Ποιος όμως διαφθείρει τους πολιτικούς; Άλλως πως, τους διεφθαρμένους τους γνωρίζουμε, οι διαφθορείς, όμως, ποιοι είναι; Δεν είναι οι επιχειρηματίες; Ή μήπως αναγκάζονται να διαφθείρουν; Αν είναι έτσι, να κάνουν απεργία. Να μη χρηματοδοτήσει κανένας τους ούτε έναν πολιτικό. Όμως, η διεφθαρμένη σχέση του ζεύγους οικονομία-πολιτικό σύστημα δεν είναι ίδιο μόνο της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας αλλά και των αναπτυγμένων χωρών, όπως οι ΗΠΑ και η Ευρώπη. Ποια είναι, συνεπώς, τα αίτιά της; Μήπως ο χωρίς κανόνες ανταγωνισμός του νεοφιλελεύθερου μοντέλου; Κατά τα άλλα εμείς θα συμφωνήσουμε ότι χρειάζεται μία «ηθική αναγέννηση», ή -με εγελιανούς όρους- μία πολιτιστική επανάσταση. Συνεπώς, εδώ δεν χρειάζεται «νοικοκύρεμα» όπως λέει ο Γιώργος Παπανδρέου (το ίδιο εξάλλου επιχείρησε και ο Κώστας Καραμανλής), αλλά ρήξη. Ρήξη με τι; Ρήξη με τη λογική πως «ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό». Διότι η φοροαποφυγή μέσω των «οφσορ» ανέρχεται σε 6 δις ευρώ, δηλαδή πολύ περισσότερο από τη «μαύρη τρύπα» του προϋπολογισμού. Ηθική, άρα, είναι να πληρώνουν όλοι και όχι μόνο αυτοί που δεν έχουν τη δυνατότητα να φοροδιαφύγουν. Ηθική είναι να έχουν όλα τα παιδιά να φάνε και όχι 3,5 εκατομμύρια να κινδυνεύουν από πείνα εντός πέντε ετών. Όχι αυτό δεν συμβαίνει στην Ελλάδα ή στην Αφρική, αλλά στην Αμερική του πολύφερνου και γοητευτικού Ομπάμα. Ναι, χρειάζεται μία πολιτιστική επανάσταση, αλλά τι είδους ηθικές αξίες θα διακηρύσσει; Μήπως την αξιοκρατία σε βάρος της πελατειακής σχέσης; Μήπως το συλλογικό συμφέρον έναντι του χυδαίου ατομικισμού; Μήπως το σεβασμό της ανθρώπινης συνθήκης και του περιβάλλοντος σε βάρος της με κάθε τρόπο συσσώρευσης κέρδους; Μήπως της κοινωνικής δικαιοσύνης και της άρνησης του παγκοσμιοποιημένου πανικού; Πιθανόν κάποιοι, όπως οι σοσιαλδημοκράτες του Μεγάρου Μουσικής, να συμφωνήσουν με όλα αυτά. Όμως δεν είναι αυτοί που μαζί με τον Γκίντενς, τον Μπλερ, τον Ντ’ Αλέμα, τον Σρέντερ και τον εντόπιο Σημίτη εξύμνησαν το νεοφιλελευθερισμό περισσότερο και από τον Φρίντμαν;