Η άλλη μορφή πολέμου

Βλέπω την Ελλάδα από ψηλά καθώς ο ουρανός είναι αίθριος. Η ερημοποίηση είναι προφανής. Παρόλ' αυτά υπάρχει μία φωτεινότητα και ηρεμία του τοπίου παρά το έντονο ανάγλυφο. Μετά την Κροατία συννεφιάζει. Ενίοτε μέσα από τα σύννεφα διακρίνεις χωριά και πόλεις της κεντρικής και της βόρειας Ευρώπης. Το πράσινο οργιάζει. Μετά τις Άλπεις όλα είναι επίπεδα, φλατ, χωρίς καμία ανύψωση του εδάφους, χωρίς καμία άρση των ανθρώπων. Μόνο στο νότο θάλλει η εξανάσταση ως αντιεντροπική αντίδραση στον πόνο των ψυχών. "'Ενας Ισπανός με Ιταλικό αυτοκίνητο και Έλληνα σχεδιαστή νίκησαν τη Γερμανία στο σπίτι της" λέει ο Αλόνσο. Διάγουμε την εποχή των νικητών και των ηττημένων. Δηλαδή του πολέμου. Περνάμε πάνω από το Άαχεν και τις Βρυξέλλες. Μάγχη. Νησιά σκουπιδιών. Η ροχαλοπράσινη θάλλασσα από ρύπανση του Τζόυς. Κι όμως κανείς δεν μιλάει. Το έγκλημα συντελείται από τους νικητές, απ' αυτούς που στιμάρουν τη ζωή μας, από τη βαριά βιομηχανία. Αλλά το παιχνίδι παίζεται στο Σίτι. Εκεί που κανονίζεται η τιμή του καθενός. Πλέον, κανένα προϊόν δεν τιμάται με βάσει την προσφορά και τη ζήτηση, αλλά με βάση την αξιολόγηση του "μπραντ νέιμ", του ονόματος και της εικόνας του από έναν χρηματιστή που δεν έχει δει ποτέ στη ζωή του ένα κόκκο σταριού, μία πορτοκαλιά μέρλιν, μία αυλακιά στο βαμβακοχώραφο. Όλες οι τιμές διαμορφώνονται από τη διαφήμιση και το μάρκετινγκ. Ακόμα και ολόκληρες χώρες αξιολογούνται με βάση την εικόνα τους, αυτή που διαμορφώνουν τα μέσα ενημέρωσης όπως το focus. Ο πόλεμος έχει αλλάξει μορφή. Είναι οικονομικός. Τα όπλα καταστροφής και μαζικής εξόντωσης έχουν αλλάξει. Ο θάνατος είναι αργός, αφανής, αντιηρωικός και γι' αυτό αφόρητα πιο βασανιστικός. Στο Χήθροου τα μέτρα ασφαλείας ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων ανύπαρκτα. Κι όμως κανείς δεν μιλάει γι' αυτό. Στην Ελλάδα το 2004 γινόταν χαμός από τα δημοσιεύματα των αγγλικών λαϊκών εντύπων. Όμως τότε έπρεπε να μας πωλήσουν τα C4I, τις κάμερες και άλλα πανάκριβα συστήματα που δεν λειτούργησαν ποτέ και μας οδήγησαν στη σημερινή εκπτώχευση. Αλλά εκείνο που κάνει πιο πολύ εντύπωση στην Αγγλία είναι η αδιαφορία των βρετανών. Το πανηγύρι των Ελλήνων εθελοντών εδώ λείπει. Οι Αγώνες αυτοί δεν είναι δικοί τους. Μόνο το ποδόσφαιρο. Κατευθύνομαι νοτιοδυτικά. Σαουθάμπτον. Ό,τι πιο ενδιαφέρον το γλυπτό της γυμνής γυναίκας του Ροντέν και οι γλάροι. Αυτά τα φοβερά ιπτάμενα τέρατα με τις άγριες ανθρώπινες κραυγές. Νόμιζα πως ήταν επινόηση του Χίτσκοκ αλλά δεν ήταν. Καμία σχέση με τους δικούς μας γλάρους. Το ίδιο και οι άνθρωποι, καμία σχέση με τους μεσογειακούς. Τους βλέπω μεθυσμένους στις παμπ. Γυναίκες ψηλές, θεόπαχες, με τα λίπη να ξεχειλίζουν από τίς υπερβολικά κοντές φούστες τους και τα μάτια στεγνά και λιμασμένα για επαφή. Σε κοιτούν τόσο έντονα και αδιάκριτα, σαν τις εφιαλτικές κραυγές των τεράστιων γλάρων. Η ζωή ένας Τιτανικός. Κατάθλιψη και αλκοόλ. Αλκοόλ ή κατάθλιψη. Κι ανάμεσά στα δύο, το μεθυσμένο, ζωώδες σεξ. Όποιος καταφέρνει να βγει από όλα αυτά γίνεται έτοιμος κατακτητής. Ένας κανίβαλος της νέας οικονομικής αυτοκρατορίας του Σίτι και των νησιών Κέιμαν που θα μπορεί να πίνει το νέκταρ από το κρανίο των δολοφονημένων στην Ελλάδα, στην Ισπανία, στην Ιταλία, στην Ιρλανδία, παντού. "Δεν είναι όλοι έτσι", με συγκρατεί ο Αλέξανδρος από τη διολίσθηση στη φασιστική γενίκευση. Όχι δεν είναι όλοι έτσι. Ο κλοσάρ που μου ζήτησε μερικές πένες δεν είναι έτσι. Η κοπέλα που μια μέρα έβαλε ξαφνικά τα κλάματα στη στάση του λεωφορείου, βλέποντας την αγριότητα γύρω της, δεν είναι έτσι. Τα παιδιά που ακόμα ονειρεύονται και ερωτεύονται δεν είναι έτσι. Όμως σε λίγο θα απαγορεύσουν και τον έρωτα. Θα απαγορεύσουν να γεννιούνται παιδιά από έρωτα και χωρίς τον έλεγχο των γονιαδιακών εργαστηρίων. Γι' αυτό ο νότος ως παράδειγμα ενός ορισμένου τρόπου ζωής και ορισμένου τύπου ανθρώπου πρέπει να εξαφανιστεί.(συνεχίζεται)