Η διόδευση προς το χάος

Όταν ένας πάμπλουτος άνθρωπος πλην τετραπληγικός συναντά έναν νεαρό με το χρώμα του απόκληρου, όταν οι «πάνω» συναντούν τους εξαθλιωμένους «κάτω», τότε τι μπορεί να συμβεί; Ιστορικά, μία σύγκρουση. Στην τέχνη, όμως, και στην περίπτωση του Φιλίπ και του Ντρις -στην κινηματογραφική ταινία «Οι άθικτοι» αλλά και στη φιλοσοφία του Χέγκελ- έχουμε τη συμφιλίωση και τη συμπληρωματικότητα. Ο ένας βάζει το «κεφάλι» και το χρήμα και ο άλλος την ενέργεια και το σώμα. Κι όλοι είναι ευχαριστημένοι από τον κοινωνικό καταμερισμό της εργασίας. Κυρίως οι θεατές που φεύγουν με θετικά συναισθήματα από αυτή την αταξική, χριστιανική προσέγγιση, που όλα τα ξεπερνά με καταλύτη την αγάπη. Για την ακρίβεια, ο πλούσιος Φιλίπ είναι καλλιεργημένος μεγαλοαστός που γνωρίζει τον Μπερλιόζ, τον Σοπέν αλλά και ο οποίος καταφέρνει να πουλήσει ακριβά τον βλακώδη πίνακα του απόκληρου Ντρις, πουλώντας κυρίως τον ψευδή μύθο του. Ακριβώς, έτσι λειτουργούν και τα χρηματιστήρια, με φήμες και μύθους. Μόνο που κάποτε ο τζόγος ενέχει τον κίνδυνο να διαλύσει την πραγματική οικονομία και την κοινωνία, το ισχύον δηλαδή οικονομικό και κοινωνικό σύστημα, και τότε παρεμβαίνει η δικαιοσύνη(των ΗΠΑ εν προκειμένω) για να μαζέψει τα λουριά καθώς η κατάσταση τείνει να καταστεί ανεξέλεγκτη. Κι όμως το χρηματοπιστωτικό σύστημα –τουτέστιν οι τράπεζες- εξακολουθεί να απομυζά με βαμπιρικό τρόπο τις οικονομίες και τους λαούς, λειτουργώντας δίκην καρτέλ και ανατρέποντας τους μύθους περί ελεύθερης αγοράς και ανταγωνισμού. Το έχουμε ξαναγράψει, το έχουν επισημάνει εδώ και πολλά χρόνια ο Τσόμσκι, ο Μποντριγιάρ, ο Νηλ Πόστμαν ότι το χρηματοπιστωτικό σύστημα λειτουργεί σαν ένα «πανωσήκωμα» που θα γκρεμίσει ολόκληρο το οικοδόμημα. Κι όμως τίποτα δεν αλλάζει. Μετά το μίνι τραπεζικό κραχ του 2008, οπότε οι επικριτές του «πολύ κράτους» ζήτησαν την παρέμβασή του για τη σωτηρία των τραπεζών με τα χρήματα των φορολογουμένων, σήμερα έχουμε την ίδια λειτουργία από την Barclays, η οποία χειραγώγησε τα επιτόκια, προκειμένου να αποκομίσει κέρδη από τις αγοραπωλησίες συναλλάγματος. Στην ιστορία αυτή εμπλέκονται πολλές μεγάλες τράπεζες των ΗΠΑ και της Ευρώπης. Στην Ουάσινγκτον μάλιστα κινούνται οι ποινικές διαδικασίες προς τούτο. Στην Ευρώπη όχι! Γιατί; Γιατί οι τράπεζες εδώ ελέγχουν απολύτως το πολιτικό και μιντιακό σύστημα. Επειδή δε η εφημερίδα New York Times αναφέρει ότι μεταξύ αυτών σε βάρος των οποίων συντάσσονται κατηγορητήρια είναι και ορισμένοι διαπραγματευτές συναλλάγματος στην τράπεζα Barclays Plc, διερωτώμεθα, μήπως ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, Γ. Προβόπουλος έκλεισε το ανταλλακτήριο συναλλάγματος της τράπεζας, επειδή υπάρχει ανάλογη εμπλοκή διαπραγματευτών συναλλάγματος στη χειραγώγηση επιτοκίων. Σύμφωνα πάντα με την ίδια εφημερίδα, ορισμένες πολιτείες και δήμοι στις ΗΠΑ προσπαθούν να διαπιστώσουν εάν υπέστησαν απώλειες εξαιτίας της χειραγώγησης των επιτοκίων και κάποιες έχουν ήδη καταθέσει μηνύσεις. Κατηγορίες απαγγέλλουν και οι αρχές της Ιταλίας εναντίον ανθρώπων του οίκου αξιολόγησης Moody’s, οι οποίοι έδωσαν κατά τη γνώμη τους ψευδή στοιχεία για να εξαχθούν σκοπίμως λάθος συμπεράσματα. Εμείς είμαστε «ενάρετοι» κραυγάζει διαμαρτυρόμενος και ο Μάριο Μόντι, λησμονώντας προφανώς ότι ο στόχος των τραπεζών είναι να αποκομίσουν κέρδη με οποιονδήποτε τρόπο, ακόμη και κανιβαλίζοντας! Το ίδιο απορεί και ο Έλληνας εφευρέτης του περίφημου επιτοκίου LIBOR(είναι ο μέσος όρος των επιτοκίων όταν λαμβάνει κάποιος δάνεια από περισσότερες της μιας τράπεζες). Και οι δύο μάλλον αρνούνται να αντιληφθούν την καταστροφική και αυτοκαταστροφική λειτουργία του συστήματος. Τούτων δοθέντων, τι μπορέσει να αποτελέσει φρένο σ’ αυτή τη διόδευση προς το χάος; Η επαναφορά της πολιτικής στην προτεραία της κατάσταση, όταν δηλαδή ήλεγχε την οικονομία. Για να συμβεί αυτό, όμως, ίσως χρειαστεί ένα ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο κραχ.