Αδυναμία λύσης στο πλαίσιο του καπιταλισμού

«Δεν μπορούμε να απαλλάξουμε την Ελλάδα από τα επώδυνα μέτρα» δηλώνει ο Σόιμπλε. «Δεν ξέρουμε αν όλα θα πάνε καλά με το ευρωπαϊκό σχέδιο» συμπληρώνει η Μέρκελ. Αν είναι έτσι τα πράγματα, αν δηλαδή υπάρχει αβεβαιότητα για την έκβαση του ευρωπαϊκού σχεδίου, τουτέστιν της άγριας λιτότητας, γιατί οι Έλληνες να την υποστούμε; Γιατί να υλοποιήσουμε και μάλιστα με εξοντωτικές θυσίες ένα σχέδιο που θα αποτύχει; Το ερώτημα αυτό έχει τεθεί από την πρώτη στιγμή της εφαρμογής της περιοριστικής πολιτικής, η οποία, όπως αποδείχθηκε εν τοις πράγμασι, συρρικνώνει την οικονομία και τσακίζει την κοινωνική συνοχή και τους "κάτω", δηλαδή τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού. Τώρα αρχίζουν να το αντιλαμβάνονται και οι Γερμανοί. Γιατί τόσο όψιμα; Γιατί μέσα στο σκοτάδι της νεοφιλελεύθερης ιδεοληψίας τους πίστευαν ότι για όλα ευθύνονται οι απερίσκεπτοι και τεμπέληδες Έλληνες! Όμως, η κρίση του δημόσιου χρέους πλέον αρχίζει να γενικεύεται. Μάλιστα, το ευρωπαϊκό δημόσιο χρέος υπολείπεται κατά πολύ του χρέους της Ιαπωνίας και των ΗΠΑ. Επίσης, το χρέος του ιδιωτικού τομέα (νοικοκυριών και ιδιωτικών επιχειρήσεων) είναι πολλαπλάσιο του δημόσιου. Τι συμβαίνει λοιπόν; Η Ελλάδα ευθύνεται για όλα αυτά, ή μήπως το πρόβλημα είναι εγγενές στο καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα; Είναι εγγενές, γιατί το ισχύον οικονομικό σύστημα βασίζεται στην Ανάπτυξη και η ανάπτυξη στην πίστωση, δηλαδή στην υπερχρέωση, αλλά και η αυξανόμενη ιδιωτική κατανάλωση, ομοίως, απαιτεί το συνεχώς αυξανόμενο χρέος. Ο καπιταλισμός με άλλα λόγια επιδιώκει συνεχώς τη συσσώρευση(ανάπτυξη) και συνεπώς την πίστωση-χρέωση για περισσότερη κατανάλωση(προς τούτο και οι αυξήσεις των μισθών στη Γερμανία). Άρα για να έχουμε ανάπτυξη που υποτίθεται ότι είναι η διέξοδος από την κρίση απαιτείται αύξηση του χρέους και των ελλειμμάτων! Γι’ αυτό η λιτότητα αντιβαίνει στη λογική του ισχύοντος συστήματος. Αυτός είναι ο λόγος που απέτυχε ο Χούβερ στις ΗΠΑ και πέτυχε ο Ρούσβελτ με την κεϋνσιανή πολιτική του New Deal. Όμως, γιατί οι Γερμανοί ακολουθούν την αποτυχημένη πολιτική του Χούβερ; Γιατί η Γερμανία έχει κερδίσει από την κρίση του ευρωπαϊκού νότου, καθώς τα εμπορικά της πλεονάσματα είναι τα ελλείμματα των νοτίων. Άλλοι το εξηγούν αυτό με τον δήθεν φόβο του υπερπληθωρισμού που συνέβη στη Γερμανία κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου. Τώρα, όμως, και οι ίδιοι οι Γερμανοί αντιλαμβάνονται ότι η κρίση τους πλησιάζει και μιλούν για το ενδεχόμενο διάλυσης του ευρώ(Μέρκελ). Αλλά δεν είναι μόνο οι Γερμανοί που φοβούνται, ο περίφημος Ρουμπινί μιλάει για την «τέλεια καταιγίδα», που θα πλήξει ολόκληρο τον κόσμο το 2013. Πολλοί, βέβαια, ξορκίζουν τις προφητείες του αποδεδειγμένα καταστροφολόγου οικονομολόγου. Όμως είναι δυνατόν να έχουμε συνέχεια ανάπτυξη και συσσώρευση(που όπως προείπαμε εκτινάσσει ούτως ή άλλως το χρέος στα ύψη); Ασφαλώς όχι. Υπάρχει ένα όριο στην ανάπτυξη, αφού οι φυσικοί πόροι έχουν πλέον εξαντληθεί. Επίσης, η στρέβλωση του συστήματος οφείλεται στην παραγωγή χρήματος από το χρήμα, ήτοι από τον τζόγο(βλέπε φούσκες, και από την πλήρη αποσύνδεση από την πραγματική οικονομία. Τι μένει να συμβεί; Ή να αλλάξει το ισχύον οικονομικό σύστημα ή να τεθούν κανόνες και όρια. Όμως το χρηματοπιστωτικό σύστημα που είναι η αιχμή του δόρατος της παγκόσμιας οικονομίας δεν είναι διατεθειμένο να τεθεί σε ένα κανονιστικό πλαίσιο όπως έχει δείξει η περίπτωση της Barclays και της HSBC. Τι απομένει; Η πολιτική έκφραση της οργής των «κάτω» που υφίστανται τι συνέπειες των παιγνίων της άγριας υπερ-συσσώρευσης των τραπεζών και ένα νέο οικονομικό σύστημα.