Oι τοκογλύφοι

Η αναφορά μας στο παγκόσμιο πολιτικο-χρηματοπιστωτικό σύμπλεγμα, που ενδιαφέρεται αποκλειστικά για τα δικά του συμφέροντα, προκαλώντας μύριες οδύνες στους λαούς μέσω των μέτρων άγριας λιτότητας, προξένησε αντιδράσεις. Η κύρια θέση όσων διαφωνούν είναι ότι το παράδειγμα των 523 τραπεζών, που άντλησαν 489 δισεκατομμύρια ευρώ από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με επιτόκιο 1% και οι οποίες με τη σειρά τους δανείζουν με επιτόκιο 7% και πλέον, αφορά μόνο την Ευρώπη. Όμως, το ίδιο συμβαίνει και στις ΗΠΑ. Όλοι γνωρίζουμε ότι ο πρώην πρόεδρος Μπους είχε ενισχύσει με 700 δις δολάρια, το 2008 μέσω του σχεδίου Πόλσον, τις τράπεζες που κινδύνευαν να καταρρεύσουν. Όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, μετά από έρευνα δημοσιογράφων του πρακτορείου Bloomberg, η οποία, μάλιστα, δικαιώθηκε από Αμερικανό Δικαστή, η αμερικανική κυβέρνηση έδωσε μυστικά στις τράπεζες (μέσω της Fed) όχι επτακόσια αλλά ένα τρις διακόσια δισεκατομμύρια δολάρια! Κι αυτά με επιτόκιο 0,01%! Κατόπιν τούτου το ερώτημα που τίθεται είναι: Γιατί οι τράπεζες δανείζονται από τα κρατικά αποθεματικά με αυτό το εξευτελιστικό επιτόκιο και δανείζουν τις άλλες χώρες, όπως η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιταλία, με επιτόκιο ακόμη και 9%, δηλαδή 800 φορές ακριβότερα; Γιατί οι τράπεζες επιδιώκουν το κέρδος και μάλιστα τοκογλυφικά, αξιοποιώντας δύο φορές τα πολιτικά συστήματα των δυτικών κρατών: Τη μία φορά δανειζόμενες «τζάμπα» από τις κεντρικές κρατικές τράπεζες για να σωθούν και τη δεύτερη δανείζοντας τα κράτη με τοκογλυφικό επιτόκιο για να κερδίσουν. Υπ’ αυτή την οπτική μπορεί να γίνει κατανοητή η δήλωση του Γερμανού υπουργού Σόιμπλε όταν είπε ότι οι Γερμανοί «παίρνουμε τόκους από τα χρήματα που δίνουμε στην Ελλάδα». Η τοκογλυφία, συνεπώς, σε όλο της το μεγαλείο. Η λειτουργία αυτή του παγκόσμιου πολιτικο-χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου υποχρεώνει χώρες, όπως αυτές του ευρωπαϊκού νότου, να εξαερώσουν τόσο τους μισθούς και τις συντάξεις όσο και τις δημόσιες επενδύσεις, βυθίζοντας έτσι την οικονομία στην ύφεση και εκτοξεύοντας την ανεργία σε απίστευτα ύψη. Γι’ αυτό όσα νέα μέτρα κι αν ληφθούν υπό αυτές τις ασφυκτικές συνθήκες η έξοδος από την κρίση είναι αδύνατη και η χρεοκοπία βέβαιη. Μόνο που η χρεοκοπία δεν αφορά μόνο περιφερειακές χώρες, όπως η Ελλάδα, αλλά και χώρες όπως η Ιταλία και η Ισπανία. Γιατί η ακόρεστη δίψα του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου για κέρδη λειτουργεί αυτοκτονικά, καθώς έχει ως συνέπεια την καταστροφή της πραγματικής οικονομίας αλλά και τη διάλυση της ίδιας της δυτικής κοινωνίας, του ίδιου του δυτικού πολιτισμού. Άρα, είναι επείγουσα ανάγκη οι λαοί να αλλάξουν τους πολιτικούς συσχετισμούς δύναμης πριν ο χρηματοπιστωτικός «σκορπιός» δαγκώσει, λόγω έξις, το γαϊδούρι της πραγματικής οικονομίας, που το μεταφέρει, στην άλλη όχθη του ποταμού, καταπνίγοντας τα πάντα.