Ντίνος Χριστιανόπουλος

Ο ποιητής αρνήθηκε την προσβολή, τη συμβολική βία της αναγνώρισης. Και συνεπής στην ποίησή του δεν δέχθηκε το βραβείο. «Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ΄ όπου και αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία απ΄ το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε - αυτό το απαίσιο << υπείροχον έμμεναι άλλων >> που μας άφησαν οι αρχαίοι. Είμαι εναντίον των βραβείων γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατώτερου μου - και κάποτε πρέπει να απαλλαγούμε από την συγκατάβαση των μεγάλων. Παίρνω βραβείο σημαίνει παραδέχομαι πνευματικά αφεντικά - και κάποτε πρέπει να διώξουμε τα αφεντικά από την ζωή μας». Αυτά και άλλα επισημαίνει ο Ντίνος Χριστιανόπουλος στο «Εναντίον» πριν τρεις και πλέον δεκαετίες. Όχι, λοιπόν, στα πνευματικά αφεντικά, αλλά όχι και στα υλικά αφεντικά: «Είμαι εναντίον των χρηματικών επιχορηγήσεων, σιχαίνομαι τους φτωχοπρόδρομους που απλώνουν το χέρι τους για παραδάκι. Οι χορηγίες μεγαλώνουν την μανία μας για διακρίσεις και την δίψα μας για λεφτά΄ ξεπουλάνε την ατομική ανεξαρτησία μας». Ιδού η διαφθορά σύμφωνα με τον ποιητή, που, όμως, εμμένει στην αυτοεξορία του. Αλλά στις συνθήκες κοινωνικής κρίσης και ζόφου, όπως αυτές που βιώνουμε σήμερα, έχουμε ανάγκη από ανατροπείς ποιητές, που με λόγο και πράξη θα ξυπνήσουν την κοινωνία από το λήθαργο, όσο κι αν οι πλατωνικές πολιτείες μας παραμένουν αντιποιητικές. Ο Χριστιανόπουλος μοιάζει φαινομενικά να αρνείται το πέρασμα στην πράξη, αλλά την επικαλείται έστω και ως αντίδραση στην λογο-τεχνία, η οποία έχει καταστεί μία τεχνο-λογία της εξουσίας. Παραπέμπει, μάλιστα, κατά παράδοξο τρόπο στην αποδοχή του «συλλογικού διανοούμενου» με τον τρόπο του Μπουρντιέ. Του διανοούμενου, δηλαδή, που θα βασίζεται στην επιστημονική εργασία της ομάδας, όπως ο αθλητής σ’ ένα ομαδικό άθλημα. Αυτός ο πνευματικός άνθρωπος δεν θα έχει καμία ανάγκη από τις διακρίσεις των βραβείων και τις αναγνωρίσεις των εφημερίδων: «Είμαι εναντίον των εφημερίδων. Χαντακώνουν αξίες, ανεβάζουν μηδαμινότητες, προβάλλουν ημετέρους, αποσιωπούν τους απροσκύνητους΄ όλα τα μαγειρεύουν, όπως αυτές θέλουν. Δεξιές, αριστερές, κεντρώες - όλες το ίδιο σκατό. Ακόμη και ο τελευταίος δημοσιογραφίσκος έχει βλάψει την λογοτεχνία μας΄ σκεφτείτε τι γίνεται με τους διευθυντές συγκροτημάτων. Είμαι εναντίον των κλικών. Προωθούν τους δικούς τους, τους άλλους όλους τους θάβουν. όποιοι δεν τους παραδέχονται, καρατομούνται, κυριαρχούν οι γλείφτηδες και οι τζουτζέδες. Δεν έχω καμιά αμφιβολία πως το μέλλον ανήκει στα σκουπίδια…». Το μέλλον του 1978 είναι τώρα, κι αυτό περιγράφει προφητικά ο ποιητής, όσο κι αν διαφωνεί κανείς μαζί του.