Κοινωνικός εμφύλιος

Ζούμε στην εποχή του μεγάλου φόβου, που έχει ως αιτία τη ρευστότητα, την αβεβαιότητα, την ανασφάλεια, την απουσία μιας σταθερής εργασίας, την ανεργία, την μη ύπαρξη ενός σταθερού πλαισίου ζωής, την αντικατάσταση της αλληλεγγύης και της κοινότητας καθώς και της κοινής πολιτικής δράσης από μία νέα περιφραγμένη, σαν του μοναχικού λύκου ατομικότητα, που υιοθετεί το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Παντού διπλαμπαρωμένα σπίτια και περίκλειστες ψυχές, γι’ αυτό ο τρόμος δεν έχει οδό διαφυγής, δεν έχει τρόπο ν’ ακουμπήσει κάπου και να γίνει δύναμη κι εξέγερση. Το πολύ να στραφεί εναντίον του διπλανού κι εκείνος που θα μείνει εντέλει ζωντανός θα επιβιώνει μέχρι την επόμενη φορά, όπως στην αρένα του Κολοσσαίου. Αυτός είναι ο εμφύλιος τον «κάτω», όπως περιγράφεται από το ρεπορτάζ: «… το απόγευμα της περασμένης Τετάρτης, 4 Ιανουαρίου, σε αγροτική έκταση της περιοχής(σ.σ. Άρτας) περί τους 70 μετανάστες Ασιατικής καταγωγής «ήρθαν στα χέρια»… η αστυνομία αντί προσαγωγών χρειάστηκε να καλέσει ασθενοφόρα. Η γύρω έκταση έμοιαζε με… πεδίο πολέμου μετά τη μάχη. Στις παραβόλες, το χωράφι και τους δρόμους κείτονταν πεσμένοι οι τραυματίες. Συνολικά τα ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ μετέφεραν στο Νοσοκομείο εννιά άτομα…»! Όλοι κι όλα παραπέμπουν στις συμμορίες της Νέας Υόρκης, όταν μετανάστες σκότωναν μετανάστες και όλους μαζί τους εξολόθρευαν τα κανόνια των γηγενών(WASP’s). Ο νέος εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα έχει κηρυχτεί. Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται ήδη σε ανάλογη εμφυλιοπολεμική κατάσταση με την Αμερική πριν δύο αιώνες. Στο ηλεκτρονικό κάτοπτρο εκδιπλώνεται η μανική προσπάθεια να εγκλωβιστεί σύμπασα η ελληνική κοινωνία στην πιο χυδαία εκδοχή της. Ποιος, όμως, ωφελείται απ’ όλα αυτά; Το νέο ευρωπαϊκό σχέδιο, που αποκαλείται «Σύμφωνο για το ευρώ», και κηρύσσει τη λιτότητα παντού, τη μείωση των θέσεων εργασίας στο Δημόσιο, το πάγωμα των μισθών, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, τις μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας προς διευκόλυνση των απολύσεων, τη μείωση των συντάξεων και τη φιλική προς τις επιχειρήσεις(business friendly) φορολογία, την κινεζοποποίηση του ιδιωτικού τομέα. Σ’ αυτόν το νεοφιλελεύθερο κόσμο, σ’ αυτή την χομπσιανή κοινωνία ο άνθρωπος έχει καταστεί για τον άνθρωπο λύκος. Η δύναμη και η βία είναι πλέον όροι για την επιβίωση. Γι’ αυτό ο νόμος της ζούγκλας συνιστά τη μεγάλη πολιτισμική οπισθοδρόμηση των σύγχρονων κοινωνιών μαζί και της ελληνικής. Που είναι αλήθεια οι αντιστάσεις; Κανείς δεν μιλάει για την εξάλειψη της ανεργίας, για την προστασία του περιβάλλοντος, για έναν κόσμο χωρίς αποκλεισμένους και όπου οι νέοι(ένας στους δύο άνεργος) δεν θα κουβαλούν έναν τόνο αλυσίδες για ένα κομμάτι ψωμί. Κανείς δεν προβάλει ένα νέο τρόπο σκέψης που θα συνδέει τον ανθρωπισμό και τις κατακτήσεις των επιστημών μέσω της διαμόρφωσης ενός ουσιαστικά κριτικού πνεύματος. Ούτε για μία νέα πόλη μιλάει κανείς, εκεί όπου οι άνθρωποι θα συναντιούνται ξανά στις πλατείες, αναζητώντας τη δυνατότητα του αδύνατου σε αυτοοργανωμένους ομίλους συλλογικής πράξης. Μόνο στείρος ακτιβισμός, μόνο βία στη βία, μόνο ένα «αντί» χωρίς εναλλακτική πρόταση στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα. Και φόβος. Φόβος παντού.