Αποδόμηση

Σ’ αυτό τον κόσμο που ένας στους δύο νέους ρίχνεται στον Καιάδα, όπου το θέατρο εκτοπίζεται από τα σχολεία και οι άνθρωποι «δολοφονούνται» λόγω καθυστέρησης του ασθενοφόρου, αυτός ο αντιποιητικός κόσμος, που είναι ένα τοπίο στην πνευματική και ψυχική ομίχλη, δεν έχει ανάγκη τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, γιατί αντιμάχεται τους ποιητές των εικόνων και των λόγων. Κι αυτό γιατί από την εποχή του Πλάτωνα οι καλλιτέχνες και οι ποιητές θεωρούνται αντινομικοί, ανατροπείς της παρηκμασμένης καθεστηκυίας τάξης της πόλης. Όχι, τον Αγγελόπουλο δεν τον δολοφόνησαν κάποιοι συνωμότες, τον σκότωσαν εκείνοι που άφησαν χωρίς ασθενοφόρα την πόλη, αυτοί που δημιούργησαν την κρίση και επιμένουν να τη διαχειρίζονται πετώντας έξω από τα σχολεία τη διδαχή της θεατρικής τέχνης, ίσως γιατί δεν θέλουν την καλλιέργεια της ευαισθησίας στα παιδιά, γιατί φοβούνται ότι η ευαισθησία είναι η μαμή της εξανάστασης, ή επειδή ίσως δεν επιθυμούν την αποκάλυψη των κωδίκων που οι ίδιοι χρησιμοποιούν για την εκφορά των απίστευτων πολιτικών τους ψευδών. Η υπουργός Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου δεν θέλει το θέατρο, όχι επειδή, όπως ο Πλάτωνας, βλέπει κάθε τέχνη με κριτήριο την προσδιορισμένη θέση της στην οργάνωση της πόλης, αλλά γιατί υποτάσσει την παιδεία σε μία εργαλειακή αντιμετώπιση του ανθρώπου και της κοινωνίας, όπου η γνώση και η κριτική σκέψη είναι απολύτως διαχωρισμένες. Σ' αυτόν τον κόσμο θα εξακολουθούμε να προσποιούμαστε ότι καταλαβαίνουμε τον Ντίνο Χριστιανόπουλο, που δεν δέχεται το βραβείο, λέγοντας «δεν θέλω να ξεχωρίζω», ενώ την ίδια στιγμή θα ξεχνάμε τον ανώνυμο! Γενικά, οι πολιτικές ελίτ θα εξακολουθούν να φοβούνται το λόγο της τέχνης και της ποίησης, καθώς εισάγει την απομάγευση και την αναμάγευση μ’ έναν νέο τρόπο, επιτυγχάνοντας την κοινωνική και πολιτική ισορροπία της πόλης, που δεν θα τις έχει πλέον ανάγκη και γι' αυτό θα τις καταργεί. Σ' αυτό οφείλεται η μανική τους αντίδραση. Εμείς όμως γνωρίζουμε ότι στην εποχή της παρακμής, η απορύθμιση της πόλης και των αισθήσεων είναι αναγκαία προϋπόθεση για τη διαμόρφωση ενός νέου συσχετισμού δυνάμεων στο πεδίο του συν-αισθάνεσθαι. Κατ’ αυτό τον τρόπο θα ξαναανθίσει η επιθυμία του ανθρώπου να είναι ελεύθερος, ενώ η αντιπαράθεση μεταξύ του Απολλώνειου και του Διονυσιακού στοιχείο θα βρίσκει την έκφραση και, ενδεχομένως, τη σύνθεσή της. Αυτό, όμως, δεν θα συμβεί αν οι παρακμιακοί άρχοντες της παρηκμασμένης μας πόλης εξορίσουν τον Διόνυσο, αποκόπτοντας τον ομφάλιο λώρο της κοινωνίας με το έπος, το μύθο και τον αίνο με σκοπό να μην αλλάξει ο συσχετισμός των αναγκών της ψυχής, που μπορεί να ξεκάνει αλλά και να ξανακάνει από την αρχή την σαθρή πλέον κοινωνία μας.