Ευθύνες

Ιδού και πάλι οι πρώην, αυτοί οι οποίοι στο όνομα του «εκσυγχρονισμού» είχαν αναγάγει κάθε απατεώνα σε ανάδοχο κινδύνων και την ελληνική κοινωνία σε «κοινωνία του ρίσκου», αυτοί που εξάλειψαν τα ιδεολογικά όρια μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας, μεταξύ ηθικότητας και ανηθικότητας, νομιμοποιώντας τη διαφθορά. Οι ίδιοι, τώρα, έχουν το θράσος να μιλούν για τα λάθη των άλλων. Όχι, ο κ. Κ. Σημίτης δεν είναι κατά του Μνημονίου, όπως κάποιοι επιπόλαια νομίζουν. Μιλάει, απλώς, για τις τεχνικές αδυναμίες του Μνημονίου. Συγκεκριμένα αναφέρει ότι οι συντάκτες του παρέβλεψαν ότι «σε περίπτωση ύφεσης θα παρατείνεται αυτόματα ο χρόνος πραγματοποίησης των στόχων…». Άρα, το λάθος είναι τεχνικό, δηλαδή ένα απλό θέμα επιμήκυνσης της υλοποίησης των στόχων. Που, όμως, οφείλεται η ύφεση; Αυτή πέφτει από τον ουρανό ή μήπως είναι εξωτερικό, φυσικό φαινόμενο; Ο κ. Σημίτης δεν μιλάει επ’ αυτού. Γιατί, αν μιλούσε, θα έπρεπε να αναφέρει την άγρια λιτότητα ως τη βασική αιτία της ύφεσης και της εμβάθυνσής της. Με άλλα λόγια ο πρώην πρωθυπουργός είναι υπέρ της λιτότητας, αρκεί αυτή να μην οδηγεί στην ύφεση! Αυτό υποστηρίζουν, σήμερα, και οι Ευρωπαίοι νεοφιλελεύθεροι καθώς και όσοι πιστεύουν ότι η λιτότητα, δηλαδή η εξαΰλωση των εργαζομέων, μπορεί να είναι συμβατή με την ανάπτυξη. Αυτό όμως είναι αδύνατο σε οικονομίες που βασίζονται στην κατανάλωση, όπως η ελληνική. Γι’ αυτό είναι αδύνατο να υπάρξει ανάπτυξη όταν μειώνεται ακόμα περισσότερο η αγοραστική δύναμη των καταναλωτών-εργαζομένων. Συνεπώς, το πρόβλημα δεν είναι τεχνικό, όπως θεωρούν οι εγχώριοι και οι ξένοι νεοφιλελεύθεροι, αλλά ζήτημα συγκεκριμένης οικονομικής πολιτικής τόνωσης της εργασίας και της ζήτησης. Βέβαια, ο κ. Σημίτης βλέπει τα πάντα ως τεχνικά μεγέθη. Έτσι, το έλλειμμα επί της διακυβέρνησής τους περιορίστηκε μέσω της περίφημης «δημιουργικής λογιστικής». Μάλιστα, η πλανητική υπερ-τράπεζα Goldman Sachs «απέκρυψε» δισεκατομμύρια ευρώ του δημοσίου χρέους της Ελλάδας. Οι κρυφές συμφωνίες, τότε, με τις κυβερνήσεις Σημίτη έφεραν ονομασίες όπως Αίολος και Αριάδνη και στην ουσία αποτελούσαν «συγκαλυμμένα δάνεια» τα οποία «δεν ήταν καταγεγραμμένα» ως τέτοια. Για την ακρίβεια το 2001, μετά την είσοδο της Ελλάδας στην ευρωζώνη, ο όμιλος Goldman Sachs είχε δανείσει στην ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να ανταποκριθεί η Ελλάδα στις απαιτήσεις της ευρωζώνης. Παρόμοια συμφωνία πρότεινε η Goldman Sachs στην Ελλάδα και λίγο πριν βρεθεί στο επίκεντρο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Η πρόταση, όμως, αυτή απερρίφθη από την ελληνική κυβέρνηση του κ. Γιώργου Παπανδρέου. Και το ερώτημα που τίθεται είναι: Γιατί άραγε απερρίφθη; Ποιος έκανε καλά, ο Σημίτης ή ο Παπανδρέου; Κάποιοι υποστηρίζουν και επαινούν τον Γιώργο Παπανδρέου που θέλησε να ξεκαθαρίσει την κατάσταση. Άλλοι είναι υπέρ του Σημίτη. Εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, η Ελλάδα υπέστη μία πρωτοφανή επίθεση από τα κερδοσκοπικά κεφάλαια καθώς και από την ατμομηχανή της ευρωζώνης, τη Γερμανία. Και σ’ αυτήν την επίθεση ήταν εντελώς ευάλωτη με ευθύνες όλων των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων, ιδιαίτερα των τελευταίων. Αλλά είναι αληθές ότι το τελικό χτύπημα δόθηκε από την κυβέρνηση Παπανδρέου. Αυτό όμως δεν απαλλάσσει ούτε τον Σημίτη ούτε τον Προβόπουλο ούτε τον Καραμανλή. Με άλλα λόγια, κρείττον σιγάν. Οι πολιτικοί ας μην προσπαθούν να επιρρίψουν στους άλλους το ανάθεμα, γιατί έτσι επιβαρύνουν τη θέση τους.