Εκβιασμοί

Για μία ακόμη φορά τα συστημικά μέσα μαζικής ενημέρωσης παρουσιάζουν την τρόικα να εκβιάζει τη… σθεναρά αμυνόμενη ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να προβεί σε νέες μειώσεις μισθών, σε περικοπές δώρων, επιδομάτων και επικουρικών συντάξεων, στον ιδιωτικό τομέα αυτή τη φορά. Για μία εισέτι φορά, όμως, αποκαλύπτεται ότι η τρόικα δεν ζητάει τη λήψη των συγκεκριμένων μέτρων, αλλά εκείνα που θα αυξήσουν την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων. Γιατί, άραγε, αυτό μεταφράζεται ως μείωση μισθών και συντάξεων; Γιατί αυτό επιβάλλει η πίεση των ελληνικών επιχειρηματικών λόμπι. Με άλλα λόγια, τα εγχώρια πολιτικο-οικονομικά συμφέροντα -συμπεριλαμβανομένων και των μιντιακών- χρησιμοποιούν την τρόικα για να τρομοκρατήσουν τους Έλληνες εργαζόμενους ώστε να αποδεχθούν τη νέα άγρια λιτότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι το ίδιο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία διέψευδε τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης που μιλούσαν για δραματική διακοπή των συνομιλιών για το «κούρεμα», ενώ η μετάβαση του Τσαρλς Νταλάρα στο Παρίσι ήταν προγραμματισμένη. Συνεπώς είναι απολύτως βέβαιο ότι κάποιοι επιθυμούν να μη θιγούν καθόλου από τα νέα μέτρα. Όμως, η νέα μείωση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων θα καταβυθίσει την οικονομία στην ύφεση, επηρεάζοντας, εντέλει, και αυτούς που νομίζουν ότι θα μπορέσουν να αποφύγουν να «πληρώσουν» το δικό τους μερτικό για την κρίση. Κοντολογίς, η νέα λιτότητα θα είναι ο σίγουρος δρόμος για την μη ανάπτυξη και, τελικώς, την καταστροφή. Μάλιστα, εκτός από την καταστροφική οικονομική συνταγή, εν προκειμένω θα έχουμε και τη διάλυση του οικονομικού ιστού, η οποία προκαλείται τόσο από την ανεργία και τη φτώχεια όσο και από τον τρόμο που ενσπείρουν τα μεγαλο-συμφέροντα –χρηματοπιστωτικά και μη- μέσω των μιντιακών ηχείων τους, τα οποία ελέγχουν με θαλασσοδάνεια. Δεν είναι καθόλου συμπτωματικό ότι μέσα μαζικής ενημέρωσης που είναι αντίθετα με τα παραπάνω συμφέροντα «στραγγαλίζονται», καθώς αποκλείονται από τα δάνεια. Κατ’ αυτό τον τρόπο ενσπείρεται παντού ο φόβος. Όλοι μένουν «κοκαλωμένοι» από τον τρόμο. Φόβος για όλους και για όλα. Ο φόβος, μάλιστα, γίνεται η κινητήρια αρχή μιας πολιτικής που πλέον είναι μεταπολιτική καθώς εδράζεται στον τρόμο των εγγύς άλλων, των βαρβάρων, των αντιπάλων εργαζομένων-ανέργων, των μεταναστών, στο φόβο της εγκληματικότητας, της ανεργίας, του λουκέτου. Η ιδιότυπη αυτή τρομοκρατία υπηρετείται το ίδιο καλά τόσο από τις αυθεντίες του κυνισμού (της απόλυτης σχετικοποίησης και της απροσδιοριστίας) όσο και από τις αυθεντίες της μανιχαϊκής ηθικής, που δημηγορούν από τον τηλεοπτικό άμβωνα ή δραματοποιούν-σκηνοθετούν το «καλό και το κακό», διαμορφώνοντας την κοινή γνώμη, δίκην θυμάτων που συναινούν στο βιασμό τους. Έτσι, απέναντι στην τυφλή αγανάκτηση απέναντι στο πολιτικό σύστημα ορθώνεται η οργάνωση μιας δήθεν εθνικής σωτηρίας της χώρας. Κι αυτό την ώρα που εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, κυρίως νέοι, ρίχνονται στον Καιάδα. Ποια σωτηρία, λοιπόν, μπορεί να έχει μία κοινωνία, μία χώρα, που σκοτώνει το μέλλον της; Δυστυχώς, καμία…