Αισιοδοξία της βούλησης και απαισιοδοξία της σκέψης

Το σημαντικότερο γεγονός που συνέβη τη χρονιά που μόλις παρήλθε ήταν κατά πολλούς το κίνημα των Αγανακτισμένων στην Ευρώπη και του Occupy Wall Street στις Ηνωμένες Πολιτείες. Όμως, τα αποτελέσματα του κινήματος αυτού δεν είναι ακόμη ορατά. Αντιθέτως, οι πολιτικές λιτότητας εξακολουθούν να ρίχνουν στους καιάδες της ανεργίας και της φτώχειας εκατοντάδες εκατομμύρια εργαζόμενους σε ολόκληρο τον κόσμο. Γενικά, αυτοί που προωθούν την τάξη και την έξοδο από την κρίση είναι οι ίδιοι που προκαλούν την κρίση αλλά και την αταξία. Κάποιοι, μάλιστα, θεωρούν ότι αιτία όλων των κακών είναι το αμερικανικό έλλειμμα, που μετακυλύεται στις υπόλοιπες ισχυρές οικονομίες, οι οποίες με τη σειρά τους το μετακυλύουν στις οικονομίες της περιφέρειας. Υπ’ αυτή την οπτική, οι τέσσερις γαλακτοφόρες αγελάδες της παγκόσμιας οικονομίας(Κίνα, Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία) παρουσιάζουν σημάδια σημαντικής κόπωσης καθώς η ανάπτυξή τους από το 10% μειώθηκε στο 5%. Η Ευρώπη δοκιμάζεται σκληρά με τον ευρωπαϊκό νότο(Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα, Πορτογαλία) να οδηγείται σε μία άνευ προηγουμένου ύφεση εξαιτίας των μέτρων λιτότητας που επέβαλε ο γαλλογερμανικός άξονας. Θεωρείται δε ότι οι Έλληνες, οι Πορτογάλοι και οι Ισπανοί του 2012 είναι, τηρουμένων των αναλογιών, οι Χιλιανοί του 1973. Επίσης, το Ιράν είναι ότι ήταν πριν το Ιράκ. Και τα στενά του Ορμούζ ότι ήταν η Γρενάδα! Όλα τα παραπάνω παραπέμπουν στις κυκλικές κρίσεις του καπιταλισμού και σε μία ιστορία, η οποία επαναλαμβάνεται, κινούμενη σπειροειδώς. Πέρα, όμως, από τις παραπάνω γενικεύσεις, τα συγκεκριμένα ερωτήματα που τίθενται είναι: Θα χρεοκοπήσει η Ελλάδα; Θα επιστρέψουμε στη δραχμή; Θα διαλυθεί η ευρωζώνη; Οι Έλληνες βιώνουμε μία άνευ προηγουμένου τρομοκρατία που μας μαρμαρώνει, αφαιρώντας πλήρως τη βούλησή μας. Σ’ αυτό το πλαίσιο, η διαλεκτική σχέση της αισιόδοξης βούλησης και της απαισιόδοξης σκέψης δεν μπορεί να υπάρξει. Γι’ αυτό φυλλορρόησε το κίνημα των Αγανακτισμένων του Συντάγματος, καθώς η καθεστηκυία προπαγάνδα, περισσότερο κι από τα ασφυξιογόνα, κατάφερε να πνίξει την προοπτική του. Έτσι, το μίσος για τη Γερμανία και η οργή για το πολιτικό σύστημα σοβεί σιωπηρά, μέχρι να ξεσπάσει και πάλι. Όμως, αυτή τη φορά έχουμε μία προσπάθεια του εγχώριου οικονομικού και μιντιακού κατεστημένου καθώς και του πολιτικού, τα οποία υποστήριξαν με φανατισμό το Μνημόνιο, να στρέψουν την οργή εναντίον του πολιτικού συστήματος, συμπεριλαμβάνοντας σ’ αυτό και τις αντιμνημονιακές δυνάμεις, ενώ συγχρόνως επιχειρούν να αναδείξουν δήθεν νέα πρόσωπα, όπως ο Λουκάς Παπαδήμος. Αλλά ποια πολιτική υπερασπίστηκε ο κ. Παπαδήμος; Ήταν κατά του Μημονίου; Ασφαλώς όχι. Αντιθέτως, είναι ο άνθρωπος που εμπιστεύεται το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Και γι’ αυτό δεν είναι υπεράνω κριτικής. Πολύ περισσότερο, όταν καλείται να υπηρετήσει την ίδια πολιτική λιτότητας που έχει καταβαραθρώσει την ελληνική οικονομία. Γι’ αυτό είναι παράδοξο που ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας μιλάει «για πόλεμο κατά του κ. Παπαδήμου». Η κριτική μιας πολιτικής και αυτών που την υπηρετούν, ακόμη κι αν είναι λάθος(και δυστυχώς απεδείχθη ότι δεν είναι), είναι δημοκρατικό δικαίωμα κάθε πολίτη. Όσο για τη λύση της οικονομικής κρίσης, αυτή, όπως έχουμε ξαναπεί, ή θα είναι διεθνής ή δεν θα είναι. Χρειάζεται, συνεπώς, ένα πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο κίνημα των εργαζομένων που θα αλλάξει τον συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων και το συσχετισμό δύναμης των πολισμικών αξιών. Έτσι θα κερδίσουμε το χαμένο καιρό, έτσι θα οικοδομήσουμε ένα καινούργιο κόσμο ελευθερίας και ομορφιάς, που θα αναδυθεί μέσα από τη σήψη. Για την ώρα οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τι μέσα στην κόλαση δεν είναι κόλαση και να του δώσουμε χώρο και διάρκεια.