Αγάπα, ρε, τι σου ζητάνε;

«Μπορεί να πικράναμε το λαό, αλλά σώσαμε τη χώρα», λέει ο συνταγματολόγος. «Έσωσα τη χώρα από τη χρεοκοπία» δηλώνει και ο πρώην. Αυτό που έσωσαν, τελικά, ήταν το αφηρημένο, καταστρέφοντας το συγκεκριμένο. Με άλλα λόγια, έσωσαν την Ελλάδα καταστρέφοντας τους Έλληνες. Οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, οι ανέστιοι, οι χρεοκοπημένοι επιχειρηματίες άκουγαν το σαββατοκύριακο την αυτοκριτική της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ και οργίζονταν ακόμη περισσότερο. Γιατί πιο φριχτό κι από το έγκλημα είναι να το διακηρύττεις, παρουσιάζοντάς το ως πράξη σωτηρίας. Που και σε ποιους απευθύνονταν, τάχα, η καθώς πρέπει νομενκλατούρα του ΠΑΣΟΚ; Στη μάζα, στην πλέμπα, όχι σε υποκείμενα, αλλά σε αντικείμενα, που άγονται και φέρονται δίκην πιονιών. Από τη μια πλευρά οι παίχτες, τα υποκείμενα της ιστορίας και από την άλλη η διαστρωμάτωση των αντικειμένων στην πολιτική σκακιέρα. Αυτή είναι η αντίληψη που εξακολουθεί να διακατέχει τους πολιτικούς και τους φέρει πλέον σε σύγκρουση με τους «κάτω». Οι συμβολικές επιθέσεις και οι αποδοκιμασίες των τελευταίων εναντίον των πρώτων έχουν ως στόχο τη χειραφέτηση, τη διεύρυνση της ατομικότητας και της δημοκρατίας αλλά και ένα νέο επίπεδο του Εμείς. Το ακραία ναρκισσευόμενο Υπερεγώ των πολιτικών ή όσων συσσωρεύουν άπειρη δύναμη (συμβολικό και πραγματικό πλούτο), που παραπέμπει στην προτεσταντική κουλτούρα, έρχεται αντιμέτωπο όχι μόνο με την οικονομική εξαθλίωση αλλά και με μία νέα δημοκρατική διεκδίκηση, που είναι η νέα ατομικότητα μέσω της κένωσης του Εγώ στο πλαίσιο της αντικομφορμιστικής ελληνικής συλλογικής παράδοσης. Κανείς δεν θέλει, πλέον, να ακολουθεί τυφλά ηγέτες που συγκεντρώνουν όλη την εξουσία. Υπάρχει κατά συνέπεια ένα αίτημα εκδημοκρατισμού του πολιτικού συστήματος από την δεξιά έως την αριστερά, όπου ο πολίτης δεν θέλει ποια να είναι μόριο της άμορφης πολιτικής μάζας, αλλά απελευθερωμένο και αυτεξούσιο πολιτικό άτομο, πραγματικό υποκείμενο της βιο-ιστορίας του αλλά και της Ιστορίας. Ο καθένας θέλει να έχει το όνομά του, την ταυτότητά του, τη σκέψη, την παράδοση, εντέλει το Πρόσωπό του. Η αποστέρηση του Προσώπου κάνει τους «κάτω» να μην αντέχουν την ενδοβολή της βίας της ανεργίας(αχρηστίας). Γι’ αυτό το βασικό, πολιτικό αίτημα –πέρα από το κυρίαρχο αίτημα που είναι η εργασία- είναι η διεύρυνση της δημοκρατίας μέχρι το τελευταίο άτομο, έτσι ώστε να ανθίζει -διαρκώς ανανεούμενη- η κριτική και αυτοκριτική σκέψη, η σκέψη εκτός του ασφαλούς ρεύματος και του κομφορμισμού, που λέει ότι έτσι λειτουργούν τα πράγματα και πως δεν μπορούν να είναι αλλιώς. Αυτή η σκέψη δεν έχει σχέση με περίκλειστα γραφεία και τηλεοπτικά «πλάσματα», ούτε είναι ένα παιγνίδι προσομοίωσης όπου ο πολιτικός(υποκείμενο) βάζει τις ιδέες και οι υπόλοιποι(οι πολίτες-αντικείμενα) προτάσσουν το σώμα τους. Όλοι εδώ είναι Πρόσωπα(υποκείμενα) που συμμετέχουν στο Εμείς. Εδώ ο πόνος και ο μόχθος μοιράζεται. Το περίσσιο θα ξοδεύεται μέσω των γιορτών της Αγάπης, αποκλείοντας έτσι τη βία της συσσώρευσης. Εντέλει, όπως έλεγε εκείνος ο παλιός Αμερικανός,το βασικό σύνθημα θα είναι: « Να Αγαπάς βαθιά σαν Έλληνας που είσαι». Γι’ αυτό «Αγάπα ρε», τι σου ζητάνε;