ΓΙΩΡΓΟΣ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ

Η τιμή του πετρελαίου ανέβηκε σημαντικά με άλλοθι τα γεγονότα στη Λιβύη, επιδεινώνοντας τις προοπτικές για την έξοδο της ελληνικής οικονομίας από την κρίση. Και είναι προσχηματική η άνοδος των τιμών των καυσίμων αφού το ποσοστό της Λιβύης στην παγκόσμια παραγωγή είναι μόνο 2%. Όταν μάλιστα η Σαουδική Αραβία αύξησε τη δική της παραγωγή για να καλύψει το πιθανό έλλειμμα. Το 2008 όταν η τιμή του βαρελιού είχε φθάσει τα 147 δολάρια, στην προσπάθεια να χτυπηθεί η κινέζικη ανάπτυξη, άρχισε να «ξεφουσκώνει» μόνο όταν κατέρρευσαν και οι αμερικανικές τράπεζες. Αλλά τι παιγνίδι παίζεται σήμερα; Ποια συμφέροντα παίζονται στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή; Είναι άξιο παρατήρησης ότι στη Λιβύη υπήρχαν 30 χιλιάδες κινέζοι, εργαζόμενοι σε κατασκευαστικές και πετρελαϊκές εταιρίες. Επίσης, αξίζει να σημειωθεί ότι ο κινέζικος Τύπος θεωρεί ότι στα γεγονότα της Λιβύης εμπλέκεται «το μαύρο χέρι της στρατηγικής των ΗΠΑ»(περιοδικό Cankao Xiaxi). «Το μαύρο χέρι» είναι όρος της αμερικανικής μαφίας και έχει σχέση...

Την ώρα που οι φτωχές χώρες, όπως η Ελλάδα, υφίστανται την μεταλλαγή της κρίσης των τραπεζών σε κρίση δημοσίου χρέους, το χρηματοπιστωτικό σύστημα επανέρχεται στα γνωστά του παίγνια. Έτσι, η τιμή του πετρελαίου ανήλθε στα 120 δολάρια το βαρέλι τύπου μπρεντ λόγω της κρίσης στη Λιβύη. Κι όμως η παραγωγή πετρελαίου δεν έχει σταματήσει ούτε έχει μειωθεί. Έτι περαιτέρω, η Σαουδική Αραβία αύξησε τη δική της παραγωγή για να μην υπάρξει έλλειψη στην αγορά, ενώ και το σύνολο των χωρών του ΟΠΕΚ προτίθεται να κάνει κάτι ανάλογο, απομακρύνοντας το φάντασμα ενός πετρελαϊκού σοκ. Παρά ταύτα, οι τιμές των καυσίμων έχουν εκτοξευθεί στα ύψη. Υπάρχουν δε φόβοι ότι θα συμβεί το ίδιο και με τα τρόφιμα. Και όλα τούτα με πρόσχημα την ενδεχόμενη μείωση της παραγωγής πετρελαίου. Αυτή η λειτουργία του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος αποδεικνύει ότι οι τράπεζες πλανητικού βεληνεκούς αλλά και οι εν Ελλάδι εταιρείες πετρελαιοειδών εξακολουθούν να κερδοσκοπούν ασύστολα, αδιαφορώντας για τη γενικότερη κατάσταση ...

Το παλιό και το νέο εν ταυτώ. Οι αυτοοργανωμένοι «Δεν πληρώνω», οι κάτοικοι της Κερατέας, το νέο πολιτικό μόρφωμα της «Σπίθας», οι αυτόνομοι μετανάστες, τα βουβά παιδιά με τα μαύρα, που τα λένε αντεξουσιαστές και τα οποία όλο αυγαταίνουν, τα παραδοσιακά μπλοκ των κομμάτων της αριστεράς αλλά και η νομενκλατούρα των ΔΕΚΟ, πράσινη στη συντριπτική πλειοψηφία της, ήταν όλοι εκεί, στη μεγαλειώδη πορεία της Τετάρτης στην Αθήνα. Μετά, οι εκτοπισμένοι στο πεζοδρόμιο -από τους αντιεξουσιαστές- «μπαχαλάκηδες» θα δώσουν πάλι την παράστασή τους στο Σύνταγμα, με τη συμβολή της αστυνομίας που θα κάνει το κέντρο της Αθήνας θάλαμο αερίων. Η οργή, πάντως, θα παραμείνει ανέκφραστη. Το συλλαλητήριο ήταν απλώς μία βουβή κραυγή για τη γαλέρα-εργοστάσιο στα διεθνή ύδατα που είναι φορτωμένη είλωτες, για την Ελλάδα που έγινε ομοίως μία απέραντη γαλέρα σκλάβων. Η κοινωνία κοχλάζει, αλλά το καπάκι δεν εκρήγνυται. Μόνο το προειδοποιητικό μήνυμα «Όλη η Ελλάδα θα γίνει Κερατέα» ακούγεται. Κι ύστερα η εκκωφαντι...

Ποιο είναι αυτό το εγελιανό πνεύμα της ιστορίας που φυσάει πότε από δω και πότε από κει, «χορεύοντας» τους ανθρώπους και τις κοινωνίες κατά το δοκούν; Τι συνέβη και από την εθνική ανάταση και το θαυμασμό του κόσμου για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 και το θρίαμβο της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου περιπέσαμε στη χλεύη και τον περίγελο του 2010; Γιατί η Ευρώπη της δημοκρατίας και του κράτους πρόνοιας έχει καταστεί Ευρώπη μιας χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας, όπου οι εργαζόμενοι έχουν καταστεί αναλώσιμοι και περιττοί; Υπάρχει κάποιος «μεγάλος Άλλος», που καθορίζει τις συμπεριφορές των ανθρώπων και των κοινωνιών; Πως λειτουργούν στα μυαλά των ανθρώπων αυτοί οι Άλλοι, άλλοτε επιβάλλοντας την υποταγή κι άλλοτε την εξανάσταση; Πως γίνεται ένας Τυνήσιος μανάβης που αυτοπυρπολήθηκε, να πυροδοτήσει την επανάσταση στον αραβικό κόσμο; Τι τέλος πάντων είναι αυτό που χαράζει τα όρια, μια κόκκινη γραμμή, ένα ως εδώ και το οποίο λειτουργεί σαν «καύσιμο» για τη φοβερή εγελιανή πανουργία του λόγου και της ...

Εκατόν είκοσι χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις υπολογίζεται ότι θα βάλουν λουκέτο φέτος. Την ίδια στιγμή η ανεργία θα φθάσει σε ύψη μαύρης απελπισίας, δημιουργώντας κοινωνικές συνθήκες που θα χρειαστούν μία τυχαία αφορμή για προκαλέσουν έκρηξη. Οι κόκκινες γραμμές της αγοράς και της κοινωνίας έχουν προ πολλού υπερκερασθεί. Κι όμως κανείς δεν συγκινείται. Η Γερμανική Κεντρική Τράπεζα(Bundesbank) λέει όχι στα ευρωομόλογα, όχι σε δάνεια επαναγοράς του χρέους των υπερχρεωμένων χωρών, όπως η Ελλάδα, όχι στη μείωση των τοκογλυφικών επιτοκίων. Πως, όμως, η Ελλάδα θα καταφέρει να ξεπληρώσει δάνεια 185 δις ευρώ μέσα στην προσεχή πενταετία, όταν το χρέος συνεχίζει να αυξάνεται; Αυτό δεν απασχολεί τους Γερμανούς. Οι τελευταίοι, αντιθέτως, ενδιαφέρονται μόνο για την αύξηση του εμπορικού τους πλεονάσματος που είναι σε βάρος των ευρωπαϊκών χωρών, καθώς το 75% των εξαγωγών τους απευθύνονται σε χώρες της Ευρώπης(σ.σ. η απόσυρση των αυτοκινήτων αυξάνει το πλεόνασμα των Γερμανών). Επίσης, οι Γερμανοί ...

«Τηρήστε τους κανόνες ρε…» φώναζε το μυθιστορηματικό «θύμα» του Μπέλοου, το οποίο περισσότερο κι από την ήττα εξοργιζόταν από την αδικία. Τα δικά του γκολ δεν μετρούσαν ποτέ κι ας ήταν κανονικά. Η ανυπαρξία κανόνων στην κοινωνία, η νεοφιλελεύθερη απορρύθμιση στην αγορά, ό,τι οδήγησε στη σημερινή κρίση είναι εδώ. Οι ίδιες «αξίες» που οδήγησαν τις δυτικές κοινωνίες, εν οις και την ελληνική, στην κρίση, εξακολουθούν να ισχύουν. Αλλά ποιος καθοδηγούσε τη μάζα στο στάδιο Καραϊσκάκη; Ποιος την προμήθευσε με τόνους βεγγαλικά και κροτίδες; Τι συνείχε αυτό το πλήθος; Ακόμα κι αν έβλεπες το παιγνίδι από την τηλεόραση, διαπίστωνες κάτι ρυθμικό και συνάμα πολεμικό στον αέρα. Ο απέναντι, ένας απλός παίκτης, ήταν ο εχθρός. Αντιθέτως, στη Λιβύη, στο Μπαχρέιν, στην Αλγερία, στο Μαρόκο το πλήθος εξυψώνονταν από την εικόνα ενός αυτοπυρπολημένου σώματος, ενός νεκρού νέου. Η φωτιά είναι η συνοχή. Η φωτιά και πάνω απ’ όλα ο καπνός των βεγγαλικών συνείχε και το πλήθος στο Φάληρο. Όχι δεν καιγόταν το γήπεδο...

Την ώρα κατά την οποία στο Παρίσι οι είκοσι πιο πλούσιες χώρες του κόσμου(G20) επιχειρούν να συμφωνήσουν κανόνες για την αποφυγή μιας νέας κρίσης, στην Ελλάδα δύο τράπεζες συγχωνεύονται (ή η μία αγοράζει την άλλη). Οι δύο τράπεζες επιχείρησαν και άλλη φορά να «ενωθούν», αλλά ο γάμος απέτυχε. Γιατί τώρα αυτός είναι επιβεβλημένος; Ενδεχομένως γιατί τον επιβάλλουν οι εξελίξεις στο παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα και οι αποφάσεις των διοικητών των μεγαλύτερων τραπεζών του κόσμου που συνεδριάζουν στο Παρίσι στο περιθώριο της συνάντησης της G20. Εκείνο που απασχολεί συνολικά τα φόρα είναι η συμφωνία για τα κριτήρια μέτρησης των ανισοτήτων παγκοσμίως και, επιπλέον, όπως επισημαίνει το ΔΝΤ στην έκθεση που θα δοθεί σήμερα στη δημοσιότητα, ο κίνδυνος μιας γενικής επανεκκίνησης της οικονομίας αλλά με δύο ταχύτητες. Υπάρχει, δηλαδή, φόβος να έχουμε μία μεγάλη ροή κεφαλαίων προς τις αναδυόμενες χώρες(Κίνα, Ινδία), εκθέτοντας τις πλούσιες χώρες της Δύσης στην απειλή μιας νέας ύφεσης, ενώ οι αναδυόμενες ...

Τα νοσοκομεία υπολειτουργούν, τα σχολεία συγχωνεύονται(δηλαδή κλείνουν), τα πανεπιστήμια βάζουν λουκέτο(Πανεπιστήμιο Μακεδονίας), οι μαθητές των απομακρυσμένων χωριών δεν έχουν τρόπο να πάνε σχολείο, οι εθνικοί δρόμοι είναι οργωμένα χωράφια, αλλά ο υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου επαίρεται ότι το δημοσιονομικό έλλειμμα μειώνεται! Ενδεχομένως, ο υπουργός να πετύχει το στόχο του αλλά τότε το κράτος θα έχει διαλυθεί μαζί και η ελληνική οικονομία καθώς ο μεγαλύτερος μπαταχτσής, ο πιο πιστός οπαδός του κινήματος «Δεν πληρώνω» είναι το ίδιο το κράτος. Η μείωση, συνεπώς, του ελλείμματος είναι πλασματική καθώς το κράτος δεν πληρώνει τις οφειλές του ή καταργεί παντελώς τις παροχές, που είναι υποχρεωμένο να κάνει. Έτσι, η «εγχείριση» ως προς τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος μπορεί να επιτύχει αλλά ο ασθενής θα έχει πεθάνει. Τι θα έχει απομείνει; Μόνο οι τράπεζες, ελληνικές και ξένες, οι οποίες θα διατηρούν την ελληνική οικονομία σε κατάσταση τεχνητής αναπνοής, αφού ενδεχόμε...

«Οι κανόνες είναι πάντα υπέρ των αδυνάτων» είπε ο υπουργός. Κι διερωτάται κανείς, οι νέες νομοθετικές ρυθμίσεις για τις μειώσεις των μισθών και των συντάξεων καθώς και για τις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, εν γένει, είναι υπέρ των… αδυνάτων; Μόνο ένας διαστροφικός νους θα απαντούσε θετικά. Πάντως, ο υπουργός έχει δίκιο, γιατί σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως με τη θέσπιση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, οι κανόνες υπερασπίζονται τον αδύνατο-εργαζόμενο. Συνεπώς, πρέπει να αντιμετωπίζουμε κάθε κανόνα και κάθε περίπτωση συγκεκριμένα. Αλλιώς υπάρχει το ενδεχόμενο του ψεύδους μέσω της γενίκευσης. Ανάλογα ψεύδη εντοπίζει κανείς στην κ. Χίλαρι Κλίντον ή στην κ. Άνγκελα Μέρκελ όταν μιλούν για την ανάγκη ελεύθερης έκφρασης της αντιπολίτευσης στο Ιράν. Το ίδιο ισχύει και για τον Μπάρακ Ομπάμα, όταν είπε ότι «ο κόσμος βρίσκεται σε μία διαδικασία αλλαγής» και πως οι σημερινοί ηγέτες των χωρών της Μ. Ανατολής δεν μπορούν να είναι «πάνω στο τρένο αυτής της αλλαγής». Ποιος όμως θα το αποφασίσει α...

Για μία ακόμη φορά πίσω από την επιμονή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την εκποίηση της περιουσίας του Ελληνικού δημοσίου ύψους 50 δις ευρώ βρίσκονται οι τράπεζες που έχουν αγοράσει ελληνικά ομόλογα(χρέος) και γνωρίζουν ότι τα κεφάλαια με το τοκογλυφικό επιτόκιο που συμφώνησαν στο πλαίσιο της διάσωσης της χώρας μας, είναι πολύ δύσκολο να επιστραφούν. Συγκεκριμένα, οι Γαλλικές τράπεζες συγκεντρώνουν ομόλογα ύψους 53 δις ευρώ, με πρώτη την Credit Agricole(30 δις ευρώ) και ακολουθούν οι BNP Paribas, Societe Generale και BPN. Ακολουθούν οι Γερμανικές τράπεζες με 45 δις δολάρια και οι Βρετανικές με 11,2 δις δολάρια. Συνολικά, οι ευρωπαϊκές τράπεζες κατέχουν 141,8 δις ευρώ και οι πέραν της Ευρώπης τράπεζες 177,3 δις ευρώ από το ελληνικό χρέος. Όλες αυτές οι τράπεζες πιέζουν για να μη χάσουν τα χρήματά τους. Βεβαίως, όταν μιλάμε για απώλειες, αρκεί να πούμε ότι τα κέρδη της Societe Generale που ανακοινώνονται σήμερα, ανέρχ...

Υπάρχει συνομωσία πίσω από τις εξεγέρσεις στις αραβικές χώρες; Η θετική απάντηση παραπέμπει στον αποκαλούμενο συνομωσιολογικό τρόπο σκέψης που απορρίπτεται διαρρήδην από τους οπαδούς του ορθολογισμού. Όταν, όμως, εδώ και τέσσερα χρόνια ένας διεθνολόγος και μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας επί Μπιλ Κλίντον, ο Τσάρλς Α. Κάπτσαν γράφει το βιβλίο με τίτλο «Το τέλος της Αμερικάνικης Εποχής»(εκδόσεις Λιβάνη, 2007), όπου επισημαίνει την ανάγκη της χάραξης μιας νέας υψηλής στρατηγικής από την Ουάσινγκτον και μεταξύ των άλλων τη στροφή των μουσουλμάνων και των αράβων εναντίον των εγχώριων πολιτικών καθεστώτων τους, τότε τι πρέπει να σκεφτεί κανείς; Ότι οι αραβικές εξεγέρσεις ενδέχεται να είναι και κατευθυνόμενες, όσο κι αν αυτό στεναχωρεί όσους πιστεύουν και ελπίζουν στην εξανάσταση των λαών. Ο Κάπτσαν διαπίστωνε την άνοδο της Κίνας (ήδη είναι η δεύτερη οικονομική δύναμη) και σημείωνε την ανάγκη ότι οι ΗΠΑ πρέπει να διαμορφώσουν μια νέα εξωτερική πολιτική, τώρα που ακόμα μπορούν, χαράσσον...

Δεν ζει ο άνθρωπος χωρίς ελπίδα, «χωρίς μια χαραμάδα φως»(από το μυθιστόρημα του Β. Κούτα). Δεν μπορεί κάποιος να ζει χωρίς την ικανοποίηση των αναγκών της βιοτής, αλλά και την πλήρωση των αναγκών της ψυχής. Πρώτα είναι οι οικείες φωνές, οι πρώτες εικόνες, οι ήχοι της φύσης, η μιλιά των δικών μας που μας κατοικούν κι ύστερα κατοικούμε-ριζώνουμε εμείς στον κόσμο. Το ρίζωμα είναι η πιο σπουδαία και η πιο παραγνωρισμένη ανάγκη της ανθρώπινης ψυχής. Μία ανθρώπινη ύπαρξη έχει μία ρίζα από την πραγματική, ενεργητική και φυσική συμμετοχή της στην ύπαρξη μιας συλλογικότητας, μιας πόλης. Τώρα η πόλη είναι άπολις, χωρίς ειδικό βάρος, χωρίς τόπους συνάντησης κι επικοινωνίας. Μόνο ατομικά θραύσματα την κατοικούν των οποίων οι ρίζες είναι στον αέρα. Οι ανάγκες της ανθρώπινης ύπαρξης δεν ικανοποιούνται κι αυτό μυρίζει «θάνατο». Η πείνα, η προστασία από τη βία, η κατοικία, η ένδυση, η ζεστασιά, η υγιεινή και η φροντίδα σε περίπτωση ασθένειας, όλα είναι υπό αμφισβήτηση μαζί με το κράτος πρόνοιας. Ενώ ...

Δεν βλέπουν τι γίνεται στη γειτονιά μας, στο απέναντι σπίτι; Βλέπουν. Αλλά νομίζουν ότι θα αποφύγουν την έκρηξη, λοβοτομώντας τους εγκεφάλους των εργαζομένων μέσω της άγριας προπαγάνδας των καθεστωτικών ΜΜΕ και των δημοσιογράφων τους. Εκφοβίζουν με εξοντωτικές ποινές το κίνημα «Δεν πληρώνω». Ασκούνται στην αντιμετώπιση του πλήθους και των εξεγέρσεων. Παίρνουν τα μέτρα τους έναντι της κοινωνίας, νομίζοντας ότι αυτοί θα τη γλιτώσουν. Φευ, όμως. Ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου μπορεί να συγχέει την «ανομία των πάνω», των πάμπλουτων, που φοροδιαφεύγουν και φοροαποφεύγουν, που λυμαίνονται τα κρατικά και κοινοτικά κονδύλια, με την «ανομία των κάτω», των φτωχών που δεν πληρώνουν το πανάκριβο εισιτήριο(δεν αρνούνται να πληρώσουν, αλλά διεκδικούν να πληρώνουν ένα λογικό ποσό). Αυτό το σκόπιμο ή μη μπέρδεμα του πρωθυπουργού σχετικά με την ανομία και την επίκληση της «τάξης και της ηθικής» δεν περνά πλέον, στο βαθμό που σημαίνουν τάξη και ηθική για τους «κάτω» και ανηθικότητα και αταξία για του...

Φαίνεται ότι η κυβέρνηση είναι έτοιμη να φθάσει στα άκρα τη σύγκρουση με την ελληνική κοινωνία. Δεν είναι τυχαίοι οι «πολεμικοί» τόνοι του υπουργού Υγείας στη Βουλή ούτε οι αποστροφές του ίδιου του πρωθυπουργού ότι βρισκόμαστε σε «πόλεμο» μήτε η ενορχηστρωμένη κυβερνητική προπαγάνδα με τη χρήση των μίντια –κυρίως της τηλοψίας- και των φιλοκυβερνητικών δημοσιογράφων. Αλλά ότι θα έφθανε ως το σημείο η κυβέρνηση να διατάξει την άσκηση στρατιωτικής μονάδας με σκοπό την «καταστολής πλήθους και εξεγέρσεων», η οποία διεξήχθη προ ημερών στο Κιλκίς, δεν το περίμενε κανείς. Το γεγονός καθεαυτό είναι δηλωτικό της επικίνδυνης πολιτικής που ακολουθεί η κυβέρνηση και η οποία παραπέμπει σε αλήστου μνήμης εποχές όταν κάθε διαμαρτυρία των εργαζομένων αντιμετωπίζονταν ως ενέργεια του «εσωτερικού εχθρού». Ότι ο αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Άμυνας Πάνος Μπεγλίτης, απαντώντας σε ερωτήματα βουλευτών χθες στη Βουλή, δήλωσε άγνοια, δεν καθησυχάζει, αντιθέτως δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερη ανησυχία. Ποιος έδωσε ε...

Πως πρέπει να αντιδράσει ένας άνεργος μπροστά στο συμβολικό του θάνατο; Τι πρέπει να κάνει ένας συνταξιούχος που δούλευε μια ζωή, εισέφερε μια ζωή και τώρα του λένε ότι πρέπει να περικοπεί η σύνταξή του γιατί «τρώει» από τα παιδιά του;! Απολύτως τίποτα. Η παραμικρή αντίδραση, ο πιο μικρός σπασμός που προκαλεί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, θεωρείται… αυτοδικία. Αυτό λένε με περίεργη «ομοβροντία» οι «καθιστοί γραφιάδες» της εξουσίας. Αυτοί που μας μπαζώνουν καθημερινά το μυαλό. Όσοι δόξαζαν τις «μαύρες γάτες» της αποτελεσματικότητας και την εκσυγχρονιστική, έξυπνη και νεοφιλελεύθερη απόρρυθμιση. Πρόκειται για τους κυνικούς οπαδούς του κανιβαλικού καπιταλισμού, αυτούς που θεωρούσαν και θεωρούν τους εργαζόμενους ως λίπος που πρέπει να αποβληθεί. Είναι οι υποστηρικτές της χομπσιανής κοινωνίας που πριν υποστήριζαν ότι ο βίος είναι βία, και τώρα οιμώζουν για την αντίδραση των πολιτών -των πρώην μη έξυπνων(ήτοι των κορόιδων)-, για την αντιβία τους, για την προσβολή των ιερών και όσιων της νο...

Η ενεργοποίηση από την κυβέρνηση του «κοινωνικού αυτοματισμού» εναντίον των γιατρών του ΙΚΑ και των δικηγόρων, σήμερα, των δασκάλων και των καθηγητών, αύριο, φαίνεται να έχει αποτύχει. Όμως, στην κοινή γνώμη είναι εμπεδωμένη πλέον η εντύπωση ότι για όλα «ευθύνονται οι δημόσιοι υπάλληλοι»! Το ακούς στο δρόμο, στο καφενείο, στη γειτονιά, παντού. Και δεν το λένε οι άνεργοι ούτε οι εργάτες μήτε οι συνταξιούχοι του ΟΓΑ, αλλά οι εργαζόμενοι ή οι συνταξιούχοι, οι οποίοι ανήκουν, ομοίως, στη μεσαία τάξη! Με άλλα λόγια, η κβαντική πολιτική του κυβερνώντος κόμματος, σοσιαλδημοκρατική στα λόγια και νεοφιλελεύθερη στην πράξη, καταφέρνει να δημιουργήσει την αυταπάτη σε ένα μέρος της μεσαίας τάξης ότι θα μείνει στο απυρόβλητο. Η ψευδής αυτή εντύπωση είναι η αφετηρία του επιχειρούμενου ενδοταξικού εμφυλίου, ήτοι του εμφυλίου μεταξύ των μεσαίων τάξεων. Αλλά γιατί μιλάμε για μεσαίες και όχι για μεσαία τάξη; Γιατί υπάρχει η παλιά μεσαία τάξη που αποτελείται από τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες, τ...

Σεβασμός, δικαιοσύνη, νόμος, ανομία, παρανομία, λέξεις και έννοιες εκτοξεύονται και συγκρούονται πάνω από τα κεφάλια μας σαν αρνητικά και θετικά ιόντα. Οφείλουμε, λέει, σεβασμό στη Δικαιοσύνη. Αλλά κανείς δεν λέει για ποια δικαιοσύνη πρόκειται, κανείς δεν μιλάει φερ’ ειπείν για την κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά ταυτίζουν την έννοια της δικαιοσύνης μόνο με τη θεσμισμένη εκδοχή της, δηλαδή με το νόμο. Όμως, ο νόμος συμπυκνώνει το συσχετισμό των πολιτικών και ταξικών κοινωνικών δυνάμεων μία δεδομένη στιγμή. Γιατί τάχα είναι δίκαιη και νόμιμη η αφαίρεση των κατακτημένων δικαιωμάτων των εργαζομένων, όπως επιδιώκουν τρόικα-κυβέρνηση; Γιατί επιστρέφουμε στο παρελθόν και στην εποχή όπου η εργασία ήταν δουλεία; Χάριν της ανταγωνιστικότητας, λένε. Ήτοι χάριν του κέρδους και της αδιάλειπτης συσσώρευσης κεφαλαίου. Μόνο που ο ανταγωνισμός έχει πάντα τους ίδιους χαμένους, τους εργαζομένους, οι οποίοι καθίστανται «άνθρωποι εξαρτήματα» (homo rouage), αποξενωμένοι από την ανθρώπινη υπόστασή τους και συρρι...

Το «σύμφωνο ανταγωνιστικότητας», που επιβάλλει στην ΕΕ η Γερμανία, δεν είναι παρά ένα νέο «υπέρ-Μάστριχτ», μία νέα, πιο σκληρή εκδοχή του νεοφιλελευθερισμού με τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους να τίθενται σε καθεστώς μεσαιωνικής δουλείας και απαξίας. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την εξαφάνιση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και της μεσαίας τάξης θα προκαλέσει μία φοβερή κοινωνική έκρηξη σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ήπιος προάγγελος της οποίας στην Ελλάδα είναι το κίνημα ανυπακοής «Δεν πληρώνω». Το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας, όμως, εκτός από το οικονομικό θέτει κι ένα εθνικο-πολιτικό ζήτημα, καθώς όλες οι χώρες μέλη της ευρωζώνης τίθενται υπό γερμανική κηδεμονία, απεμπολώντας τα τελευταία ψήγματα εθνικής κυριαρχίας και δημοκρατίας που τους απέμειναν. Έτσι, μαζί με την οικονομική διάσταση του προβλήματος, την ανεργία, τις μειώσεις των μισθών και των συντάξεων, και καθώς όλες οι χώρες θα βυθίζονται στο φαύλο κύκλο της ύφεσης (και το χρέος θα γίνεται υπερχρέος), θα προστεθεί και το εθνικ...

Οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις(ΜΚΟ), αυτές που σηκώνουν το λάβαρο των ευγενικών ψυχών και της φιλανθρωπίας, δεν είναι παρά μεγάλες εμπορικές επιχειρήσεις τις οποίες προωθούν οι πολυεθνικές εταιρίες που επιδιώκουν να επενδύσουν σε χώρες που απολαμβάνουν την ανθρωπιστική βοήθεια. Οι ΜΚΟ συνεπώς, παίζουν το ρόλο των ιεραποστόλων της περιόδου της αποικιοκρατίες, οι οποίοι καλλιεργούσαν το έδαφος για να έλθουν να «σπείρουν» οι εταιρίες της Μητρόπολης. Σύμφωνα με τον ιστορικό Patrick Gillard, ένας αριθμός μεγάλων ΜΚΟ που ξεκίνησαν ως πραγματικές φιλανθρωπικές οργανώσεις, δηλαδή εμπεριείχαν το πνεύμα της ανιδιοτελούς προσφοράς, στην πορεία μετεξελίχθηκαν σε τεράστιες επιχειρήσεις που υπακούουν σε εμπορικά και χρηματοπιστωτικά κριτήρια, αποκτώντας, έτσι, μία μεγάλη βαρύτητα στη διεθνή σκηνή και κατ’ επέκταση εξουσία. Οι ΜΚΟ αυτές μοιράζονται με ανταγωνιστικό τρόπο την εξουσία ολόκληρου του κόσμου με τις μεγάλες πολυεθνικές και τις πλανητικές κρατικές δυνάμεις, συνιστώντας μία «αγία τριάδα». Σ’ ...

Κίνα, Ισραήλ, Ευρώπη, Αραβικές χώρες, παντού οι κατεστημένες δυνάμεις εκφράζουν παντοιοτρόπως τους φόβους τους για την ανατροπή του Χόσνι Μουμπάρακ. «Πρέπει να σώσουμε τον Μουμπάρακ» δηλώνει στους δυτικούς(ΗΠΑ και Ευρώπη) η ηγεσία του Ισραήλ, υποστηρίζοντας ότι η πτώση του αιγυπτίου προέδρου θα προκαλέσει με τη μορφή του ντόμινο και την ανατροπή του Μ. Αμπάς στην Παλαιστίνη καθώς και των βασιλιάδων στην Ιορδανία και τη Σαουδική Αραβία. Αυτή η εξέλιξη θα φέρει το Ισραήλ αντιμέτωπο με όλους τους Άραβες, όπως πριν τη συνθήκη του Καμπ Ντέηβιντ, την οποία υπέγραψαν το 1978 οι Α. Σαντάτ(δολοφονήθηκε το 1981 ως προδότης των Αράβων) και ο Μ. Μπέγκιν. Η Αίγυπτος ήταν η πρώτη αραβική χώρα που αναγνώρισε το Ισραήλ. Συνεπώς, τα διακυβεύματα της εξέγερσης του αιγυπτιακού λαού υπερβαίνουν την ίδια την Αίγυπτο και αφορούν όλη την περιοχή αλλά και πέραν αυτής. Στην Κίνα τα επίσημα μέσα ενημέρωσης αποδίδουν την εξέγερση σε οικονομικά αίτια, ήτοι στην ανεργία, τη διαφθορά και το νεποτισμό. Στο site, όμω...

Οι αστυνομικοί του Χόσνι Μουμπάρακ χωρίς τις στολές αλλά με τα όπλα τους επιτίθενται εναντίον των διαδηλωτών. Γι’ αυτό ό,τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Αίγυπτο δεν είναι εμφύλιος αλλά επιχείρηση αιματηρής καταστολής της εξέγερσης. Αυτό αλλάζει και τα μέχρι τώρα χαρακτηριστικά της εξέγερσης, που ήταν σχετικά ειρηνικά και μετριοπαθή. Ο Ελ Μπαραντέι ήδη ζήτησε την επέμβαση του στρατού! Αλλά με ποιον είναι ο στρατός; Με ποιον είναι κι ο Ελ Μπαραντέι; Σε κάθε περίπτωση για να αντιληφθούμε τι συμβαίνει στην Αίγυπτο θα πρέπει να αναφερθούμε στο καθεστώς «ήπιου αυταρχισμού», το οποίο επέτρεψε από το 2005 και εξής να υπάρξουν κοινωνικές διεκδικήσεις στη χώρα αυτή, κυρίως στους εργασιακούς χώρους, χωρίς, όμως, αυτές να εκφραστούν και πολιτικά. Γι’ αυτό καμία πολιτική ομάδα της αντιπολίτευσης ούτε οι αδελφοί μουσουλμάνοι ούτε ο Ελ Μπαραντέι μπορούν να οικειοποιηθούν την κοινωνική εξανάσταση. Η αιγυπτιακή κοινωνία έχει υπερβεί τους πολιτικούς. Και αυτό δυσκολεύει τον πολιτικό έλεγχο της εξέγερση...

Μετά την Τυνησία και την Αίγυπτο σειρά έχει η Συρία. Ήδη η αντιπολίτευση κάλεσε μέσω Facebook τους Σύριους να διαδηλώσουν εναντίον της «μονοκρατορίας». Η εξέγερση συνεχίζει να επεκτείνεται σαν την έρπουσα φωτιά από χώρα σε χώρα. Οι άνεργοι, οι πένητες και οι απελπισμένοι ξεσηκώνονται. Για κοινωνικές αναταραχές σε ολόκληρο τον κόσμο μιλάει ο Ντομινίκ Στρος-Καν του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Είχε προηγηθεί ο φιλόσοφος Αλαίν Μπαντιού, που μίλησε, για εξεγέρσεις κατά το ανάλογο εκείνων της δεκαετίας του 1960. Ακόμα πιο παλιά είχαν προβλέψει την εξέλιξη οι Μποντριγιάρ και Μπουρντιέ με αφορμή την εξανάσταση του ανθρώπου-εξάρτημα αλλά και την πλήρη επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού, που απορύθμισε εκτός από τις αγορές, τις ζωές των ανθρώπων και τις κοινωνίες. Οι εργαζόμενοι πλέον πηγαίνουν από δουλειά σε δουλειά, αλλάζουν επαγγέλματα, προσαρμοζόμενοι στη ζήτηση της αγοράς(θυμίζουμε τη σχετική παρότρυνση του αυτοπροσδιοριζόμενου ως σοσιαλιστή Γιώργου Παπανδρέου!). Μετανάστες πηγαίνουν από...

Η Αίγυπτος των 80 εκ. κατοίκων, κυβερνώμενη από τον Μουμπάρακ, ήταν το προκεχωρημένο φυλάκιο της αμερικανικής διπλωματίας στον αραβικό κόσμο. Θυμίζουμε την ομιλία του Αμερικανού Προέδρου Μπάρακ Ομπάμα στο Κάιρο, η οποία χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως ιστορική για τα ανοίγματά της προς τους Άραβες και δη τους Παλαιστίνιους. Δεν είναι τυχαίο ότι η Αίγυπτος είναι η πρώτη χώρα που υπέγραψε πριν τριάντα χρόνια σύμφωνο ειρήνης με το Ισραήλ. Επίσης, οι ΗΠΑ είναι αυτές που εξοπλίζουν τον αιγυπτιακό στρατό των 500 χιλιάδων ανδρών, βασικό πυλώνα του σημερινού καθεστώτος. Αξίζει να σημειωθεί ότι την ώρα που ξέσπαγαν στο Κάιρο οι ταραχές, ο αρχηγός του αιγυπτιακού στρατού βρισκόταν στο αμερικανικό Πεντάγωνο. Άλλο, επίσης, δείγμα της ισχύος του στρατού είναι ο διορισμός από τον Μουμπάρακ του επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών, Ομάρ Σουλεϊμάν, ως αντιπροέδρου της χώρας. Ο τελευταίος, επιφορτισμένος με τις διαπραγματεύσεις μεταξύ των αντίπαλων παλαιστινιακών φατριών και τις μυστικές επαφές με το Ισραή...