Χρεοκοπία της ΕΕ

Στην Ισπανία η ανεργία των νέων έφθασε το 40%, στην Ελλάδα το 32%. Στο Παρίσι οι άνθρωποι καταφεύγουν στις αγορές των ληγμένων και των χρησιμοποιημένων προϊόντων, αγοράζοντας σάπια τρόφιμα για να τραφούν και κλεμμένα ρούχα για να φορέσουν. Στο Βουκουρέστι απελπισμένοι γέροντες και γερόντισσες κάνουν έφοδο στο προεδρικό μέγαρο. Δυσανεξία και φτώχια σε ολόκληρη πλέον την Ευρώπη. Η κρίση είναι ευρωπαϊκή, καθώς το «αλληλοφάγωμα» των παγκόσμιων ελίτ καλά κρατεί, με πρώτα θύματα τους «κάτω», τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, τους περιττούς του νέο-αυταρχικού και νέο-ολοκληρωτικού συστήματος, που βιώνουν οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι και συνταξιούχοι σήμερα. Όσο για τη θωράκιση των 750 δις ευρώ, αυτό αντιστοιχεί μόνο στο 10% του συνολικού ευρωπαϊκού χρέους που ανέρχεται σε 7 τρις ευρώ. Για να συγκρίνουμε τη σημερινή κρίση και τα ποσά αρκεί να αναφέρουμε ότι το New Deal του Ρούσβελτ κόστισε 50 δις σημερινά δολάρια και το σχέδιο Μάρσαλ 100 δις, ενώ μόνο η διάσωση σήμερα της Ισπανίας θα απαιτήσει 400-500 δις ευρώ! Γι’ αυτό κάποιοι εκτιμούν ότι η Ευρώπη βρίσκεται σε επαναστατική κατάσταση, η οποία ή θα είναι καταστροφική και ίσως φονική εξέγερση των απελπισμένων ή θα συντείνει στη δημιουργία μίας νέας σύνθεσης από «τα πάνω», στέλνοντας στον κάλαθο της ιστορίας τη νεοφιλελεύθερη συνταγή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, σύμφωνα με την οποία αρκούν η μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος και του χρέους με σκληρή λιτότητα, ήτοι φορολογία, μείωση μισθών και συντάξεων, αποπληθωρισμό καθώς και μεταρρυθμίσεις στις εργασιακές σχέσεις. Άλλοι και πολύ σωστά εκτιμούν ότι τα μέτρα αυτά στη δεύτερη εκδοχή της διάζευξης χωρίς αναπτυξιακή προοπτική οδηγούν σ’ έναν φαύλο κύκλο ύφεσης και τελικά χρεοκοπίας, όχι μόνο κάποιας ή κάποιων χωρών αλλά ολόκληρης της Ευρώπης. Τέλος, κάποιοι εκτιμούν ότι η Ευρώπη θα βυθιστεί στο χάος αν δεν επινοηθεί μια νέα ευρωπαϊκή κοινωνία, στην οποία θα διατηρούνται οι θέσεις εργασίας παρά την αυτοματοποίηση της παραγωγής, συνδυάζοντας όλα τα συστήματα μαζί (καπιταλιστικό εμπορικό, οικολογικό, ακόμα και σοσιαλιστικό) σε μία νέα σύνθεση. Υπάρχει ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Για την ώρα όχι. Γι’ αυτό μία καταστροφική έξοδος από την κρίση είναι η μόνη ορατή.