Αδικία

Οι Ευρωπαίοι αδυνατούν να καταλάβουν τι συμβαίνει με τα κερδοσκοπικά κεφάλαια. Η σύγχυση οφείλεται στο γεγονός ότι παραγνώρισαν την ελληνική τραγωδία, αποδίδοντάς την αποκλειστικά στις ελληνικές παθογένειες και όχι στην παθογένεια του ίδιου του συστήματος. Τότε οι κερδοσκόποι που «χτυπούσαν» αλύπητα την ελληνική οικονομία αποκαλούνταν «επενδυτές», ενώ οι Έλληνες «απατεώνες». Τώρα ο πλήρης αιφνιδιασμός, ενώ οι επενδυτές έγιναν παρανοϊκοί κερδοσκόποι, που επιχειρείται να εξηγηθούν οι πράξεις τους μέσω του Φρόυντ και του Λακάν! Κάποιοι μάλιστα ανακαλύπτουν στον Κέυνς φροϋδικές αναφορές για τη «λιβιδική οικονομία, όπου η υπερσυσσώρευση εξηγείται με τον «πρωκτερωτισμό» και το μύθο του Μίδα που επιδίωκε μέσω της συσσώρευσης να αντιμετωπίσει το φόβο του θανάτου. Έρως και θάνατος λοιπόν. Και το θέμα είναι αν θα επικρατήσει ο έρως ως δημιουργία ή ο θάνατος ως συσσώρευση, ανισότητες, συγκρούσεις, καταστροφή του περιβάλλοντος κ.ά. Το σημαντικότερο όμως σήμερα είναι ότι η καταστροφή εξακολουθεί να εμφανίζεται φενακισμένη, καθώς τα συγκεκριμένα συμφέροντα είναι «κρυμμένα» πίσω από τα φαντάσματα των περίφημων «αγορών» που υπερίπτανται του πλανήτη, θέτοντας κανόνες άγριας λιτότητας, απολύοντας εργαζόμενους, εξαθλιώνοντας συνταξιούχους. Και να, που μέσα από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εμφανίστηκαν οι ΗΠΑ για να θέσουν όρους και να καταδικάσουν σε «θάνατο» τις χώρες που έχουν χρέος πάνω από το 100% του ΑΕΠ τους, όπως η Ελλάδα.
Το χειρότερο από τη διαπίστωση αυτής της πραγματικής κατάστασης είναι ότι σε μία κοινωνία ξένωσης, όπως η ελληνική, η ίδια η κυρίαρχη τάξη βρίσκεται σε κατάσταση ξένωσης» διότι «δεν μπορεί να φενακίσει την υπόλοιπη κοινωνία με την ιδεολογία της χωρίς την ίδια στιγμή να φενακίζεται και η ίδια». Και οι «πάνω» στην Ελλάδα είναι παραμυθιασμένοι. Γιατί κάθε τι που μας παρουσιάζεται στον κοινωνικο-ιστορικό κόσμο, οι πραγματικές, ατομικές ή συλλογικές, πράξεις –η εργασία, η κατανάλωση, ο πόλεμος, ο έρωτας- τα άπειρα υλικά προϊόντα αναγκαία για την επιβίωση μιας κοινωνίας μας δίνονται συνυφασμένα (σ.σ. περιτυλιγμένα) με το συμβολικό. Και το τελευταίο έρχεται σήμερα από την άλλη άκρη του Ατλαντικού και επιβάλλεται σε όλους και παντού. Μια δεδομένη μορφή οργάνωσης της οικονομίας, υπάρχει κοινωνικά ως κυρωμένο συμβολικό σύστημα. Όταν όμως το σελοφάν του συμβολικού ξεσκίζεται με το μαχαίρι της αδικίας, τότε τρίζουν τα θεμέλια της ίδιας της δοσμένης οργάνωσης της οικονομίας.