Ασπροπόταμος

Το ποτάμι, γέφυρα που ενώνει και σύνορο που χωρίζει εν ταυτώ. Τα ίδιο ποτάμι, ο Ασπροπόταμος τους έφερε στην Αθήνα και τους επιστρέφει πάνω σε ήχους και χορούς αρχαίους. Γιατί κάθε τόπος έχει τον ήχο του. Γιατί πρώτα εγγράφονται οι ήχοι στην ψυχή του ανθρώπου, οι εικόνες των βράχων και των δέντρων, τα βουνά και οι χαράδρες, οι οικείες φωνές, κι ύστερα κατοικεί ο άνθρωπος τον κόσμο. Και να τώρα επιστρέφουμε στον Άραχθο ή στον Ασπροπόταμο είτε γιατί η γενέθλια σκόνη έλκει όλο και πιο δυνατά την εν δυνάμει σκόνη, είτε γιατί επιθυμούμε να ξαναβρούμε ότι χάσαμε, τη συλλογικότητα, τη δυνατότητα να κενώνουμε την ψυχή από το Εγώ και να ερωτευόμαστε, να ενωνόμαστε αγαπητικά μ’ εκείνη τη φοβερή ροπή πρόσμιξης που γεννάει νέες ζωές, που αναδημιουργεί, που αναγεννά. Αναζητούμε μέσω της αναστοχαστικής μνήμης και της επιστροφής εκείνους τους θεσμούς της παράδοσης, όπου συντελούνταν το Εμείς, ακριβώς όπως στον πανηγυριώτικο «τρανό χορό» όπου η ιεραρχία ήταν και είναι ηλικιακή, όπως στην αρχαιότητα. Επιστρέφουμε γιατί η σημερινή κρίση δεν είναι μόνο κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά μιας αντίληψης για τη ζωή και τον άνθρωπο που εμφανίστηκε στη Δύση με την Αναγέννηση και η οποία δημιουργήθηκε από τρεις αντινομίες: ένα ατομικιστικό κίνημα που κατέληξε στη μαζικοποίηση, ένα νατουραλιστικό κίνημα που κατέληξε στη μηχανή και ένα ανθρωπιστικό κίνημα, που κατέληξε στην απανθρωποποίηση. Γυρεύουμε, λοιπόν, την ανθρωπιά κι εκείνη την πολιτιστική συνθήκη που μας ξεχώρισε από τα ζώα, εκείνους τους θεσμούς που μέσω της γιορτινής θυσίας του περίσσιου μας έσωζε από την τρομακτική βία της συσσώρευσης, αυτής που σκοτώνει μαρτυρικά, ζωντανά εκατομμύρια νέους και γέρους σήμερα.

«Εμείς τα ζούμε, αλλά δεν ξέρουμε να τα πούμε» μου είπε ένας τζουρτζιώτης του Ασπροποτάμου. Να όμως που και οι λογάδες στρεβλώνουν τη βιοϊστορία όταν την αφηγούνται με κείνη τη «μαθηματική γλώσσα», που αντί να εκφράσει τον απέραντο πλούτο της φύσης, εκφράζει εν τέλει το «πυθαγόρειο φάντασμά της», σύμφωνα με το οποίο ένας εκ γενετής κωφάλαλος μπορεί να απολαύσει μια μουσική εξετάζοντας την παρτιτούρα της. Η ανθρωπότητα, τελικά, έχει θα φτάσει στις έσχατες συνέπειες του τεχνολατρικού πολιτισμού, που είναι μια «προσομοιωμένη» κοινωνία που αποτελείται από «ανθρώπους-πράγματα». Σήμερα, αυτό το μοντέλο καταρρέει και συμπαρασύρει το χρήμα και την απόλυτη ατομικότητα.