Βουβή οργή

Η οργή είναι ακόμη βουβή. Την είδα την Πρωτομαγιά στους δρόμους της Αθήνας να κοχλάζει, αλλά χωρίς το καπάκι ακόμα να εκρήγνυται. Υπάρχουν ακόμα προσωρινές βαλβίδες εκτόνωσης. Αλλά η οργή είναι εδώ. Όλοι πια τη διακρίνουν. Την ένιωθες στο Σύνταγμα όπου η εγκλωβισμένη αγανάκτηση έφερνε λιποθυμίες. Πιο πολύ την άκουγες στην πλατεία Κλαυθμώνος εκεί όπου χιλιάδες νέοι με μαύρα, όπως το μαύρο μέλλον που μας επιφυλάσσουν, ζητούσαν το λόγο από τους εργατοπατέρες και τους πολιτικούς, απ’ αυτούς που τους έκλεψαν το βιος και το βίο. Εδώ αναπνέω τη βία σαν ψυχρό αέρα που καίει τα σωθικά, άγρια, τρομερή, όπως και τα άδικα μέτρα, όπως το αίμα των αθώων, εργαζομένων, ανέργων νέων και συνταξιούχων. Με ανατριχιάζει αυτή η βουβή βία, ο άγριος σιωπηρός θυμός, καθώς νιώθω ότι κάποια στιγμή θα εκραγεί για να αποκατασταθεί το έλλειμμα δικαίου. Τότε ο Δεκέμβρης του 2008 θα ωχριά. Ακόμη και ο πρωθυπουργός που ανέλαβε να μας προετοιμάσει ψυχολογικά για τα μέτρα, κατανόησε την οργή του πολίτη «για τις αμαρτίες άλλων»! Ποιοι όμως είναι «οι άλλοι»; Κάποιοι ξένοι; Κάποιοι άγνωστοι; Ας μην τα κρύβουμε όλα πίσω από γενικεύσεις. Γιατί δεν φταίμε όλοι, όπως επιχειρεί η κυβέρνηση και τα συστημικά μέσα ενημέρωσης καθώς και οι διαμορφωτές γνώμης να μας εμπεδώσουν, επιβάλλοντας την ενοχή στους «κάτω», σ’ αυτούς που καλούνται στο όνομα του «νέου πατριωτισμού» να θυσιαστούν για την Ελλάδα. Όχι δεν ευθυνόμαστε όλοι. Δεν φταίει η αγρότισσα με τη σύνταξη των 330 ευρώ το μήνα. Φταίνε αυτοί που έκλεψαν. Απόδειξη ο ξαφνικός πλουτισμός τους, οι γάμοι εις Παρισίους και οι βίλες στην Εκάλη. Παραδόξως, όμως, αντί αυτοί να υποστούν τον έλεγχο και την φορολογική τιμωρία μένουν στο απυρόβλητο. Που είναι, άραγε, αυτοί που πλιατσικολόγησαν όλα τα κοινοτικά οικονομικά πακέτα; Που είναι η δικαιοσύνη και το «κράτος δικαίου»; Ο μέγας εμπαιγμός είναι όταν ο πρωθυπουργός μας μιλάει, παρουσιάζοντας την πολιτική λογική των αιματηρών μέτρων, για «μία κοινωνία όπου επικρατεί το δίκαιο»! Δυστυχώς, η δικαιοσύνη όπως και οι νόμοι συμπυκνώνουν τον υφιστάμενο συσχετισμό οικονομικών και πολιτικών δυνάμεων, γι’ αυτό ποτέ δεν τιμωρούνται οι ισχυροί αλλά μόνο οι αδύναμοι.