Πολιτική

Γράφαμε χρόνια για την απαξίωση της πολιτικής από τους πολίτες. Οι πολιτικοί δεν μας άκουγαν, όταν επισημαίναμε την εξάρτηση της πολιτικής από την οικονομία, ή μας θεωρούσαν γραφικούς, καθώς τους ενοχλούσε η αλήθεια και προτιμούσαν ανθ’ ημών τους κόλακες και τις αυλές. Τώρα επιχειρούν να εξηγήσουν γιατί οι πολίτες τους βρίζουν και τους προγκάνε, αποδίδοντας τις αιτίες στους «άλλους», στους δημοσιογράφους συλλήβδην, στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στην τηλοψία και στις εφημερίδες. Δεν καταλαβαίνουν, γιατί όλα τα αντιλαμβάνονται με όρους επικοινωνίας, με λόγια θεατρικά, όχι με το ήθος του ηθοποιού αλλά με την ανηθικότητα του κυνικού υποκριτή, αυτού που τον συμβουλεύουν να κατέβει στην παραλία για να γκρεμίσει τη «Φαντασία» στο όνομα του λαού κι εκείνος κατεβαίνει, γιατί όλα τα αντιλαμβάνεται με όρους προπαγάνδας και πλύσης εγκεφάλου. Εξ αυτών και μόνο τεκμαίρεται η μέγιστη υποτίμηση της νοημοσύνης των πολιτών, που γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο κι ακόμη περισσότερο επειδή τα στόματά τους δαγκώνουν πλέον κενό αέρα, έχουν μεθύσει από πόνο, φόβο και οργή. Ναι, οι πολιτικοί είναι τα σύμβολα, άλλος λίγο άλλος πολύ, της οικονομικής, πολιτικής και πολιτιστικής χρεοκοπίας της ελληνικής κοινωνίας. Δεν είναι οι μόνοι που ευθύνονται, αλλά είναι αυτοί που συμβολίζουν την κατάντια και την παρακμή, αυτοί που η «θυσία» τους είναι αναγκαία για να αλλάξει σελίδα η ελληνική κοινωνία, υιοθετώντας νέες αξίες και νέα πρότυπα. Έτσι συμβαίνει πάντα. Έτσι συμβαίνει μ’ εκείνους, έτσι συμβαίνουμε κι εμείς. Για τους δημοσιογράφους και τους διανοούμενους, άλλως πως για τους καθιστούς γραφιάδες της εξουσίας τα πράγματα είναι διαφορετικά. Αυτοί είναι πιο εύκολο να διαφύγουν, καθώς δεν έχουν υψηλό συμβολικό κεφάλαιο ώστε η θυσία τους να σημαίνει κάτι. Δεν έχουν αίμα. Γι’ αυτό και αντιπαρέρχονται ευκόλως το «Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι». Δεν τους αφορά, αφορά τους… άλλους, κάποιους που εν τέλει δεν είναι ειμή μόνο μία απρόσωπη γενίκευση, αυτή της φιλιππινέζας της εκάστοτε εξουσίας.