Το βασίλειο της Ανάγκης

Ο ένας γνωστός λογοτέχνης, ο άλλος δημοσιογράφος, οι άλλοι δύο πανεπιστημιακοί. Μιλούν για την κρίση και την έξοδο απ’ αυτή. Ο δημοσιογράφος λέει πως «θα ματώσουμε», ότι «θα πέσουν κορμιά» και ότι χρειάζεται «μαχητικότητα», «διεκδίκηση». Ο λογοτέχνης, αρκετά πλούσιος, διαφωνεί. Γι’ αυτόν η διέξοδος από την κρίση έχει το όνομα «δημιουργικότητα». Παρότι δεν συμφωνούν δεν αντιπαρατίθενται. Διατυπώνουν τις απόψεις τους με περισσή ευγένεια και γνώση των τηλεοπτικών κωδίκων. Φαινομενικά και οι δύο έχουν δίκιο. Η εργασία είναι και δημιουργικότητα, αλλά είναι και μόχθος(Χάνα Άρεντ). Για κάποιους είναι ευχαρίστηση, και γι’ άλλους, όλους εκείνους, που δεν έχουν ξεφύγει από το βασίλειο της ανάγκης, είναι βάσανο, είναι το μαρτύριο της δουλειάς(από το δουλεία). Συνεπώς, έχει σημασία από ποια οπτική γωνία βλέπει κανείς την οικονομική κρίση. Αν την βλέπει από το επίπεδο του «ραντιέρη» -και των «πάνω» εν γένει-, τότε το θέμα είναι η δημιουργικότητα. Αλλά για ποια δημιουργικότητα να μιλήσεις σ’ έναν εν δυνάμει ή ήδη άνεργο; Όμως, για τον πλούσιο λογοτέχνη δεν υπάρχουν άνεργοι. Υπάρχουν μόνο δημιουργικοί και μη δημιουργικοί άνθρωποι. Οι τελευταίοι περιμένουν μοιραίοι κι άβουλοι την έξοδο από την κρίση, ρωτώντας σαν τον Βλαντιμίρ το φίλο του Εστραγκόν, αν είναι καλύτερα ή χειρότερα από τους άλλους. «Έλα, πως με βρίσκεις;» ρωτά Ο Βλαντιμίρ. «Αίσχος» απαντά ο Εστραγκόν. «Ναι αλλά, πιο αίσχος απ’ ότι συνήθως;». Ο διάλογος είναι από το έργο του Σάμουελ Μπέκετ «Περιμένοντας τον Γκοντό», σημείο αναφοράς για το θέατρο του παραλόγου και παραπέμπει σήμερα στη στάση κάποιων μεγαλο-δημοσιογράφων, οι οποίοι επειδή το Ταμείο των δημοσιογράφων δεν πειράχτηκε(προς το παρόν), όπως τα Ταμεία των άλλων, είναι της άποψη ότι «δεν πρέπει να μιλάμε»! Ο Εστραγκόν παρεμβαίνει ξανά: «Αν χωρίζαμε. Μπορεί να ήταν καλύτερα». Βλαντιμίρ: «Θα κρεμαστούμε αύριο. (παύση) Εκτός αν έρθει ο Γκοντό». Εστραγκόν: «Και αν έρθει;» Βλαντιμίρ: «θα σωθούμε». Όμως ο Γκοντό δεν ήρθε. Ο Γκοντό(ο «Γκοντ») δεν έρχεται ποτέ. Γιατί ο Γκοντό είμαστε εμείς, όταν κατεβαίνουμε στο δρόμο και διεκδικούμε, όταν πληρώνεται η λαϊκή ρήση «οργή λαού, φωνή Θεού».